Μίκης Θεοδωράκης: Μίλησε για «αριστερόστροφο φασισμό» και δέχτηκε τόνους λάσπης και απαξίωσης…

Σε κάθε νότα του έκρυψε ένα μεγάλο κομμάτι της υπεροχής και της αγωνιστικότητας του Έλληνα. Μεγαλούργησε και κανείς δεν αμφισβητεί τη μέγιστη καλλιτεχνική του πορεία. Τι γίνεται όμως όταν ένας καλλιτέχνης, ακόμη και αν χαρακτηρίζεται επαναστάτης, ακόμη κι αν μιλάει στην καρδιά του λαού με τα τραγούδια του, επιχειρεί να αρθρώσει πολιτικό λόγο;

Της Στέλλας Νοβάκη

Το πρώτο που θα του συμβεί είναι να θέσει τον εαυτό του στη διάθεση της όποιας κριτικής. Αυτό συνέβη και με τον Μίκη Θεοδωράκη.

Όταν ο Μίκης βρέθηκε πίσω από το μικρόφωνο και απηύθυνε μήνυμα-μανιφέστο στο συλλαλητήριο της Αθήνας και ανάμεσα στο πλήθος που τον επευφημούσε με συνθήματα «Μίκη, αλλάζεις την Ιστορία» μίλησε για «αριστερόστροφο φασισμό» και για «εθνομηδενιστές που μας κυβερνάνε», αποδύθηκε της καλλιτεχνικής του ιδιότητας, η οποία, ορθώς, έμεινε εκτός κριτικής.

Όσοι βρέθηκαν στο συλλαλητήριο αλλά και η πλειονότητα του κόσμου για άλλη μια φορά θαμπώθηκε από τα πύρινα λόγια του Μίκη. Ο Μίκης τους κέρδισε. Ο ίδιος άραγε τι κέρδισε;

Εκτός από την αυστηρή κριτική του ΣΥΡΙΖΑ, που θυμήθηκε τις πολιτικές διαδρομές του γνωστού μουσικοσυνθέτη, ο Μίκης δεν είχε στην ουσία να κερδίσει τίποτα. Ακόμη κι αν ήθελε και για προσωπικούς του λόγους να το κάνει και πάλι ιδιαίτερα κερδισμένος ο ίδιος δεν θα έβγαινε.

Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

Η αριστερή συνείδηση του Μίκη δεν παραδόθηκε, ακόμη και σήμερα που στα 92 του χρόνια «οδηγείται» σε ένα βήμα, σε ένα συλλαλητήριο και αυτή τη φορά καλείται να διευθύνει όχι μία ορχήστρα αλλά ένα πλήθος που διαμαρτύρεται έξω από τη Βουλή.

Η αριστερή κριτική όμως που δέχεται ο Μίκης Θεοδωράκης, ο άλλοτε αγωνιστής, ο άλλοτε καθολικός, ο άλλοτε εμπνευστής των αριστερών αγώνων είναι πολύ διαφορετική από αυτή που έχουμε συνηθίσει προς το πρόσωπό του.

Ο Μίκης αποδόμησε τόσο τον Τσίπρα όσο και την πολιτική του. Έβγαλε την κυβέρνηση από το κάδρο της Αριστεράς και την προσδιόρισε εκ νέου στον αριστερόστροφο φασισμό, κάτι που όχι μόνο την «πόνεσε» αλλά και την ανάγκασε να αντιδράσει.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση τόσο το συλλαλητήριο όσο και η ομιλία του Μίκη Θεοδωράκη ήταν ένα τραγικό λάθος. Εκτιμούν ότι έτσι θα το καταγράψει η Ιστορία. Καλό θα ήταν όμως ως αριστεροί να διαχωρίζουν πάντα την πολιτική διάσταση του Μίκη από την καλλιτεχνική του. Την προσωπικότητα και την αξία του μουσικοσυνθέτη δεν μπορεί να τις «κοντύνει» κανείς.

ΠΑΓΩΣΑΝ ΟΙ… ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ

Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να δεχτούν ότι ένας παλιός αριστερός, αυθεντικός, τολμηρός και πρωτοπόρος στις απόψεις του διαφωνεί μαζί τους και τους κουνάει αυστηρά το δάχτυλο βάζοντάς τους στη γωνία και ταυτίζοντάς τους με εκείνη τη θεωρία που τόσο φοβούνται. Τη θεωρία των άκρων, που ωστόσο ταυτίζονται.

Ο Μίκης ταύτισε την καλλιτεχνική του πορεία με τους αγώνες του και από την πρώτη στιγμή ξεχώρισε την ιδιότητα του αγωνιστή από αυτή του καλλιτέχνη. Την περίοδο της Μεταπολίτευσης το όνομά του ταυτίστηκε με την έννοια της Αριστεράς και τότε ήταν που γνώρισε ευρεία αποδοχή και η μουσική του.

Η προσωπικότητά του όμως ήταν αυτή που έγινε το σημείο αναφοράς και συμβόλιζε τη μετάβαση σε μια νέα εποχή για την Ελλάδα. Κάποιοι εκτιμούν ότι το ίδιο συμβολίζει και σήμερα, την ανάγκη της μετάβασης της χώρας σε μια νέα εποχή.

Ωστόσο η πολιτική για τον Μίκη δεν είναι ούτε νέο ούτε άγνωστο πεδίο. Είναι όμως ένα πεδίο που ο Μίκης, όπως επιβάλλεται, δέχεται αυστηρή κριτική. Ο Μίκης Θεοδωράκης ασχολήθηκε με την πολιτική από την εποχή της Μεταπολίτευσης. Έθεσε το περίφημο δίλημμα «Καραμανλής ή τανκς», εκλέχθηκε βουλευτής 2 φορές με το ΚΚΕ και δύο φορές με τη Νέα Δημοκρατία κι έγινε υπουργός στην κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Οι αντιφάσεις όμως στην πολιτική πάντα πληρώνονται. Τις πλήρωσε και ο ίδιος ο Μίκης, ο οποίος ως μέλος της κυβέρνησης Μητσοτάκη για πολλούς πρόδωσε την αριστερή του συνείδηση. Τώρα ήρθε η σειρά του να κάνει τη δική του κριτική στην Αριστερά που αλλοιώθηκε μέσω της εξουσίας και μετατράπηκε σε μια «κυβέρνηση επικίνδυνη» για τον τόπο γιατί σύμφωνα με τον Μίκη ταυτίζει τον εθνικισμό με τον πατριωτισμό.

Ο Μίκης βγήκε στις πλατείες, τις γέμισε και έδωσε εκ νέου ελπίδα και λόγο να γεμίσουν ξανά και ξανά. Τις πλατείες  αυτές που μέχρι χθες ο Τσίπρας πίστευε ότι είχε κατακτήσει. Ο Μίκης όμως, όχι μόνο τού αφαίρεσε κάθε δικαίωμα που είχε σ’ αυτές αλλά του έδωσε να καταλάβει ότι ο λαός δεν του ανήκει. Ίσως μόνο ο Μίκης μπορούσε να του στείλει αυτό το μήνυμα.

Όσο το Σύνταγμα βούλιαζε από κόσμο, οι μεθυσμένοι από την εξουσία Συριζαίοι βούλιαζαν για άλλη μια φορά στην αμετροέπειά τους και τα έχασαν όταν διαπίστωσαν ότι τον λαό της πλατείας, που είχε του χεριού του, τώρα τον καθοδηγούν άλλοι.