Καθένας επιλέγει όποιον όρο επιθυμεί: Προοδευτικό κέντρο, ελληνική σοσιαλδημοκρατία, μεταρρυθμιστικός χώρος, κεντροαριστερά. Όλοι ξέρουμε πως μιλάμε για το ανάμεσα στη ΝΔ και στον ΣΥΡΙΖΑ, που όμως, θεωρητικά τουλάχιστον, δεν κλίνει ούτε προς τη ΝΔ ούτε προς τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά βρίσκεται κάπου στη μέση, ώστε να μην ετεροκαθορίζεται. Ολοι ξέρουμε επίσης γιατί υπάρχει τόση μιζέρια εκεί. Από το 44% του ΠΑΣΟΚ το 2009 φτάσαμε στο σημερινό 6%, δίπλα στο 4% του Ποταμιού και σε κάτι μη ανιχνεύσιμες εκλογικά κινήσεις. Εγιναν διάφορες προσπάθειες ανασυγκρότησης, ανασύνθεσης, επανεκκίνησης, που δεν απέδωσαν, για τους ίδιους και τους ίδιους λόγους: Συγκρούσεις εγωισμών, προσωπικές ατζέντες, πολλοί επίδοξοι αρχηγοί, αλλοιθωρισμοί προς τα δεξιά ή προς τα αριστερά, απωθητικοί τυχοδιωκτισμοί, ελλείμματα πολιτικής σκέψης και πρότασης, αδυναμία ανανέωσης σε επίπεδο προσώπων και ιδεών, αόρατοι κηδεμόνες και προστάτες, απόσταση ανάμεσα στα λόγια και τα έργα, ανάμεσα στο μέσα και στο έξω.

Όμως το πολιτικό κενό είναι υπαρκτό. Οι περισσότεροι από τους απέχοντες στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, σύμφωνα με αναλυτές εταιρειών δημοσκοπήσεων, κινούνται σ αυτή την περιοχή του “μεταξύ”, ψάχνουν και δεν βρίσκουν κάποιον-κάτι να τους εμπνεύσει και να τους κινητοποιήσει, παραιτούνται από κάθε προσπάθεια και αποσύρονται. Το σημαντικότερο είναι ότι το συλλογικό αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη και τον εκσυγχρονισμό της χώρας είναι πραγματικό και ανεκπλήρωτο. Δεν είναι λίγοι ή στατιστικά ασήμαντοι όσοι θέλουν γενναίες μεταρρυθμίσεις (στο κράτος, στο φορολογικό, στο ασφαλιστικό, στο σύστημα απονομής δικαιοσύνης, στον τρόπο λειτουργίας της ελληνικής οικονομίας), εκείνοι που πιστεύουν στον πολιτικό ορθολογισμό και στην ουσιαστική σύγκλιση με το καλό ευρωπαϊκό παράδειγμα. Το κλισέ λέει “να γίνουμε μια κανονική χώρα” και σε όποιον δεν αρέσει το κλισέ μπορεί να πει να αλλάξουμε τις δομές του ελληνικού πελατειακού και παρασιτικού καπιταλισμού, να ανατρέψουμε το μοντέλο της χρεοκοπίας που συρρικνώνεται γιατί λιγοστεύουν τα χρήματα, αλλά επιβιώνει, συντηρείται, αντέχει.

Στις 4 Ιουλίου η Επιτροπή Διαλόγου και Θέσεων για τις Προοδευτικές Συνεργασίες (συμμετέχουν ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΔΗΜΑΡ, Δράση και άλλες κινήσεις) αναμένεται να παρουσιάσει το πόρισμά της με τις θέσεις στις οποίες συγκλίνουν όλοι οι συμμετέχοντες στο εγχείρημα. Οι συγκλίσεις θα είναι σημαντικές τόσο ώστε δεν θα επιτρέπεται στις ηγεσίες να τις αγνοήσουν. Αν προγραμματιστεί για το φθινόπωρο εκλογή από τη βάση, κάτι πολύ πιθανό, με αριθμό υποψηφίων που θα υπερβαίνει τους τρεις (τους αρχηγούς δηλαδή ΠΑΣΟΚ, Ποταμιού, ΔΗΜΑΡ) μετά από μια ουσιαστική προεκλογική καμπάνια και μέσα από μια διαδικασία που θα κινητοποιεί την κοινωνική βάση, τότε μπορεί πραγματικά να προκύψει η συγκρότηση ενός νέου πολιτικού προοδευτικού, μεταρρυθμιστικού φορέα που δεν θα κουβαλάει τα βάρη του παρελθόντος και τις παλιές, κακές συνήθειες. Αν, μάλιστα, θέσουν υποψηφιότητα προσωπικότητες που έχουν κάτι να πουν και να δώσουν, που ταιριάζουν με το πνεύμα της εποχής (ανανέωση, αντισυστημικότητα ή πάντως όχι συστημικότητα, καινοτομία, διαφοροποίηση από το κυρίαρχο πολιτικό παράδειγμα), που μπορούν με το λόγο τους και τη σκέψη τους να κάνουν την έκπληξη, να ξαφνιάσουν ευχάριστα, να τραβήξουν το ενδιαφέρον, ακόμη και να συγκινήσουν ή να συνεπάρουν, τότε το παιχνίδι μπορεί να κερδηθεί – έστω στις καθυστερήσεις.

Φυσικά και θα ήταν πολύ ωραίο αν έπαιρναν μια τέτοια απόφαση ο Γιώργος Καμίνης και ο Νίκος Αλιβιζάτος, αν έμπαινε στο κάδρο ο Φίλιππος Σαχινίδης, αν ο Γιώργος Παγουλάτος και ο Πάνος Τσακλόγλου συμμετείχαν ενεργά στην προσπάθεια. Υπάρχουν πρόσωπα και θα υπάρξουν και άλλα αν η φορά των πραγμάτων είναι από κάτω προς τα πάνω και όχι από πάνω προς τα κάτω.

Ο όρος Κεντροαριστερά έχει φθαρεί αλλά έχει μια πολύτιμη ιδιότητα, περιλαμβάνει τη λέξη-έννοια Αριστερά, κάτι που ισοδυναμεί με απάντηση στη βασική ερώτηση: “Με ποιους είμαστε;”.