Με το χαμένο… Greek Pride, θα γίνει κάτι;

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου

Η πλατεία Συντάγματος ζει μεγάλες στιγμές επί κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Μετά τα κλαρίνα του Πάνου Καμμένου τότε στον πρώτο καιρό της θητείας του στο υπουργείο Άμυνας, τώρα είχαμε και το Athens Pride, πρωτοστατούντος στη σχετική πορεία του Ευκλείδη Τσακαλώτου. Ας ελπίσουμε ότι μετά τη διαδήλωση για την προάσπιση της περηφάνιας για την προσωπική επιλογή, στο Eurogroup δεν θα δεχτεί άλλη μία σφαλιάρα για την ελληνική περηφάνια…

Γιατί δυστυχώς η έννοια «περηφάνια», «καμάρι» έχει χαθεί για την Ελλάδα. Αφού πρώτα δια στόματος Γιώργου Παπανδρέου, του Έλληνα πρωθυπουργού (…) παραδεχτήκαμε ουσιαστικά ότι είμαστε ράτσα απατεώνων, αφού στη συνέχεια μας φορτώθηκε δια στόματος Θόδωρου Πάγκαλου η συνυπευθυνότητα ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε», τώρα μας έχουν κολλήσει από πάνω και τη ρετσινιά του αναξιόπιστου, του… μικρολαμόγιου που άλλα λέει και άλλα κάνει, που έχει κάνει… επάγγελμα την χρονοκαθυστέρηση και την υπεκφυγή. Αυτό το τελευταίο κατόρθωμα είναι επίτευγμα της σημερινής διακυβέρνησης.

Κι όμως, πριν από μόλις 13-14 χρόνια, η Ελλάδα ήταν μία χώρα σε πλήρη ακμή. Ακόμα και αν στηριζόταν σε δανεικά, ακόμα και αν υπήρχαν σπατάλες, κακοδιαχείριση ή και διαφθορά, η Ελλάδα ήταν διεθνώς σεβαστή. Θεωρείτε μικρό επίτευγμα τη διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων; Τεράστιο λάθος. Πρόκειται για ένα τεράστιο project που απαιτεί υψηλές επιδόσεις και ικανότητες για να αποβεί επιτυχημένο. Και οι Αγώνες της Αθήνας ήταν ένα τεράστιο διεθνές επίτευγμα και μάνατζμεντ και υλοποίησης ευρείας κλίμακας.

Μία Ελλάδα υψηλών ρυθμών ανάπτυξης… Θυμάστε αλήθεια τη θέση της χώρας εκείνη την περίοδο; Ή έχετε ξεχάσει; Την αποτελεσματική οικονομική διπλωματία και την κυριαρχία σε Βαλκάνια και Νοτιοανατολική Ευρώπη μέσω κυρίως της επέκτασης των ελληνικών τραπεζών, του ΟΤΕ και των κατασκευαστικών εταιριών; Ήταν τέτοια η θετική ενέργεια και η αναγνωρισιμότητα γύρω από το brand name «Ελλάδα», που η χώρα κέρδισε από το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου μέχρι τη… Εurovision!

Θα σπεύσουν κάποιοι να απαξιώσουν την περίοδο της ακμής, με τα περί «δανειακών» και περί «πάρτι» μίας χώρας και μίας κοινωνίας που… άπλωσε τη σκιά της πολύ μακρύτερα από ό,τι θα… έπρεπε ή… δικαιούταν. Αυτή η συζήτηση στη χώρα όμως δεν θα τελειώσει ποτέ. Κρατά από την εποχή του Ελευθέριου Βενιζέλου και τη διελκυστίνδα για «μεγάλη» ή «μικρή» Ελλάδα και τα όσα αυτή έφερε… Σε κάθε περίπτωση όμως, η εικόνα δεν αλλάζει. Γύρω από την Ελλάδα υπήρχε μία περηφάνια, ένας θαυμασμός. Και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά, το ένιωσαν, όσοι είχαν επαφές με το εξωτερικό.

Για την διάλυση μίας περήφανης χώρας, ευθύνη έχουν όλοι όσοι κυβέρνησαν, λιγότερο ή περισσότερο. Όμως οι σημερινοί, είναι ισοπεδωτικοί. Σήμερα λοιπόν η χώρα είναι σε δεινή θέση. Όχι μόνο επειδή βρίσκεται σε σκληρή οικονομική επιτροπεία που επιβάλλεται από πλευρές που αποδεδειγμένα δεν είχαν την τεχνογνωσία να δώσουν αποτελεσματικές λύσεις εντός της Ε.Ε. και να διαχειριστούν οικονομικές κρίσεις επιχειρώντας να μάθουν στου… Κασίδη το κεφάλι… Συνεργαζόμενοι πλέον με μία μία στυγνή οικονομική διαχείριση που στόχο έχει τον περιορισμό και όχι την πραγματική ανάκαμψη.

Πάνω από όλα όμως είναι σε δεινή θέση γιατί οι πολίτες της ψυχολογικά ηττημένοι και παθητικοί, αποδέχονται μοιρολατρικά μία πολιτική που μαθηματικά οδηγεί σε διαχρονική μιζέρια. Ακόμα και οι πομφόλυγες περί ανάπτυξης, μέσα από λογιστικά τρυκ, που αξιοποιούνται εντός και εκτός συνόρων, δεν μπορούν να βγάλουν την αγορά και την οικονομία από το αδιέξοδο. Μακάρι στο προσεχές Eurogroup να υπάρξει κάποιο θετικό αποτέλεσμα. Και να ανοίξει ένα «παράθυρο» ευκαιρίας…

Όμως το κρίσιμο διακύβευμα παραμένει. Ποιος και με ποιο τρόπο μπορεί να οδηγήσει στην επανάκτηση της εθνικής περηφάνιας; Στην επιστροφή του Greek Pride; Να δώσει όραμα; Αυτή η κυβέρνηση σίγουρα όχι. Όχι μόνο να οδηγήσει σε εθνική ανάταξη δεν μπορεί, αλλά ούτε καν να φανεί χρήσιμη για τις κοινωνικές μονάδες που δήθεν προσπαθεί να προστατεύσει. Εκτός και αν νομίζουν ότι μπορεί να νιώθει «καμάρι» ένας συνταξιούχος με 300 ευρώ ή ένας μισθωτός με 500 ευρώ το μήνα… Ότι μπορεί να ζήσει με αξιοπρέπεια και περηφάνια… Σε μία χώρα πολιτών με σκυμμένα κεφάλια όχι μόνο δεν μπορεί να μιλά κανείς για εθνική υπερηφάνεια, αλλά ούτε να αποφύγει την επιδείνωση…

 

ΠΗΓΗ: capital.gr