Μάης του ’68, τα οράματα που διαψεύστηκαν – Στην εξουσία δεν ήρθε η φαντασία αλλά η αλητεία

 

«Η φαντασία στην εξουσία» ήταν ένα από τα συνθήματα που ακούστηκαν στην εξέγερση του Μάη του ΄68 του οποίου μνημονεύουμε την 50στή επέτειο με ηρωικά και πένθιμα αφιερώματα. Ποιος να το πίστευε ότι μισό αιώνα αργότερα θα ζούσαμε στην Ελλάδα τα ουτοπικά που ζητούσαν οι εξεγερμένοι της Γαλλίας! Στην εξουσία αναρριχήθηκαν (ίσως όχι στον απόλυτο βαθμό που θα ικανοποιούσε την κ. Μπαζιάνα) φαντασιόπληκτοι και νεραϊδοπαρμένοι που εδώ και τρία χρόνια προσποιούνται ότι κυβερνούν τη χώρα.

Του Κώστα Ιωάννου 

Ήταν τόσο ονειροπαρμένοι που δεν τους αρκούσε να σκίσουν το μνημόνιο με ένα νόμο κι ένα άρθρο, αλλά απειλούσαν εντελώς στα σοβαρά να αλλάξουν ολόκληρη την Ευρώπη! Όποιος τολμούσε να περιγράψει τέτοια οράματα σε ένα καφενείο ή σε ένα πανεπιστημιακό αμφιθέατρο θα αντιμετωπιζόταν ως υποψήφιος για ειδική ιατρική παρακολούθηση. Τα είπε όμως ανερχόμενος αστέρας του πολιτικού μας συστήματος και όχι μόνο δεν χλευάστηκε, αλλά κατόρθωσε να πείσει εκατοντάδες χιλιάδες νεοέλληνες που του ανέθεσαν να μας σώσει από την ξένη «Κατοχή».

Ήρθε όμως πολύ σύντομα η στιγμή που τα μέλη του αιθεροβάμονος «αριστερού τσούρμου» (κατά Βαρουφάκη) συγκρούστηκαν με την ανελέητη πραγματικότητα. Απτόητοι ένιψαν τας χείρας τους σαν άλλοι Πόντιοι Πιλάτοι και αποποιήθηκαν τις ευθύνες τους επικαλούμενοι «αυταπάτες», «υπερβολική αισιοδοξία», «υποτίμηση της ισορροπίας των δυνάμεων» και άλλα μετριοπαθή παρόμοια. Μόνο που αυτά τα χαριτωμένα και συμπαθητικά δεν φτάνουν για να αντισταθμίσουν τα δεινά που έχουν υποστεί από την πολιτική τους πλατιά κοινωνικά στρώματα. Χρειάστηκε να επιστρατευτεί η καλπάζουσα φαντασία τους για να αφηγηθούν ένα άλλο παραμύθι. Το πρώτο με τον ηρωικό πρίγκηπα που θα σκότωνε τον Μινώταυρο του νεοφιλελευθερισμού (κατά τον πρόεδρο της Δημοκρατίας) είχε πάψει να πουλάει. Χρειαζόταν κάποιο τρομακτικό σαν αυτά που δεν αφήνουν τα παιδάκια να κοιμηθούν χωρίς να τρέμουν από φόβο. Ένα «καλό» παραμύθι τέτοιου είδους πρέπει να έχει απαραιτήτως ένα δράκο. Κι εδώ η ανεξάντλητη φαντασία τους επινόησε όχι έναν, αλλά πολλούς αιμοβόρους δράκους για να τρομοκρατούνται οι αλαφροΐσκιωτοι που τους εμπιστεύτηκαν.

Ο «ΕΧΘΡΟΣ»

Η πολιτική ιστορία διδάσκει ότι ο αποτελεσματικότερος τρόπος για να συσπειρώσεις τους οπαδούς σου που αμφιταλαντεύονται είναι η ανακάλυψη, η επινόηση ή η εξ αρχής κατασκευή ενός βδελυρού εχθρού που εκπροσωπεί το απόλυτο κακό. Για τον Χίτλερ ήταν οι Εβραίοι, για τον Στάλιν ήταν ο Τρότσκι, για τον Ερντογάν είναι ο Γκιουλέν, για τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι το «παλιό πολιτικό σύστημα» που φταίει για τη διαπλοκή, για τη διαφθορά, για την χρεοκοπία, για τις φυσικές καταστροφές, για την ποδάγρα και για ό,τι άλλο προαιρείται ο καθένας να προσθέσει. Απέναντι στο «παλιό» που φαίνεται πως δεν έκανε τίποτε σωστό (εξαιρούνται ο κυβερνητικός εταίρος  Πάνος Καμμένος και ο φυσικός ηγέτης της άτυπης καραμανλικής συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ) προβάλλει τα στήθη του το «νέο» όπως απέναντι στο σκοτάδι αναδύεται το φως. Όπου «νέο» είναι κορυφαίες φυσιογνωμίες της πολιτικής ζωής (ενδεικτικά: Πολάκης, Σπίρτζης, Τόσκας, Παππάς, Αυλωνίτου, Φωτίου,  Χριστοδουλοπούλου, Καρανίκας) που ομνύουν σε μια κοσμοθεωρία η οποία ναυάγησε σε λιγότερο από έναν αιώνα χωρίς αυτό να κηλιδώνει το πιστοποιητικό προοδευτικότητας που ανεμίζουν σε όποιον τους ασκεί κριτική.

Το «νέο» διαθέτει περίπου κληρονομικώ δικαίω και το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα», ένα είδος εμβολίου που του εξασφαλίζει πλήρη ανοσία σε λάθη, παραλείψεις, στραβοπατήματα και σκάνδαλα. Πρόκειται για τον κυνικό σφετερισμό της αγέρωχης στάσης που τήρησαν συνεπείς αγωνιστές στις πιο δύσκολες στιγμές του βίου τους. Αρνήθηκαν για λόγους προσωπικής αξιοπρέπειας ακόμη και να βάλουν μια δυσανάγνωστη υπογραφή σε ένα κείμενο με το οποίο θα εξομολογούνταν την ιδεολογική τους «αυταπάτη»- παρότι μια τέτοια ηθική παραχώρηση θα τους εξασφάλιζε ζωή χωρίς διώξεις και αποκλεισμούς. Τον ηρωισμό εκείνων εκμεταλλεύονται θρασύτατα οι επίγονοι για να κινούνται ελεύθερα σε απαγορευμένα σκοτεινά μονοπάτια και για να διορίζονται στο δημόσιο.

ΜΕ ΠΟΛΑΚΗ… ΟΔΗΓΟ

Όταν λοιπόν η επιτομή του «καλού» συγκρούεται με τον ορισμό του «κακού» επικρατεί εμπόλεμη κατάσταση. Το περιγράφει με επικολυρικό ύφος ο τακτικός θαμώνας του  facebook Παύλος Πολάκης: «Ειναι ΠΟΛΕΜΟΣ ! Της σαπίλας με την κάθαρση ,της διαπλοκής με την τιμιότητα ,του βαθέος κράτους με την προσπάθεια μας για την ΕΛΛΑΔΑ που χρειαζόμαστε εμεις και τα παιδια μας !!!!» (Σ.σ. διατηρείται η ορθογραφία και η στίξη του πρωτότυπου κειμένου).

Φυσικά, σε έναν πόλεμο επιτρέπονται τα πάντα. Και το ψέμα, και η συκοφαντία, και η συνωμοσία, και η σκευωρία, και η στρεψοδικία, και η εχθροπάθεια. Το «ή εμείς ή αυτοί» εξειδικεύεται όχι μόνο στις πράξεις, αλλά και στις λέξεις. Μερικά από τα πολυάριθμα παραδείγματα είναι πολύ χαρακτηριστικά.

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από το περιστατικό που καταγράφηκε με το δημοσιογραφικό κλισέ «περούκα γκέιτ». Δύο Έλληνες δημοσιογράφοι, ανταποκριτές στις ΗΠΑ, καταγγέλθηκαν από τον Νίκο Παππά και τη συνοδεία του για ψευδή δήλωση ταυτότητας, μεταμφίεση και παρακολούθηση της ελληνικής αποστολής με αποτέλεσμα να συλληφθούν από την Αστυνομία της Νέας Υόρκης και να κινδυνεύουν με φυλάκιση και απέλαση. Το «ρεπορτάζ», που υιοθετήθηκε άκριτα από όλα τα ΜΜΕ και προβλήθηκε σαν μεγάλο θέμα από το κρατικό Πρακτορείο Ειδήσεων και την κρατική ΕΡΤ, προκάλεσε την απόλυση των δύο δημοσιογράφων, που «πήγαν άκλαυτοι». Κατά διαβολική σύμπτωση, την περίοδο που ο Νίκος Παππάς δίνει διάλεξη στο LSE για τα  fake news, έρχεται ο αποχαρακτηρισμός εγγράφων του State Department για να δώσει μια εντελώς διαφορετική εικόνα του περιστατικού. Η ελληνική αποστολή απευθύνθηκε ενοχλημένη στην Αστυνομία και ζήτησε τη σύλληψη των δημοσιογράφων, αλλά δεν διαπιστώθηκε κανένα παράπτωμα και μετά τον έλεγχο των στοιχείων τους αφέθηκαν να συνεχίσουν τη δουλειά τους. Ούτε συλλήψεις έγιναν ούτε, φυσικά, διώξεις, ούτε συντάχθηκε δελτίο συμβάντος (police report) από το αστυνομικό Τμήμα αφού συμβάν δεν… συνέβη. Η μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση που υπέβαλε ο Θάνος Δημάδης σε βάρος του Νίκου Παππά, του ΑΠΕ και της ΕΡΤ θα αποκαλύψει την αλήθεια για το περιστατικό. Αν όμως τα πράγματα έχουν γίνει όπως τα περιγράφει το  State Department, ο καθένας αντιλαμβάνεται μέχρι πού μπορούν να φτάσουν οι εκπρόσωποι του άμωμου και άσπιλου «νέου» όταν διακυβεύονται σοβαρότερα ζητήματα από τις βόλτες για ψώνια ενός υπουργού.

Η ΛΟΥΜΠΕΝ ΓΛΩΣΣΑ

Ο φραστικός πόλεμος είναι ένα ακόμη χαρακτηριστικό της δημιουργικής φαντασίας των καλών καγαθών που μας κυβερνούν. Κατά σύμπτωση ο παροξυσμός στη χρήση της λούμπεν γλώσσας των καταγωγίων σημειώθηκε ενώ έφυγε από τη ζωή ο Γιώργος Κουρής, ιδιοκτήτης μέσων ενημέρωσης και ιδρυτής της Σχολής που ονομάστηκε «αυριανισμός». Ήταν ο άνθρωπος που περιφρόνησε επιδεικτικά κάθε θεσμό, το απόλυτο σύμβολο μιας κατηγορίας μη προνομιούχων που τους αποκαλούσε «λαουτζίκο», που αδίστακτα έριχνε στα σκυλιά όποιον είχε ανεβάσει στον Όλυμπο και που όχι μόνο νομιμοποίησε ως «πολιτικό ρεπορτάζ» τα κακοήθη κουτσομπολιά των καφενόβιων αλλά χρησιμοποίησε σε πηχυαίους τίτλους λέξεις που έλεγαν μεθυσμένοι προπολεμικοί καραγωγείς και φωτογραφίες που είχαν θέση μόνο σε πορνοπεριοδικά.

Το παράδειγμά του ακ9ολούθησαν οι ανώνυμοι λιβελλογράφοι στα κοινωνικά δίκτυα, αλλά φαίνεται πως εξακολουθεί να εμπνέει και τους εκπροσώπους του «νέου» αν κρίνει κάποιος από τις αναρτήσεις κορυφαίων στελεχών της κυβέρνησης.

«Ο Γιώργος Κουρής υπήρξε πιστός στη δημοσιογραφία μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής του. Καθ’ όλη τη διάρκεια της μακράς πορείας του στο χώρο της ενημέρωσης άφησε το δικό του ιδιαίτερο αποτύπωμα τόσο ως δημοσιογράφος, όσο και ως ιδιοκτήτης Μέσων», δήλωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.

«Ο Γιώργος Κουρής υπηρέτησε, για πολλά χρόνια, τη μάχιμη δημοσιογραφία», ανέφερε ο Πρόεδρος της Βουλής.

Ο Δημήτρης Τζανακόπουλος έχει δίκιο ως προς το «ιδιαίτερο αποτύπωμα» που άφησε ο εκλιπών. Το ύφος και το ήθος της «μάχιμης ενημέρωσης» το μιμήθηκαν εδώ και χρόνια πολλές εφημερίδες και εσχάτως το υιοθετεί ακόμη και το Μέγαρο Μαξίμου, από όπου αποδείχθηκε ότι προέρχονται τα άλλοτε ειρωνικά κι άλλοτε υβριστικά non papers στην υπηρεσία της… ενημέρωσης.

Μέχρι τώρα τον δρόμο της ηθικής εξόντωσης των αντιπάλων τον έδειχναν οι αναρτήσεις του ασυγκράτητου Πολάκη. Λέξεις και εκφράσεις όπως «ουστ ανθρωπάκια της αρπαχτής και της λαμογιάς», «νονοί», «λαμόγια», «διεφθαρμένοι Εσκομπάρ», «βρωμιά του αιώνα» ήταν τα συνήθη κοσμητικά στον παραληρηματικό λόγο του αδιάφθορου. Το σημείο καμπής ήταν η «ανώνυμη» ανακοίνωση του Μεγάρου Μαξίμου που κάνει λόγο για «ναρκέμπορα» (sic) απευθύνοντας τον βαρύτατο χαρακτηρισμό κατά προσώπου που δεν έχει καν παραπεμφθεί σε δίκη! Αξιοσημείωτη είναι εν προκειμένω η αιδήμων σιγή των δικαιωματιστών της Κουμουνδούρου. Εξεγείρονται και καταλαμβάνονται από ιερή αγανάκτηση αν κάποιος χαρακτηρίσει «μητροκτόνο» την 22χρονη που πέταξε το νεογέννητο στον ακάλυπτο, αλλά επικρατεί άκρα του τάφου σιωπή όταν θίγονται υπολήψεις «αντιπάλων».  Ο Λένιν έλεγε ότι η λογική του κατήφορου είναι ο πάτος κι ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης πρόσθεσε ότι μετά τον πάτο είναι ο απόπατος.

ΣΤΡΑΠΑΤΣΑΡΟΝΤΑΣ ΘΕΣΜΟΥΣ

Σε κανονικά κράτη ουδείς διανοείται (πόσω μάλλον το πρωθυπουργικό γραφείο) να καταργήσει το τεκμήριο αθωότητας ενός πολίτη. Αλλά η Ελλάδα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν είναι προφανώς κανονικό κράτος. Είναι η δεύτερη φορά που το πρωθυπουργικό περιβάλλον εκδίδει καταδικαστική απόφαση προκαταλαμβάνοντας της δικαιοσύνη. Την προηγούμενη ο κ. Τσίπρας δεν έδινε ούτε μία πιθανότητα στο εκατομμύριο να κριθεί αντισυνταγματικός ο νόμος Παππά για τις τηλεοπτικές άδειες. Άλλωστε η δικαιοσύνη βρίσκεται μονίμως στο στόχαστρο υπουργών όταν οι αποφάσεις της δεν ευθυγραμμίζονται με την ιδεοληψία ή τις πολιτικές τους σκοπιμότητες.

Ο άλλος μεγάλος εχθρός του «νέου» είναι ο Τύπος, που εμπίπτει στην κατηγορία της «διαπλοκής». Η κ. Γεροβασίλη είπε ευθέως ότι είναι δικαίωμα της κυβέρνησης να υποδεικνύει τις ειδήσεις (που πρέπει να μεταδίδονται) στα κανάλια. Βάσει αυτού του δικαιώματος που πηγάζει εκ θεού (ή εκ Λένιν) ο κ. Τζανακόπουλος, με το ήρεμο ύφος του φραγκισκανού μοναχού που είναι βέβαιος για την ανωτερότητά του, μάλωσε αυστηρά τα ΜΜΕ της διαπλοκής που δεν έδωσαν τη σημασία που εκείνος αποδίδει στην επίσκεψη Γιούνκερ και στις φιλοφρονήσεις προς τον Τσίπρα.

Προφανώς δεν τους φτάνει η «αρχισυνταξία» τεσσάρων κρατικών καναλιών, πέντε ραδιοφωνικών σταθμών και μιας ντουζίνας προσκείμενων ή επιτηδείως ουδέτερων εφημερίδων. Φιλοδοξούν να ασκούν καθήκοντα αρχισυντάκτη και σε μέσα που τους αντιπολιτεύονται. Ταπεινή φιλοδοξία αν ληφθεί υπόψη ότι τα ινδάλματά τους (από τον Στάλιν μέχρι τον Μαδούρο) επέτρεψαν μόνο κρατικά και κομματικά μέσα, φιμώνοντας όλα τα υπόλοιπα.

Πάντως η νίκη των δυνάμεων του φωτός επί των δυνάμεων του σκότους είναι βέβαιη. Την προεξοφλεί ο Πολάκης με την ιδιότυπη ορθογραφία του: «ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΘΑ ΦΤΑΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΙΘΑΚΗ. Γι αυτο πίστη ,δυναμη , δουλειά παντού και ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ!!!.» (Επομένως αδίκως ανησυχεί η κ. Σβίγκου μήπως «κινδυνεύει η δημοκρατία από ένα τηλεφώνημα» και μπορεί να στεγνώσει τα κατά Ιούλιο δάκρυά της η κ. Μπαζιάνα).

Η τραγική ειρωνεία είναι ότι σ’ αυτή τη συγκυρία βρέθηκαν καλοπροαίρετοι αναλυτές να εκτιμήσουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σύρεται εκών-άκων στη σοσιαλδημοκρατία και να διατυπώσουν την άποψη ότι το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο (αυτό που ο Τσίπρας αποκάλεσε «μαύρο») δεν έχει κανένα νόημα. Είναι άγνωστο τι θα αποφασίσουν οι ισαποστάκηδες κι οι ναιμεναλλάδες. Ας έχουν πάντως υπόψη τους ότι, αν ο Οδυσσέας είχε ικανοποιηθεί από την προοπτική να τον φάει ο Κύκλωπας τελευταίο, δεν θα είχε επιστρέψει στην Ιθάκη