Λευτέρης Ζαμπετάκης στο «Κ»: Λείπει ο ρομαντισμός πολύ στην εποχή μας

Της Πέννυς Κροντηρά

«Μπορεί να ακούγεται παλαιικό, αλλά νομίζω ότι στερούμαστε πάρα πολύ το ρομαντισμό! Από την οικογένειά μου και τον πατέρα μου έμαθα να είμαι ρομαντικός» δηλώνει στο «Κ» ο ηθοποιός Λευτέρης Ζαμπετάκης. Παρά τις σπουδές του και το μεταπτυχιακό στα Οικονομικά στην Αμερική, αρνήθηκε να αποδεχτεί την επιθυμία του πατέρα του να αναλάβει την οικογενειακή επιχείρηση και επέλεξε να δώσει εξετάσεις στο Εθνικό Θέατρο, όπου κατάφερε να μπει πρώτος ακολουθώντας την τέχνη της υποκριτικής, μέσω της οποίας αισθανόταν ότι έβρισκε την ουσία της ύπαρξής του. Με σπουδές στο χορό, στη μουσική και στο πιάνο καταλαβαίνεις αμέσως πόσο πολύ έχει επενδύσει στη θεατρική του παιδεία. Αυτό όμως που σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή που θα τον συναντήσεις είναι η ευγένεια και η καλοσύνη του.

Ποια εσωτερική ανάγκη σάς προέτρεψε να ασχοληθείτε με την υποκριτική;

Ήταν εσωτερική ανάγκη έκφρασης κυρίως και επικοινωνίας με τον κόσμο. Ήμουν πολύ κλειστός και εσωστρεφής χαρακτήρας. Μου άρεσε να μένω στο δωμάτιό μου, στο δικό μου χώρο, στα βιβλία μου και στις ζωγραφιές μου. Έτσι η υποκριτική ήταν ο μόνος τρόπος να επικοινωνήσω με τους άλλους και αισθανόμουν ότι είναι το μοναδικό πράγμα που μπορώ να κάνω καλά. Επειδή είμαι ανασφαλής, όπως και πολλοί άλλοι άνθρωποι, η υποκριτική με έκανε να αισθάνομαι πολύ σίγουρος για τον εαυτό μου. Όταν είμαι πάνω στη σκηνή και υποδύομαι ένα ρόλο νιώθω άνετα.

Θέατρο και τηλεόραση συμβαδίζουν για εσάς ή δίνετε σε κάποιο από τα δύο τα πρωτεία;

Όταν ξεκίνησα, όπως οι περισσότεροι από εμάς για κάποιο λόγο θεωρούμε πάντα πιο σημαντικό το θέατρο, ίσως λόγω παιδείας ως χώρα, είναι στο DNA μας. Το θέατρο είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Είναι μία μαγική στιγμή, αναπνέεις μαζί με τον κόσμο. Και για κάποιο διάστημα σνόμπαρα την τηλεόραση. Παρ’ όλα αυτά επειδή πλέον δουλεύω στην τηλεόραση καταλαβαίνω ότι την αγαπώ πολύ. Δεν ξεχωρίζω κάποιο από τα δύο, παρ’ ότι είναι δύο τελείως διαφορετικά μέσα ως προς τις τεχνικές, τις διαδικασίες και τις συνθήκες. Έχω μεγαλώσει με πολύ καλή τηλεόραση, όπως η κρατική ή όταν ξεκίνησε η ιδιωτική τηλεόραση. Μάλιστα είναι πιο εύκολο να διεκδικήσεις πράγματα στο θέατρο όταν έχεις κάνει τηλεόραση.

Θυμάστε κάποιο συμβάν από ένα πρόσωπο του χώρου του θεάτρου που σας επηρέασε;

Αυτό που μου είχαν πει και με είχε σοκάρει, και πραγματικά θέλω να το πω για να το αποβάλω από πάνω μου, όταν ξεκίνησα να δουλεύω, πριν από χρόνια. Ήμουν σε έναν θίασο αρκετά δύσκολο και περίεργο. Υπήρχε, λοιπόν, μία μεγάλη ηθοποιός που την εκτιμώ πολύ για το ταλέντο της και σε μία δύσκολη περίοδο, επειδή υπήρχαν κάποιες κόντρες στον θίασο, όπως ήταν στο διάδρομο των παρασκηνίων και με βλέπει μπροστά της, μου λέει: «Εσύ είσαι πάρα πολύ καλός και καλό παιδί. Δεν θα κάνεις τίποτα, ακριβώς επειδή είσαι τόσο καλός». Αυτό με σόκαρε πάρα πολύ γιατί ώς τότε έλεγα ότι ηθοποιός σημαίνει «ποιώ ήθος». Και της απάντησα ότι «αυτή είναι μία συμβουλή που δίνετε σε ένα νέο παιδί που μόλις βγήκε λέγοντάς μου ότι δεν θα κάνω τίποτα επειδή δεν φέρομαι εγωκεντρικά; Αρνούμαι και δεν εγκαταλείπω αυτό που κάνω. Θα πορευτώ με αυτό που πιστεύω, με το ήθος μου και την καλοσύνη μου». Με είχε σοκάρει τόσο πολύ, που κοιμόμουν και ξυπνούσα με αυτή τη φράση. Θέλω να διατηρήσω το χαρακτήρα μου και να είμαι καλός, συνεργάσιμος και δουλευταράς.

Θεωρείτε ότι πλέον οι άνθρωποι συνάπτουν σχέσεις από ανασφάλεια ή υποκρίνονται συναισθήματα;

Δεν πιστεύω ότι είναι σκοπίμως ανειλικρινής κάποιος, απλώς θεωρώ ότι λόγω των ρυθμών μας δεν έχουμε μάθει να εκφραζόμαστε, να ανοιγόμαστε, να διαβάζουμε τις σκέψεις του άλλου και να κοιταζόμαστε στα μάτια. Μπορεί να ακουστεί παλαιικό αυτό που θα πω, αλλά νομίζω ότι στερούμαστε πάρα πολύ το ρομαντισμό! Από την οικογένειά μου και τον πατέρα μου έμαθα να είμαι ρομαντικός. Και καμιά φορά που το εκδηλώνω ανοίγοντας μία πόρτα ή προσφέροντας λουλούδια, με κοιτάζουν οι γυναίκες περίεργα σαν να είμαι από άλλη εποχή και μαζεύομαι και εγώ. Θεωρώ ότι όλα συσχετίζονται με το χρόνο και τη διάρκεια των πραγμάτων. Όταν όλα είναι αυτοματοποιημένα, εμπορευματοποιημένα, πλαστικοποιημένα και ο χρόνος είναι λίγος, δεν προλαβαίνει να είναι ποιοτικός.

Ποιοι οι φόβοι και τα όνειρά σας;

Οι φόβοι μου έχουν να κάνουν με τις νεότερες γενιές και αν τα ανίψια μου και αργότερα τα παιδιά μου ενδεχομένως θα μπορέσουν να ζήσουν την αθωότητα των προηγούμενων χρόνων. Το όνειρό μου είναι να μπορούσαμε να φτάσουμε σε σημείο που τα παιδιά να παίζουν πάλι στους δρόμους μέχρι να σκοτεινιάσει, χωρίς φόβο, με την ίδια αθωότητα και παιδικότητα. Αλλά, δυστυχώς, δεν γυρίζουν πίσω τα πράγματα, είναι ένα όνειρο απατηλό. Είμαι πολύ ευαίσθητος για τα παιδιά. Δεν κάνω μεγάλα όνειρα. Το άμεσο όνειρό μου είναι όταν πέφτω στο κρεβάτι να είμαι ήρεμος εσωτερικά και συναισθηματικά.

Ποιες οι σταθερές και οι αξίες που έχετε στη ζωή σας;

Νούμερο ένα είναι η ευγένεια. Πιστεύω πολύ στην ευγένεια των ανθρώπων και όταν είσαι ευγενής καλλιεργείται και η καλοσύνη σου.

Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες μας;

Χαμόγελο, αισιοδοξία, γιατί η ζωή είναι μία! Πορευόμαστε μαζί. Δεν πρέπει να ξεχνάμε το «μαζί». Όλα είναι αλυσίδα και κύκλος. Να ενωθούμε όλοι μαζί!

Ποια τα επαγγελματικά σας σχέδια;

Αυτή την στιγμή συνεχίζω να παίζω στη θεατρική παράσταση «Σμύρνη μου αγαπημένη» για δεύτερο χρόνο. Η παράσταση αυτή γράφει τη δική της ιστορία πλέον, με την προσέλευση και την αγάπη του κόσμου. Και λόγω της κατάστασης με το προσφυγικό ήρθε και έδεσε τόσο καλά. Το ταξίδι της παράστασης δεν έχει ολοκληρωθεί και υπάρχουν σκέψεις και συζητήσεις για να συνεχίσει τρίτη χρονιά και να πάει σε περιοδεία στο εξωτερικό, εκτός από τη Θεσσαλονίκη όπου θα πάμε την άνοιξη. Τηλεοπτικά βρίσκομαι στο σίριαλ «Το Δαχτυλίδι της Φωτιάς» στο Mega και συμμετέχω στη σειρά «Μπρούσκο» του ANT1.

Τι ρόλο έχει ο έρωτας στη ζωή σας;

Βασανιστικό! Γενικά υπάρχουν περίοδοι της ζωής μου που είναι το Α και το Ω. Με τρομάζει όταν ερωτεύομαι. Αυτή είναι η αλήθεια. Για κάποιους ο έρωτας λειτουργεί σαν την άνοιξη, εμένα με παραλύει και δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ στη δουλειά μου, στην καθημερινότητά μου και απομακρύνομαι από την οικογένειά μου. Δίνομαι εκεί και δεν υπάρχει τίποτα γύρω μου εκτός από αυτό. Έχω πολύ καιρό να το ζήσω, ευτυχώς! Γιατί αυτή την στιγμή είμαι τόσο απασχολημένος από τη δουλειά μου που δεν έχω χώρο και χρόνο για έναν τόσο μεγάλο έρωτα. Από την άλλη, όσο μεγαλώνω ίσως το συγκρατώ και επιτέλους βάζω λίγο τη λογική μπροστά, γιατί είμαι πολύ συναισθηματικός άνθρωπος. Οπότε δεν έχω ερωτευτεί τόσο πολύ τελευταία, γιατί μάλλον προσπαθώ να το χαλιναγωγώ.