Liberté, égalité, fraternité!

 Του Αντώνη Βγόντζα

Τα νέα είναι, μάλλον, καλά. Δεν νοιώσαμε, βέβαια, ενθουσιασμό, αλλά μια μικρή, προσωρινή ανακούφιση. Η εκλογική αντιπαράθεση στη Γαλλία στον β’ γύρο δεν θα είναι μεταξύ δύο υποψηφίων που έχουν ως στόχο την αποδυνάμωση της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ούτε, σε κάθε περίπτωση, την αποχώρηση της Γαλλίας από την Ενωμένη Ευρώπη

Δεν είναι ενθουσιαστικά γιατί τα συνολικά ποσοστά που συγκέντρωσαν η ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν και ο ηγέτης της παραδοσιακής Αριστεράς είναι εξαιρετικώς υψηλά. Γύρω στο 40% των Γάλλων εκλογέων.

Είναι τόσο μεγάλο το ποσοστό των Γάλλων που δεν νιώθουν αλληλέγγυοι με τον κορυφαίο θεσμό της Ε.Ε.; Αυτής που οικοδομήθηκε πάνω στα ερείπια, στις στάχτες, στο αίμα και τις ζωές εκατομμυρίων συνανθρώπων μας εξαιτίας των ευρωπαϊκών «θερμών» και «ψυχρών» πολέμων μιας κατακερματισμένης Ευρώπης;
Αυτής που εγκατέστησε το πλέον συγκροτημένο κοινωνικό κράτος και πρόνοιας που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα; Αυτής που αγωνίζεται, συντονισμένα και μεθοδικά, να διασφαλίσει σε όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς «ελευθερία, ασφάλεια και δικαιοσύνη»; Παρά τις μικρές και μεγάλες ήττες της…

Αυτής της Ευρώπης που, ουσιαστικά, αποτελεί ιδεολογική μετεξέλιξη του κορυφαίου αιτήματος και διεκδίκησης της Γαλλικής Επανάστασης: «Liberté, égalité, fraternité»!

Τόσο κόντη μνήμη έχουν οι νέοι Γάλλοι εκλογείς;

Κάθε έντιμος συμπολίτης μας δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει.

Οχι, δεν πρέπει να γίνει ξενοφοβική. Δεν πρέπει να διαμορφώσει νέα κοινωνικά και πολιτικά «περιθώρια». Δεν πρέπει να ενισχύσει τις οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις που διευρύνουν τις μεγάλες εισοδηματικές ανισότητες και το χάσμα ανάμεσα στον ικανοποιημένο ψυχρό Βορρά και στον θερμό κοινωνικά Νότο.

Στην αντίθετη κατεύθυνση πρέπει να οδηγηθεί η Ενωμένη Ευρώπη. Και να αποκτήσει μεγαλύτερη πολιτική αυτοπεποίθηση ως προς τον ιστορικό της ρόλο. Να αποδείξει ότι δεν είναι «γηραιά»!

Οι περισσότεροι νιώσαμε, λοιπόν, ανακούφιση αλλά όχι ενθουσιασμό. Γιατί το κύμα αμφισβήτησης της Ενωμένης Ευρώπης δεν έχει μόνο εθνικά χαρακτηριστικά. Εχει διεισδύσει σε ολόκληρη, σχεδόν, την Ευρώπη. Συμβαίνει, μάλιστα, ένα ιστορικό και πολιτικό παράδοξο: ο χυδαίος λαϊκισμός και η άκρατη δημαγωγία έχουν αποκτήσει βαθιές ρίζες στις λαϊκές τάξεις. Αυτές που θα χτυπήσει με λύσσα η Ευρώπη των άκρων. Αποδεδειγμένα. Και ευνοεί προσωρινά και μεσοπρόθεσμα το χρηματιστηριακό και κερδοσκοπικό κεφάλαιο. Αποδεδειγμένα και αυτό.

Τελικά, θα θέλαμε να έχει Πρόεδρο η Γαλλία τη Μαρίν Λεπέν ή τον Εμανουέλ Μακρόν; Σίγουρα η Λεπέν θα οδηγήσει στην εμβάθυνση της υπαρκτής κρίσης στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και ο πιο εύκολος δρόμος είναι αυτός για τον οποίον δεσμεύτηκε. Που, αν τον κατανοήσαμε σωστά, οδηγεί με βεβαιότητα στην έξοδο της Γαλλίας από την Ενωμένη Ευρώπη.

Τη Μαρίν Λεπέν τη θέλουν και ο Τραμπ και ο Πούτιν! Για τους δικούς τους λόγους ο καθένας. Για τους αντίθετους λόγους, όλοι εμείς έχουμε εντελώς άλλη άποψη.

Δεν ξέρω αν θα είναι καλός ή κακός πρόεδρος ο Μακρόν. Απ’ όσα ξέρουμε μέχρι σήμερα, έχει καλές πολιτικές επιδόσεις. Σίγουρα ενώνει. Είναι ευρωπαϊστής. Μοιάζει να ’ναι βέβαιη η εκλογή του στον δεύτερο γύρο.

Με μια σοβαρή επιφύλαξη. Εκείνη της συμπεριφοράς του ηγέτη της δογματικής Αριστεράς Ζαν-Λικ Μελανσόν. Και όλων όσοι τον ακολουθήσουν. Και τι πρότεινε ο δογματικός «αριστερός»; Οτιδήποτε, στην πράξη, συμφέρει την ακροδεξιά Λεπέν! Ψάχνω και δεν βρίσκω τη βαθύτερη ιστορική επιλογή του.

Κάτι μου θυμίζει, όμως, ο Μελανσόν!…

Τον δικό μας Στέλιο Κούλογλου που προτιμούσε στις ολλανδικές εκλογές τον ακροδεξιό Γκέερτ Βίλντερς! Για τους δικούς του φαντασιακούς λόγους… Και επιμένει, όπως φαίνεται, στην ίδια γραμμή.

Μου θυμίζει, αναγκαστικά και τους δικούς μας ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που καταψηφίζουν το πρόσφατο ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου κατά του Μαδούρο. Ακόμα θυμούνται και τιμούν τους εναγκαλισμούς τους με έναν στυγνό δικτάτορα.

Μας θυμίζουν και το δικό μας δημοψήφισμα, που σ’ έναν παροξυσμό πολιτικών ιδεοληψιών συνηγόρησε σ’ ένα αντιευρωπαϊκό παραλήρημα. Με προοπτικές που δεν έχουν εξαντληθεί.

Και όσοι αγαπάμε τη σύγχρονη Ιστορία…

Στις αρχές της δεκαετίας του ’50 είχε τεθεί ένα δίλημμα στον ελληνικό λαό: «Παπάγος (ένας σκληρός δεξιός στρατοκράτης που στα χρόνια του συγκροτήθηκε το σκληρό μετεμφυλιακό κράτος) ή Πλαστήρας (ένας γενναίος στρατιωτικός που πίστευε στο ειρηνικό κράτος δικαίου και πρόνοιας και στην εθνική συμφιλίωση)».

Και η τότε δογματική Αριστερά απάντησε: «Τι Παπάγος, τι Πλαστήρας;», Εστω και αν το πλήρωσε πανάκριβα!

*Αναδημοσίευση από το Protothema.gr.