Μαλώνοντας πίσω από τον τοίχο… του Άδωνι

 Του Ανδρέα Ζαμπούκα

«Πρόεδρε της ΠΟΕΔΗΝ ,όχι στο Guardian ,αλλα στους New York Times να δώσεις συνέντευξη με αισχρά ψέματα και στοιχεία του 2012 (τότε ντε που προσκύναγες το Βενιζέλο και έγλειφες τον Άδωνι) συκοφαντώντας τη χώρα σου και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που σας έκοψε τη μάσα και τις εξυπηρετήσεις».

«Επί υπουργίας του Άδωνι, μαζί δεν χτίζαμε την πύλη στο Δρομοκαίτειο με τον Ξανθό τον Μαντά , τη Δούρου και άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ; Όταν τότε έλεγαν πως το «μνημόνιο σκοτώνει την υγεία» δεν δυσφημούσαν τη χώρα;».

Η παραπάνω στιχομυθία έγινε μεταξύ του αναπληρωτή υπουργού Υγείας Πολάκη και του προέδρου της ΠΟΕΔΗΝ Γιαννάκου, με αφορμή τις δηλώσεις του στον βρετανικό Guardian για την κατάσταση των ελληνικών νοσοκομείων.

Καυγάς μεταξύ παλιών συντρόφων ή προδοσία της «επανάστασης» από τον Πολάκη; Άραγε, ο αναπληρωτής υπουργός ξέχασε τους αγώνες του, τότε που το κόμμα του σήκωνε τοίχο έξω από νοσοκομεία; Ή μήπως ο νυν πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ γκρινιάζει και εξεγείρεται επειδή δεν συμπορεύτηκε με τον παλιό συναγωνιστή;

Bαρετό σενάριο και απολύτως προβλέψιμο για το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Συνδικαλιστές, πολιτευτές και απανταχού κομματόσκυλα βγαίνουν στους δρόμους, κάνουν πορείες, χώνονται όπου γίνεται χαμός και ενίοτε χτίζουν τοίχους σε γραφεία καθηγητών, σε εφορίες και σε πύλες νοσοκομείων. Στην συνέχεια, ακολουθώντας μια τρελή πορεία προς την εξουσία, είτε γίνονται υπουργοί, δήμαρχοι, βουλευτές είτε καθιερώνονται ως επαγγελματίες επαναστάτες, απολαμβάνοντας τα οφέλη της «επανάστασης».

Κατά έναν περίεργο τρόπο, όμως,  οι μόνοι που δεν ωφελούνται από τους «τοίχους» που χτίζουν οι έλληνες επαναστάτες είναι ο «λαός» τους. Ούτε οι φοιτητές στα πανεπιστήμια ούτε οι εργαζόμενοι και εν προκειμένω, ούτε οι ασφαλισμένοι και οι ασθενείς του ΕΣΥ. Γιατί, παρόλο που ο κ. Πολάκης υποστήριζε αυτούς που σήκωναν με το σφυροδρέπανο αγωνιστικούς τοίχους έξω από τις πύλες του μνημονιακού Άδωνι, όταν ανέλαβε το πόστο του, έκανε πολύ χειρότερα από αυτά που κατήγγειλε.

Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Για τον απλό λόγο που θέλει τους ψηφοφόρους να ικανοποιούνται πλήρως από την άσκηση της επανάστασης αλλά όχι από την ίδια την επανάσταση! Και γιατί τα δρώμενα είναι πολύ πιο αισθαντικά  από την πολιτική. Δεν ήξερε ο Πολάκης ότι το μνημόνιο έχει υποχρεώσεις και τα νοσοκομεία θέλουν κονδύλια που πρέπει να κοπούν από το υπόλοιπο Δημόσιο; Ε ναι, δεν είναι τόσο αφελής. Ήξερε αλλά έπρεπε να στρώσει το δρόμο προς το ροζ «Χόλυγουντ» του ΣΥΡΙΖΑ.

Όσο για τον Πρόεδρο (ΠΟΕΔΗΝ), δεν είχε από ό τι φαίνεται τις τύχες των άλλων, οπότε αρκείται τώρα  στον «επαγγελματισμό» του, ανανεώνοντας τις μάχες του, στον πόλεμο των διεκδικήσεων…

Θέατρο έπαιζαν τότε, θέατρο παίζουν και σήμερα. Όπως άλλωστε, και πολλοί άλλοι που προσποιούνται τους πολιτικούς και τους συνδικαλιστές. Σ΄αυτή τη χώρα, παράγουμε περισσότερο δράμα (τραγωδία και κωμωδία) από αυτό που μπορούμε να καταναλώσουμε και χτίζουμε τοίχους για κατανάλωση.

Πολιτική δεν παράγουμε πια! Όχι μόνο γιατί δεν έχουμε πολιτικούς να το κάνουν αλλά κυρίως γιατί δεν έχουμε πολίτες να την στηρίξουν.