Ειδησεογραφικό site

Μικράνθρωποι, μισόλογα και… μισές ευθύνες

308

Με όλα όσα έχουν διαδραματιστεί στη χώρα μας κατά τη διάρκεια της 4χρονης (σχεδόν) διακυβέρνησης από την «πρώτη φορά Αριστερά», είχαμε σχηματίσει την πεποίθηση ότι «τα είδαμε όλα» και δεν υπάρχει κάτι άλλο. Η βεβαιότητα αυτή εδράζεται στο γεγονός ότι σε πολλές περιπτώσεις το ίδιο έργο το είδαμε ξανά σε επανάληψη δύο, τρεις και περισσότερες φορές και ως εκ τούτου το εμπεδώσαμε για τα καλά.

Τελικά όμως αποδεικνύεται ότι «επλανήθημεν πλάνην οικτράν». Δεν τα έχουμε δει -φαίνεται- ακόμα όλα. Το ρεπερτόριο του πολιτικού θιάσου, του οποίου πρωταγωνιστής είναι ο λαοπλάνος Αλέξης Τσίπρας (και κατά μία άλλη έννοια δημεγέρτης), είναι ανεξάντλητο. Η μία παράσταση διαδέχεται την άλλη με καταιγιστικούς ρυθμούς και γι’ αυτό ποτέ δεν γνωρίζουμε τι θα δούμε και τι θα ακούσουμε τις επόμενες ώρες.

Είναι χαρακτηριστικό ότι το πρωί της περασμένης Τετάρτης οι προϊστάμενοι του Υπουργείου Άμυνας, Καμμένος και Κουβέλης, έβγαζαν λογύδρια σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις, ωσάν την ώρα εκείνη να μην είχαν κάποια άλλη δουλειά να κάνουν. Οποίος ξεπεσμός. Ο μεν πρώτος, αφού αποκάλυψε ότι ο Ερντογάν είχε σχεδιάσει την απαγωγή των δύο στρατιωτικών, στο τέλος απείλησε τον Τσίπρα ότι θα ρίξει την κυβέρνηση αν έρθει στη Βουλή η συμφωνία για τα Σκόπια. Προς το παρόν, παραμένει υπουργός Άμυνας.

Ο δεύτερος, που αντάλλαξε την πολιτική του αξιοπρέπεια με μία υπουργική καρέκλα στας δυσμάς της καριέρας του, δήλωσε -χωρίς αιδώ- το εξής «αμίμητο» στην ΕΡΤ (πού αλλού;): «Έχει μαυρίσει η ζωή των ανθρώπων από τη φωτιά στο Μάτι αλλά βγαίνουμε από τα μνημόνια». Η αθλιότητα δεν έγκειται μόνο στην απαράδεκτη σύζευξη δύο ανόμοιων γεγονότων αλλά στην απόκρυψη –σκοπίμως- της πραγματικότητας.

Ο Κουβέλης φαίνεται ότι ξεχνάει πως είναι ο βασικός υπαίτιος για την ψήφιση του τρίτου μνημονίου από την κυβέρνηση Τσίπρα και τη χρέωση της χώρας με 100 δισ., ενεργώντας ως δούρειος ίππος παραμονές των εκλογών τον Ιανουάριο του 2015. Ο παριστάνων τον… μελίρρυτο κυρ Φώτης, καθώς όταν μιλάει θυμίζει δικολάβο της δεκαετίας του ’50, έριξε την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου γιατί αρνήθηκε να ψηφίσει τον προταθέντα Δήμα για Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Σήμερα που όλοι οι παράγοντες της Ε.Ε. διακηρύσσουν ότι το τρίτο μνημόνιο ήταν αχρείαστο για την Ελλάδα, επειδή ολοκληρωνόταν η πορεία προς την έξοδο από τη μέγγενη των δανειστών, ο Κουβέλης κάνει πως δεν γνωρίζει τίποτα για το έγκλημα και ετοιμάζεται να πανηγυρίσει μαζί με τον Τσίπρα και το υπόλοιπο καραβάνι του ΣΥΡΙΖΑ που κάποτε τον ελεεινολογούσε σύσσωμο. «Έκαστος εφ’ ω ετάχθη», δηλαδή ο καθένας γι’ αυτό που είναι προορισμένος, όπως έλεγε ο Ηρόδοτος και δεν θα εννοούσε μόνο τύπους σαν τον Κουβέλη.

Στη λογική Κουβέλη συνάδει η συμπεριφορά του πρωθυπουργού, η οποία απαντάται πρώτη φορά στη σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδας. Είναι βέβαιο ότι δεν υπάρχει παρόμοιο προηγούμενο αφού τις ώρες αυτές της συμφοράς, με την εκατόμβη των νεκρών και τα εκατοντάδες σπίτια που έγιναν στάχτη, ο Τσίπρας κινείται απαθής και ανάλγητος, προετοιμαζόμενος για την έξοδο από τα μνημόνια εν μέσω ερειπίων.

Ο πρωθυπουργός όχι μόνο δεν ψέλλισε μία συγγνώμη αλλά 15 ημέρες μετά τα τραγικά γεγονότα ρεμβάζει στα γαλανά νερά του Αιγαίου, φιλοξενούμενος σε βίλα φίλου εφοπλιστή. Αναφαίρετο δικαίωμά του οι διακοπές. Όμως είναι καραμπινάτη πρόκληση όταν αυτές τις συνδυάζει με -δήθεν- κυβερνητική δραστηριότητα.

Την περασμένη Τρίτη ο πρωθυπουργός διέκοψε για δύο-τρεις ώρες τη θερινή του ραστώνη και θέλοντας να δείξει ότι είναι πάντοτε ετοιμοπόλεμος και κυβερνά το καράβι ακόμα και μακρόθεν, έκανε κάτι πρωτότυπο. Αντί να ανηφορίσει κατά το Μαξίμου, μία διαδρομή μισής ώρας, προσκάλεσε μερικούς υπουργούς και διάφορους άλλους παράγοντες να προσέλθουν στο τεχνολογικό πάρκο του Λαυρίου. Δηλαδή κοντά στη βίλα που διαμένει.

Αφού εκφώνησε πάλι έναν δεκάρικο για τα καμένα -σημειώνω πάλι ότι δεν είπε τη λέξη συγγνώμη, ούτε αναφέρθηκε σε κάποιες παραιτήσεις υπευθύνων για την πυρκαγιά- προέβη σε κάποιες ήσσονος σημασίας εξαγγελίες, με ντεκόρ ένα βουβό ακροατήριο ελάχιστων ΣΥΡΙΖΑΙΩΝ, αρκετοί από τους οποίους ήταν χαμογελαστοί και ευδιάθετοι.

Οι εξαγγελίες αυτές δεν έχουν κανένα απολύτως αντίκρισμα γιατί σύμφωνα με τον πρωθυπουργό θα γκρεμιστούν σύντομα 3.200 αυθαίρετα κτίσματα. Τις ανακοινώσεις αυτές θα μπορούσε να τις κάνει κάλλιστα και ένας υφυπουργός από το γραφείο του. Όμως ο Τσίπρας ήθελε να δηλώσει προς το κοινό που αδημονεί -γιατί δεν τον βλέπει συχνά τελευταία- ότι είναι παρών και εργάζεται αόκνως. Αφού, βεβαίως, πρώτα ολοκληρώσει τις βουτιές με το ψαροντούφεκο στο οποίο επιδίδεται εσχάτως χωρίς, όπως λένε οι πληροφορίες, ιδιαίτερη επιτυχία. Αυτές οι δραστηριότητες του πρωθυπουργού δεν είναι όμως το σημερινό ζητούμενο. Θα σταθούμε σε ένα γεγονός που προκάλεσε αλγεινή εντύπωση.

Στην κακοστημένη παράτα του Λαυρίου, ο πρωθυπουργός αναζητώντας επιχειρήματα για την τραγωδία, ψέλλισε: «Δεν μπορούμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω ώστε να διορθώσουμε πιθανά λάθη». Πρόσθεσε όμως 8 λέξεις που αποκαλύπτουν πλήρως τις πνευματικές αγκυλώσεις από τις οποίες διακατέχεται και επηρεάζουν τα λόγια και συνακόλουθα τα έργα του.

Είπε συγκεκριμένα: «Ανέλαβα ακόμα και ευθύνες που δεν μου αναλογούν». Εάν υιοθετήσουμε αυτή την άποψη, τότε συμπεραίνουμε ότι ο πρωθυπουργός της χώρας είναι ανεύθυνος άρχων. Διότι τι ακριβώς σημαίνει η θεωρία ότι «δεν μου αναλογούν ευθύνες»; Είναι πασίγνωστο ότι καθετί που συμβαίνει στην Επικράτεια χρεώνεται αποκλειστικά στον κυβερνήτη της χώρας.

Πρώτη φορά ακούγεται από το στόμα πρωθυπουργού ότι δεν του αναλογούν ευθύνες. Σε ένα καράβι -οτιδήποτε κι αν συμβεί- υπεύθυνος είναι ο καπετάνιος. Ακόμα κι αν φταίει ο τελευταίος ναύτης και εν προκειμένω ο μούτσος. Στο καράβι που λέγεται «Ελλάδα» ό,τι κι αν συμβεί αφορά αποκλειστικά τον πρωθυπουργό. Οι παλιοί καπεταναίοι βρίσκονται σε παροπλισμό ή δεν υπάρχουν πια. Ο λαός έχει βγάλει ήδη τα πορίσματά του γι’ αυτούς.

Ο σημερινός τιμονιέρης πρέπει να βρει το ψυχικό σθένος και να αναλάβει ευθαρσώς τις ευθύνες του και κατόπιν ό,τι περισσεύει ας το επιμερίσει στους υποτακτικούς του. Πρέπει όμως να σταματήσουν όλα τα επικοινωνιακά σόου που στήνονται αδέξια προκειμένου να δικαιολογηθούν οι κυβερνητικές ανεπάρκειες και αβελτηρίες. Γιατί εκτός ότι τα αποστρέφεται ο λαός, τώρα πια προκαλούν γέλια και καγχασμούς. Γι’ αυτές τις περιπτώσεις ο Ναπολέων Βοναπάρτης (1769-1861) έλεγε: «Από το γελοίο στο μεγαλείο είναι ένα μόνο βήμα»

Τα σχόλια είναι κλειστά.