Ξέπλυμα στις κάλπες, ο Tσίπρας τα παίζει όλα για να τη βγάλει καθαρή

Τα σχέδια του Αλέξη Τσίπρα για ανάκαμψη μέσω του διχασμού της ΝΔ, πρώτα με το «Μακεδονικό» και ύστερα με την αναδοχή παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, κατέληξαν σε πυροβολισμό στα πόδια του. Και στις δύο περιπτώσεις βάθυνε το χάσμα που χωρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ από τους ΑΝΕΛ ενώ στο θέμα της αναδοχής αντιμετώπισε μια μικρή εξέγερση στο ίδιο του το κόμμα.

Του Κώστα Ιωάννου

Το αφήγημα επιστημονικής φαντασίας περί «καθαρής εξόδου» προκαλεί πλέον τα χαιρέκακα γέλια των δανειστών, που απέδωσαν στο «ολιστικό σχέδιο ανάπτυξης» του Ευκλείδη Τσακαλώτου μικρότερη αξία από την αξία του χαρτιού στο οποίο γράφτηκε. Όσο για τα αναμενόμενα τεράστια έσοδα από τη νομιμοποίηση της φαρμακευτικής (;) κάνναβης έφεραν στη μνήμη τις προσδοκίες του Γιώργου Αλογοσκούφη για αύξηση του ΑΕΠ από τον τζίρο της πορνείας! Κι επιπλέον οι επικείμενες (ψηφισμένες και άρα αναπόφευκτες) νέες μειώσεις στις συντάξεις προσέφεραν σε διάφορα δευτεροκλασάτα στελέχη της κυβέρνησης ευρύ πεδίο για ανοησίες, παραμύθια και αντιφατικές δηλώσεις.
ΤΑΚΤΙΚΗ ΡΗΞΗΣ
Με όλους τους άλλους δρόμους κλειστούς ο Αλέξης Τσίπρας και το επιτελείο του Μαξίμου διάλεξαν το ολισθηρό μονοπάτι της πόλωσης και του διχασμού. Το έχουν ακολουθήσει κι άλλες φορές και συνήθως τους έβγαζε σε ξέφωτο. Τώρα όμως οι συνθήκες είναι διαφορετικές. Το σύμφωνο συμβίωσης του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ έχει περιέλθει σε κατάσταση σχεδόν «διάστασης» που θα επισημοποιηθεί με ένα θορυβώδες διαζύγιο πριν από τις κάλπες. Η πιθανότητα νίκης στις εκλογές είναι απειροελάχιστη. Το έχουν αποδεχθεί ακόμη και οι πλέον ευφάνταστοι παρατρεχάμενοι της εξουσίας. «Ο Τσίπρας ήθελε τη ρήξη αλλά σπάσαμε τα μούτρα μας», παραδέχθηκε ο Παναγιώτης Κουρουμπλής.
Τι απομένει; Να αποφύγει ο ΣΥΡΙΖΑ μια βαριά ήττα και να παραμείνει κεντρικός παίκτης στις εξελίξεις. Οι ευκαιρίες να δράσει πάλι υπονομευτικά δεν θα του λείψουν: Ευρωεκλογές, αυτοδιοικητικές, εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας προσφέρουν τη δυνατότητα να μετατραπεί η θητεία της επόμενης κυβέρνησης σε «παρένθεση» ώστε η «πρώτη φορά Αριστερά» να επανέλθει δόξη και τιμή στα πράγματα. Δεν είναι μόνο η ανάκτηση των προνομίων της εξουσίας που θα έχουν χάσει προσωρινά. Είναι κυρίως ο φόβος και ο τρόμος ότι κάποιοι απ’ αυτούς θα βρεθούν μπροστά σε δικαστές με… γουνάκια.
Οι σχεδιαστές της στρατηγικής του μεγάρου Μαξίμου (ίσως υπό την καθοδήγηση του εμβληματικού Καρανίκα) θεωρούν ότι έχουν εντοπίσει τον στόχο. Είναι το νεοφώτιστο Κίνημα Αλλαγής που ακόμη δεν έχει διαμορφώσει πολιτική φυσιογνωμία λόγω των διαφορετικών πολιτικών φυσιογνωμιών των κορυφαίων μελών του αλλά αποτελεί κοινή πεποίθηση ότι ανήκει στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Το ΚΙΝ.ΑΛ. μπορεί να είναι και αντίπαλος και σύμμαχος του ΣΥΡΙΖΑ – εξαρτάται από τις συγκυρίες: Το βέβαιο είναι ότι οι σχεδιασμοί επί χάρτου που κάνουν στο Μαξίμου θα ευοδωθούν ή θα ναυαγήσουν ανάλογα με την εκλογική επίδοσή του. Σε κάθε περίπτωση πάντως δεν πρέπει να του «επιτραπεί» να συνεργαστεί με τη ΝΔ, είτε προκύψει αυτοδυναμία είτε παραστεί ανάγκη για πλειοψηφία 180 βουλευτών.
ΤΑΚΤΙΚΙΣΜΟΙ
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει αποδείξει πως κατέχει καλά την τέχνη του τακτικισμού. Πολύ πριν βρεθεί η κυβέρνησή του σε αδιέξοδο, είχε αρχίσει να αλληθωρίζει προς την Κεντροαριστερά. Τα πρώτα δολώματα (αναθεώρηση του Συντάγματος, απλή αναλογική) δεν κατάφεραν να δελεάσουν τη Δημοκρατική Συμπαράταξη. Η βασική αποστολή όμως εξακολουθούσε να ισχύει και την ανέλαβαν, άλλοτε με κολακείες κι άλλοτε με ύβρεις, κορυφαία κομματικά και κυβερνητικά στελέχη. Ήταν ένα περίεργο πολιτικό φλερτ. Ο Νίκος Φίλης έριξε πρώτος την ιδέα συνεργασίας παραβλέποντας ότι «το ΠΑΣΟΚ βρομάει». Ίσως η όσφρηση των γνήσιων αριστερών έχει αμβλυνθεί λόγω του συγχρωτισμού με την αυθεντική λαϊκοδεξιά των ψεκασμένων.
Το φλερτ συνεχίστηκε κάπως διακριτικότερα. Στον υποψήφιο εταίρο τέθηκαν όροι. Μία απαίτηση ήταν να αποκηρύξει η Κεντροαριστερά τον νεοφιλελευθερισμό (κάτι σαν δήλωση μετανοίας άλλων εποχών). Η άλλη ήταν να εξαιρεθούν ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Ανδρέας Λοβέρδος από την πρόσκληση (κάτι σαν προγραφή ανεπιθύμητων στελεχών άλλου κόμματος). Όσο τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά, το δειλό φλερτ μετατράπηκε σε ιταμή «παρενόχληση».
Όπως συμβαίνει και στις ανθρώπινες σχέσεις, όποιος παρενοχλεί ερωτικά έχει τη βάσιμη εικασία ότι η άλλη πλευρά δεν θα αντιτάξει σθεναρή αντίσταση. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε την υπόνοια ότι θα βρει τυχοδιώκτες, ρομαντικούς, μικρομέγαλους, πικραμένους, ιδιοτελείς, αλαζόνες, λαϊκιστές, ιδεοληπτικούς και απλώς αφελείς που θα υπέκυπταν στη γοητεία του «κυρίαρχου» στον όμορο πολιτικό χώρο. Είχαν φροντίσει για την καλλιέργεια ευνοϊκού κλίματος επιχειρηματίες μεγάλης οικονομικής επιφάνειας και υψηλής κοινωνικής στάθμης (που είναι πάντα με το γκουβέρνο) σε κατ’ ιδίαν συνομιλίες που μεταφέρονταν στα ΜΜΕ. Κι ακολούθησαν διάφοροι πολιτικοί σχολιαστές και αναλυτές των τάσεων της κοινής γνώμης που διαπίστωσαν με περίσσεια χριστιανικής αμνησικακίας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μετατρέπεται σταθερά σε φιλοευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα και, επομένως, η δημιουργία ενός αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου είναι βλαβερή πρωτοβουλία. Ευκαιρία ζητούσε ο Αλέξης Τσίπρας να καταγγείλει… σοσιαλδημοκρατικά ότι τον πολεμά ένα «μαύρο μέτωπο».

Εδώ δεν κάνουμε δίκη προθέσεων και προτιμάμε την κατά Λένιν εξήγηση ότι πάντα θα διατίθενται στην πολιτική αρένα «χρήσιμοι ηλίθιοι» αντί να υιοθετούμε θεωρίες συνωμοσίας και ταπεινά κίνητρα. Ό,τι κι αν συμβαίνει όμως είναι παράδοξο να κάνει ο Νίκος Μαραντζίδης έκκληση για λήθη των πεπραγμένων της κυβέρνησης, που όχι μόνο αρνείται να ξεχάσει την ήττα στον Εμφύλιο αλλά επιδιώκει με κάθε μέσον να πάρει και τη ρεβάνς, ενώ αντιθέτως την εξυπηρετεί να ξεχαστούν ακόμη και τα χθεσινά ανδραγαθήματά της. Όσοι ξεχνούν τα πρόσφατα και θυμούνται τα περασμένα πάσχουν από τη νόσο του Αλτσχάιμερ. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ασθενής. Αυτοί που εισηγούνται την «απαλλαγή» του χρειάζονται ιατρική βοήθεια.
ΥΙΟΣ ΚΥΡΚΟΣ ΚΑΙ ΡΑΓΚΟΥΣΗΣ
Μια διαφορετική αλλά ενδιαφέρουσα περίπτωση αιθεροβάμονος στελέχους είναι ο Μίλτος Κύρκος, γιος του αξέχαστου ηγέτη της Αριστεράς Λεωνίδα Κύρκου. Ευρωβουλευτής με το Ποτάμι δήλωσε ότι δεν θα είναι υποψήφιος με το ΚΙΝ.ΑΛ. γιατί θέλει συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ της φαντασίας του, δηλαδή χωρίς τα στοιχεία της ταυτότητάς του που παραπέμπουν σε ένα αυθεντικό λαϊκίστικο κι ανερμάτιστο μόρφωμα. Πολύ ποιητικά μίλησε για αναζήτηση της «χαμένης Αριστεράς». Είναι συνηθισμένο να μη συμφωνούν οι γιοι με τους πατεράδες αλλά τα στελέχη αυτής της Αριστεράς τα είχε περιγράψει ο πατέρας του: «Άνθρωποι γελοίοι χωρίς καμία παιδεία για να παίξουν ένα ουσιαστικό ρόλο σαν αυτόν που φιλοδοξούσαν να παίξουν». Ο Λεωνίδας ευτύχησε να μη δει τον αφορισμό του να γίνεται πράξη αλλά ο Μίλτος, που είχε την ευκαιρία, δεν το είδε.
Για τον Γιάννη Ραγκούση δεν αξίζουν πολλά σχόλια. Εκτός από την αλαζονική επιθυμία του να υποχρεώσει το 96% όσων τον μαύρισαν στις εκλογές για την ανάδειξη ηγεσίας να τον ακολουθήσουν στις αγκάλες του ΣΥΡΙΖΑ, καλό θα ήταν να μη μιλάει στομφωδώς ως μέλος της Κεντρικής Επιτροπής: διορισμένος είναι με το σύστημα των περίεργων ποσοστώσεων κι όχι εκλεγμένος.
Οι πρώτες ενδείξεις δεν είναι ενθαρρυντικές για την απόδοση του εμβολισμού του ΚΙΝ.ΑΛ. Μάλλον με… επακούμβηση μοιάζει και μάλιστα χωρίς την υπόσχεση κερδών. Εκτός κι αν κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν ότι είχαν οποιοδήποτε κέρδος από τη «διεύρυνση» με τη στράτευση Κουβέλη. Το κεντρικό σχέδιο παραμένει και είναι η ακραία πόλωση όχι πια στη βάση των μνημονιακών και αντιμνημονιακών (όλοι πια στο ίδιο καζάνι βράζουν) αλλά στη διάκριση μεταξύ «φωτός και σκότους», «προόδου και συντήρησης». Ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά το ότι υπήρξε σύνευνος των ΑΝΕΛ, θεωρεί ότι έχει την αποκλειστική αντιπροσωπεία και του φωτός και της προόδου. Το «εμείς ή αυτοί» είναι νέας εσοδείας. Είχε προηγηθεί η θεατρική αγωνία του Αλέξη Τσίπρα που αναρωτήθηκε: «Αν στις 25 Γενάρη είχαμε χάσει τις εκλογές, σήμερα τι θα γινόταν στη χώρα;».
Για να τον βοηθήσουμε, ιδού μια πρόχειρη καταγραφή της πολιτικής που θα εφάρμοζαν οι καταραμένοι νεοφιλελεύθεροι:
• Θα υπέγραφαν 3ο μνημόνιο πιο σκληρό από τα άλλα
• Θα διατηρούσαν τον ΕΝΦΙΑ και μάλιστα σε λιγότερες δόσεις
• Θα μείωναν 20% τις συντάξεις και θα πετσόκοβαν τις επικουρικές
• Θα καταργούσαν το ΕΚΑΣ
• Θα ανέβαζαν το φόρο στην εστίαση στο 24%
• Θα επέβαλαν νέους φόρους και υψηλότερες ασφαλιστικές εισφορές
• Θα καταργούσαν την έκπτωση ΦΠΑ στα νησιά
• Θα μείωναν το αφορολόγητο στις 8.636 ευρώ
• Θα απελευθέρωναν τις ομαδικές απολύσεις
• Θα καθιέρωναν υπο-κατώτατο μισθό
• Θα πουλούσαν τα περιφερειακά αεροδρόμια
• Θα ξεπουλούσαν το παλαιό αεροδρόμιο του Ελληνικού για να μη γίνει πάρκο
• Θα υποθήκευαν την κρατική περιουσία για 99 χρόνια
• Θα δημιουργούσαν αιματοβαμμένα πλεονάσματα στραγγαλίζοντας την οικονομία
• Θα οδηγούσαν τη ΔΕΗ στη χρεοκοπία για να την πουλήσουν μπιρ παρά
• Θα είχαν επιβάλει κάπιταλ κοντρόλ
• Θα απελευθέρωναν τους πλειστηριασμούς κατοικιών
• Θα γίνονταν κατασχέσεις λογαριασμών ακόμη και μισθοδοσίας για χρέη στο δημόσιο
• Θα είχε αυξηθεί η εγκληματικότητα
• Θα έφερναν 9 δις πρόσθετη λιτότητα σε μία διετία
• Θα είχαν αυξήσει κατά 22% τον φόρο στο πετρέλαιο
• Θα οργίαζαν σε κομματικές προσλήψεις μετακλητών
• Θα κρύβονταν πίσω από τις κλούβες των ΜΑΤ για να γλιτώσουν τη λαϊκή οργή
Ένας προσεκτικός αναγνώστης θα παρατηρήσει ότι τα μέτρα αυτά δεν περιλαμβάνονταν στο διαβόητο μέιλ Χαρδούβελη. Σωστά. Τα μέτρα αυτά τα πήραν, άλλοτε με δάκρυα στα μάτια άλλοτε εκβιαζόμενοι κι άλλοτε για τη σωτηρία της πατρίδας, οι εκπρόσωποι της «προόδου», αυτοί που θα σκότωναν τον «Μινώταυρο του νεοφιλελευθερισμού». Κι είναι ακριβώς αυτοί που κατηγορούν για τα δικά τους αμαρτήματα τους άλλους.
Ο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος είπε ότι το «μαύρο μέτωπο» που καταγγέλλει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το «μέτωπο της λογικής». Και πριν στεγνώσει το μελάνι της δήλωσης, τον δικαίωσε ο Γιώργος Κατρούγκαλος. Σε ραδιοφωνική συνέντευξή του στον Δημήτρη Καμπουράκη ερωτήθηκε πώς εξηγεί την αντίφαση μεταξύ της υπόσχεσης ότι δεν θα μειωθούν οι συντάξεις και των επερχόμενων περικοπών. Απολαύστε την απάντηση:
«Ο νόμος μου προέβλεπε αύξηση συντάξεων από το 2019, ανάλογα με το ποσοστό ανάπτυξης της οικονομίας. Όμως έξι μήνες μετά την ψήφισή του, το ΔΝΤ μας εκβίασε και αυτό άλλαξε. Όταν εγώ έφτιαχνα τον νόμο δεν ήξερα ότι θα μας εκβιάσει το ΔΝΤ. Αντιθέτως, αυτοί που από τότε πρόβλεπαν μειώσεις, το ήξεραν. Συνεπώς, εγώ έλεγα την αλήθεια ενώ όσοι τότε ασκούσαν κριτική ήταν λαγοί του ΔΝΤ που δρούσαν αντεθνικά διότι επιδίωκαν την μείωση των συντάξεων».
Κατά τα άλλα ο ΣΥΡΙΖΑ τρέχει ολοταχώς προς τη Σοσιαλδημοκρατία κι εμείς προς το φρενοκομείο…