Μαίνεται η… πάλη των τάξεων στη Ν.Δ – Η καυτή πατάτα για τον Κυριάκο

Γκρίνια φέρνουν στη ΝΔ η αναμονή και η αβεβαιότητα για τις πολιτικές εξελίξεις σε συνάρτηση με την υψηλού συμβολισμού αυριανή μέρα κατά την οποία συμπληρώνονται  19 χρόνια από τον θάνατο του Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Του  Δ. Γιαννακόπουλου

Μουσαφίρηδες από τη μία, παραγκωνισμένοι από την άλλη, με τον Κυριάκο Μητσοτάκη να επιχειρεί να κρατήσει τις ισορροπίες βλέποντας ότι οι προκάτοχοί του, στην εποχή του Μνημονίου, δεν κατάφεραν να επαναφέρουν την παράταξη στα προ κρίσης επίπεδα.Η δε απόφαση του προέδρου της ΝΔ να αποπέμψει την Κατερίνα Παπακώστα βάζοντας στη θέση της τον άρτι αφιχθέντα από το Ποτάμι Ιάσονα Φωτήλα, ήταν μία ακόμη «σταγόνα δηλητήριου στο ήδη μισογεμάτο ποτήρι» όπως χαρακτηριστικά έλεγαν οι παλαιότεροι. Και τούτο διότι απομακρύνθηκε λόγω της κόντρας της με τον προερχόμενο από τον ΛΑΟΣ Άδωνι Γεωργιάδη παρότι έχει «ένσημα» δεκαετιών στη ΝΔ ως επί σειρά ετών επικεφαλής της πάλαι ποτέ πανίσχυρης γραμματείας γυναικών και ουδέποτε υπέστειλε τη «σημαία» του Καραμανλισμού. Πρόσωπα όπως οι Μ. Βορίδης, Αδ. Γεωργιάδης, Β. Οικονόμου, Β. Κικίλιας, Ν. Κεραμέως, Άννα – Μισέλ Ασημακοπούλου αλλά και στενοί συνεργάτες του κ. Μητσοτάκη, ιδίως ο Τ. Θεοδωρικάκος, θεωρούνται «ξένα σώματα» από το σύνολο σχεδόν των παροπλισμένων στελεχών.

ΑΝΟΙΓΜΑΤΑ

Αντιστοίχως, οι ασκούντες κριτική δεν υπολογίζονται από την ηγετική ομάδα, η οποία επιχειρεί το άνοιγμα στον «μεσαίο χώρο» κινούμενη με φιλελεύθερη και σοσιαλδημοκρατική αναφορά. Οι Θ. Σκυλακάκης, Α. Διαμαντοπούλου, Γ. Φλωρίδης, Πλ. Τήνιος, αρκετά ακόμη πρόσωπα με ενεργούς ρόλους την περίοδο Σημίτη και στελέχη από το Ποτάμι ή την Ένωση Κεντρώων, προσεγγίζονται ήδη από τη ΝΔ προκαλώντας  εντονότατη δυσφορία στις εσωκομματικές πτέρυγες. Ενδεικτικό του πολύ δυσάρεστου κλίματος είναι η μη αξιοποίηση βουλευτών της «κοινωνικής τάσης», με τους τελευταίους να υπενθυμίζουν ότι η διείσδυση Καραμανλή στο κέντρο, στα τέλη της δεκαετίας του 1990, α) επιτεύχθηκε σταδιακά ξεκινώντας με τις δημοτικές – νομαρχιακές εκλογές του 1998 και β)  κατευθύνθηκε «προς οπουδήποτε πλην ΠΑΣΟΚ και άκρων». Τουναντίον σήμερα «η διεύρυνση αφορά άπαντες πλην των παραδοσιακών ψηφοφόρων της παράταξης».

ΠΑΘΟΓΕΝΕΙΑ

Η ασίγαστη κριτική που ασκείται στον  Κυρ. Μητσοτάκη δεν είναι κάτι το πρωτόγνωρο για τη ΝΔ. Από την εποχή του Ευάγγελου Αβέρωφ και κατόπιν του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, τέτοια φαινόμενα αναπτύσσονταν τακτικά. Ο Κωστής Στεφανόπουλος, μετά την εκλογή Μητσοτάκη στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, αποχώρησε δημιουργώντας δικό του φορέα. Ομοίως ο Αντώνης Σαμαράς το 1993, ενώ ο Μιλτιάδης Έβερτ, δηλωμένος πολέμιος του Κων. Μητσοτάκη, έτυχε της αυτής αντιμετώπισης από τον πρώην πρωθυπουργό όταν ηγήθηκε της ΝΔ στις κάλπες του 1996 τις οποίες απώλεσε. Το 1998 ο Κ. Καραμανλής διέγραψε 6 διαφωνούντες βουλευτές ενώ μετά την ολοκλήρωση της θητείας του στον δήμο Αθηναίων ο Δ.  Αβραμόπουλος δεν… επέστρεψε αμέσως στο μαντρί δοκιμάζοντας την τύχη του με το θνησιγενές ΚΕΠ (Κέντρο Πολιτών). Τον Νοέμβριο του 2010 η διαγραφείσα από τον Αντώνη Σαμαρά, Ντόρα Μπακογιάννη, δημιουργεί τη Δημοκρατική Συμμαχία και ένα χρόνο μετά τον ίδιο δρόμο ακολουθεί ο Πάνος Καμμένος. Περαιτέρω, ακόμη και ο «μεταβατικός»  Βαγγέλης Μεϊμαράκης αντιμετώπισε πολύ σοβαρά προβλήματα κατά την προεκλογική περίοδο  όταν μετά το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 ανέλαβε τα ηνία της παράταξης.

ΠΡΟΣΩΠΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΚΟΜΜΑΤΑ

Αρκετοί υποστηρίζουν ότι στην παρούσα περιρρέουσα κατάσταση, οι «κεφαλές» του πολιτικού συστήματος σχεδιάζουν στο όνομα της συναίνεσης, τη δημιουργία προσωποκεντρικών υπερκομματικών σχηματισμών. Όταν πάντως δοκιμάστηκε το εγχείρημα της «Νέας Ελλάδας» από τον Αντώνη Σαμαρά στις ευρωεκλογές του 2014, απέτυχε με αποτέλεσμα ο τότε πρωθυπουργός να εγκαταλείψει την προσπάθεια. Με μεγαλύτερη πάντως επιτυχία κινήθηκε ο Αλέξης Τσίπρας όταν τον Αύγουστο του 2015 μαζί με την πολυμελή κοινοβουλευτική ομάδα των Π. Λαφαζάνη, Ζωής Κωνσταντοπούλου, έχασε το μεγαλύτερο μέρος του κομματικού μηχανισμού του ΣΥΡΙΖΑ. Προκήρυξε εκλογές τις οποίες κέρδισε ως πρόσωπο  αλλά φρόντισε να συστήσει εκ νέου το κόμμα του και να απευθύνεται συνεχώς σε αυτό ακόμη και για μείζονα εθνικά ζητήματα, όπως την πορεία της τρέχουσας διαπραγμάτευσης. Μεταπολιτευτικά, ως πρόσωπο, μόνον ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μπόρεσε να «υπερβεί» το κόμμα του. Ο Ανδρέας Παπανδρέου φρόντισε παράλληλα με την εδραίωση της προσωπικότητάς του να «χτίσει» τα γερά θεμέλια του ΠΑΣΟΚ κάτι το οποίο έκανε και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, αφού επί των ημερών του οι νεοδημοκρατικές οργανώσεις απέκτησαν καθοριστική ισχύ. Τη μανιέρα αυτή κράτησαν τόσο ο  Κ. Σημίτης όσο και ο Κ.  Καραμανλής. Μπορεί κανείς να καταλογίζει τα μύρια όσα περί «κομματικού νεποτισμού» ένθεν κακείθεν, ωστόσο το ιστορικό δρώμενο δεν παραμερίζεται ούτε δύναται να έχει διαφορετική ανάγνωση.

 

ΚΡΑΥΓΕΣ ΚΑΙ

ΨΙΘΥΡΟΙ…

 

Πρόσωπα με ενεργούς ρόλους κατά την περίοδο Σημίτη και στελέχη από το Ποτάμι ή την Ένωση Κεντρώων, προσεγγίζονται ήδη από τη ΝΔ προκαλώντας εντονότατη δυσφορία στις εσωκομματικές πτέρυγες που ακούν χαμηλοφώνως, ακόμη, κριτική στον Κυριάκο Μητσοτάκη