Κωστής Σαββιδάκης: Υπάρχουν γιαγιάδες που μας βλέπουν και κλαίνε…

«Υπάρχουν γιαγιάδες που μας λένε ότι βλέπουν το «Διαφάνι» και κλαίνε, γιατί ξαναζούν καταστάσεις που έχουν βιώσει στα χωριά τους.» δηλώνει στο «Κ» ο ηθοποιός Κωστής Σαββιδάκης. Φέτος, υποδυόμενος τον παππά στην καθημερινή σειρά «Άγριες Μέλισσες» κατάφερε μέσα από το υποκριτικό του ταλέντο να ταυτιστεί απόλυτα στη συνείδηση του κόσμου με το ρόλο που υποδύεται και να γίνει ιδιαιτέρως αγαπητός στο τηλεοπτικό κοινό.
Πώς ξεκίνησε η ενασχόληση με την υποκριτική;
Όταν ήμουν επτά ετών, στο νησί που μεγάλωσα, στην Ρόδο, είδα την πρώτη μου παράσταση από έναν περιοδεύοντα θίασο. Δεν θυμάμαι, όμως, ούτε το έργο ούτε την πρωταγωνίστρια… Θυμάμαι μόνον ότι μαγεύτηκα!…
Στην Πέννυ Κροντηρά

Ποια τα «όπλα» – εφόδια ενός καλού ηθοποιού;
Οι γνώσεις, το πολύ διάβασμα, η υπομονή. Και, κατά την γνώμη μου, πρέπει να είναι και πολύ καλός «ακροατής», να μπορεί δηλαδή να ακούει – να ακούει και να παρατηρεί τα πάντα!…

Όλοι αναφέρονται στη σπουδαία θεατρική επιτυχία στο Carnegie Hall της Νέας Υόρκης. Μιλήστε μας για αυτή σας την εμπειρία;
Τι να σας πρωτοπώ, αλήθεια, για αυτήν την εμπειρία. Τώρα που έχει περάσει ένας χρόνος, και έχω πια απομακρυνθεί λίγο από όλο αυτό, θα τολμούσα να πω ότι ήταν μια τρέλα! Μια τρέλα που μου προσέφερε, όμως, πολλά και μεγάλα «δώρα», και πολύ δυνατές στιγμές! Μετά το Carnegie Hall, μπορώ να πω με σιγουριά πια, ότι δεν υπάρχει «δεν μπορώ», υπάρχει «δεν θέλω»! Όλα μπορούμε να τα καταφέρουμε, αν πραγματικά το θέλουμε πολύ, και αν δουλέψουμε σκληρά για τα «θέλω» μας. Ήταν μια μεγάλη παράγωγη του καινούργιου αριστοφανικού τύπου μιούζικαλ «FAUX-BIA! THE MUSICAL» της Angelika Sandora. Η πρόταση έγινε από το POPULAR THEATER INC., από την συγγραφέα, ηθοποιό, παραγωγό Anna Dora, την συνάδελφο, συγγραφέα και παραγωγό Angelika Sandora, και από την συμπαραγωγό τους Sophia Dama, και τους ευχαριστώ όλους πολύ! Το έργο είχε παρουσιαστεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου, και ο ρόλος που υποδύθηκα ήταν ο Δίας, (ή… ο: King of all Kings!) Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν εύκολο όλο αυτό που πήγα να κάνω… Και η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν ότι, μέσα σε λίγες ημέρες, έπρεπε να μάθω τον ρόλο στα αγγλικά! Το καλό είναι ότι η παράσταση πήγε πάρα πολύ καλά, με αποτέλεσμα να την διεκδικούν τώρα δυο παραγωγοί, και μάλιστα ο ένας συζητάει να μεταφέρει το έργο στον κινηματογράφο. Σε κάθε περίπτωση, είναι ευλογία να σου παρουσιάζεται μια τέτοια ευκαιρία, να παίξεις στο Carnegie Hall!!!

Πώς είναι το κοινό της Αμερικής;
Όπως είναι και το κοινό της Ελλάδας… Αλλά χωρίς κινητά, και χωρίς πατατάκια!

Διαφημίσεις… ενέχουν κινδύνους για έναν ηθοποιό;
Όχι, δεν νομίζω. Η διαφήμιση είναι κι αυτή μέρος τής δουλειάς μας, όπως κι οι μεταγλωττίσεις, το σπηκάζ και τόσα άλλα. Εγώ έχω κάνει περισσότερες από δέκα τηλεοπτικές διαφημίσεις, και δεν έχω νοιώσει κάποιο κίνδυνο. Αντιθέτως! Οι διαφημίσεις νομίζω πως μόνο καλό μπορούν να σου προσφέρουν.

Ο τηλεοπτικός ρόλος που έχετε αγαπήσει περισσότερο;
Ο παπα-Γρηγόρης, από τις «Άγριες Μέλισσες», που υποδύομαι αυτή την περίοδο. Αλλά και ο ρόλος του Τζίμη του άγριου, μου άρεσε, στο Singles 2, το 2007.

«Άγριες Μέλισσες»… Η σειρά έκπληξη που έχει λατρέψει το τηλεοπτικό κοινό. Έχετε τον ρόλο του «παπά» του χωριού. Είστε ο συνδετικός κρίκος που επιφέρει την ηρεμία στο χωριό. Ποια η πρόκληση του ρόλου σας και τι έχουμε να περιμένουμε;
Και μόνο το γεγονός ότι είναι παπάς, είναι πρόκληση. Οι ισορροπίες σε αυτούς τους ρόλους είναι πολύ επικίνδυνες, γιατί έχουν να κάνουν με την θρησκεία, με τα θρησκευτικά πιστεύω χιλιάδων ανθρώπων, με την Εκκλησία, με τα ιερά και τα όσια εντέλει ενός ολόκληρου λαού! Σίγουρα πρέπει να τα σεβαστείς όλα αυτά, και να μπορέσεις να παρουσιάσεις τον συγκεκριμένο χαρακτήρα, τουλάχιστον, αξιοπρεπώς! Τώρα, το τι μας περιμένει από εδώ και πέρα, μόνον η σεναριογράφος, η κ. Τσαμπάνη, και η συγγραφική της ομάδα το γνωρίζουν – ο Θεός να βάλει το χέρι Του…

Μπορείτε να μας μεταφέρετε το κλίμα των γυρισμάτων;
Όχι, δυστυχώς… Αν δεν το ζήσετε, αν δεν περάσετε μια μέρα μαζί μας, ό,τι και να σας πω εγώ είναι λίγο, δεν περιγράφεται. Υπάρχουν βέβαια στιγμές δύσκολες, πίεσης, έντασης, κούρασης, εκνευρισμού, όλα όσα υπάρχουν και σε όλες τις δουλειές, καλά και κακά, αλλά, δόξα τω Θεώ, έχουμε καταφέρει όλοι μας (κι όταν λέω «όλοι μας» το εννοώ – όλοι μας!), να κρατήσουμε την χαρά και την αγάπη της πρώτης μέρας.

Το «Διαφάνι» θεωρείτε ότι είναι μία μικρογραφία των μικρών κοινωνιών – χωριών;
Ναι, το πιστεύω. Υπάρχουν γιαγιάδες που μας λένε ότι το βλέπουν και κλαίνε, γιατί ξαναζούν καταστάσεις που έχουν βιώσει στα χωριά τους. Και άλλους, που μας λένε ότι τα ίδια γίνονται και τώρα.

Ποια τα κοινά σημεία της τότε εποχής με τη σημερινή;
Νομίζω ότι δεν έχει, δυστυχώς, αλλάξει τίποτα από τότε – τίποτα προς το καλύτερο… Το μόνο που θα τολμούσα να πω ότι έχει αλλάξει είναι… «οι τίτλοι»! Τώρα λεγόμαστε «Ευρωπαίοι»! Ευρωπαίοι, αλλά…η «λακκούβα» είναι ακόμα στην θέση της.

Ποια η σχέση σας με τη θρησκεία;
Η καλύτερη! Ήμουν παπαδάκι από μικρός, πήγαινα κατηχητικό, ακούω το κανάλι της Εκκλησίας, πηγαίνω όποτε μπορώ σε Λειτουργίες… Μου αρέσουν, ιδιαιτέρως, οι Εσπερινοί στους Αγίους Ισιδώρους του Λυκαβηττού, γιατί είναι κατανυκτικές, μόνο με κεριά.

Τι σας λέει ο κόσμος που σας βλέπει στην καθημερινότητά σας για το ρόλο σας;
Πολύ ωραία λόγια! Λόγια αγάπης, οι περισσότεροι. Κάποιοι, με χιούμορ, θέλουν μάλιστα και να εξομολογηθούν, κάποιοι άλλοι να τους διαβάσω καμία ευχή… Κι εγώ το απολαμβάνω και το χαίρομαι!

Ποια τα κακώς κείμενα του χώρου; Θεωρείτε ότι κρύβει παγίδες;
Όλοι οι χώροι κρύβουν παγίδες! Το θέμα είναι εσύ τι κάνεις! Αν θες να πέσεις στην όποια παγίδα, θα πέσεις. Ακόμα και σε ναό να βρίσκεσαι υπάρχουν παγίδες – δεν την γλυτώνεις, ο διάβολος κατοικεί παντού! Οπότε, το θέμα είναι, εμείς τι κάνουμε – αυτό έχει σημασία. Θέλουμε να πέφτουμε σε παγίδες ή όχι;…

Η επαφή με την πολιτική είχε καλλιεργηθεί από παλαιότερα ή έγινε ξαφνικά λόγω της πρότασης που δεχτήκατε;
Με την πολιτική δεν είχα ασχοληθεί ποτέ ενεργά. Εννοώ, δεν είχα κατέβει ποτέ πριν στις εκλογές. Αλλά πάντα ήμουν ενεργός πολίτης.

Πρότυπα… κοινωνικά και άλλοτε επαγγελματικά. Τι ρόλο διαδραματίζουν στις ζωές μας και ποια τα δικά σας;
Το καλύτερο θα ήταν να μπορούσαμε «να γίνουμε ό,τι είμαστε» χωρίς να έχουμε ανάγκη από πρότυπα, αλλά σίγουρα για να φτάσουμε εκεί χρειαζόμαστε πολλή δουλειά, και εσωτερική, και εξωτερική. Μοιραία, όμως, όλοι έχουμε κάποια πρότυπα, είτε από τον χώρο που μας αφορά, είτε από το συγγενικό ή οικογενειακό μας περιβάλλον. Αλλά και πάλι, σημασία εδώ έχει, εμείς τι θέλουμε, και σε ποιον θέλουμε να μοιάσουμε! Οπότε, εξαρτάται από τα δικά μας τα «θέλω» το πρότυπο στο οποίο θέλουμε να μοιάσουμε, είναι δική μας η επιλογή!…
Έχει χρειαστεί να κάνετε και άλλες δουλειές; Αν ναι ποιες;
Έχω δουλέψει σε βενζινάδικο, σε βαφείο αυτοκινήτων, σε εστιατόριο, σε παιδικό ξενοδοχείο στα Χανιά ως εμψυχωτής, σε λάντζα, σε μπαρ ως μπάρμαν και ως σερβιτόρος, και δεν ντρέπομαι καθόλου! Θα μπορούσα να τις κάνω ξανά όλες αυτές τις δουλειές αν χρειαζόταν… «Η δουλειά δεν είναι ντροπή» μας έλεγε η μάνα μου…

Ποια τα επόμενα επαγγελματικά σας σχέδια;
Πέρα από τις «Άγριες Μέλισσες», που, από όσο γνωρίζουμε έως τώρα, τα γυρίσματα θα είναι έως τα τέλη Ιουλίου, περιμένω με αγωνία να βγουν στις μεγάλες αίθουσες δύο από τις τρεις ταινίες που συμπρωταγωνιστώ. Λέω «δύο», γιατί η τρίτη, η »ΕΞΟΡΙΑ» του Βασίλη Μαζωμένου, έχει ήδη ξεκινήσει το ταξίδι της. »Το δείπνο του Βοσκού» του Γιάννη Στραβόλαιμου, θα αρχίσει να προβάλλεται λίγο πριν το Πάσχα, και η »ΤΙΣΙΣ» του Γεώργιου Ευαγγελόπουλου προς το τέλος του Σεπτεμβρίου. Επίσης, συζητάω για κάποια θεατρική παράσταση για το καλοκαίρι. Δόξα τω Θεώ, καλά να είμαστε.

Τι σημαίνει για εσάς ο όρος «παράδοση»;
Εξαρτάται! Αν την χρησιμοποιείς σωστά είναι ζωή, αν την χρησιμοποιείς λάθος είναι θάνατος…

Ποιες αξίες και αρχές έχουν αλλοτριωθεί σήμερα;
Νομίζω οι περισσότερες, δυστυχώς – αν όχι όλες!… Ευτυχώς, όμως, έχουν μείνει κάποιοι ελάχιστοι τρελοί, που ακόμα αντιστέκονται, και που το λέει η καρδούλα τους. Αυτοί μας κάνουν να ελπίζουμε. Αυτοί!… Ίδωμεν…