Κωδικός «Μένιππος»

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου 

Στην κυβέρνηση δεν αντιλαμβάνονται ποιος είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που αντιμετωπίζουν. Είναι αυτό που πολύ χαρακτηριστικά ένας φίλος αποκαλεί «κωδικός Μένιππος». Είναι το «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος», όπως φέρεται να είχε πει στον Χάροντα ο κυνικός φιλόσοφος. Και ανάποδα αν γυρίσουν τους πολίτες, σε λίγο δεν θα πέφτει ούτε σεντ από τις τσέπες…

Και επειδή φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι Συριζαίοι δεν θα τον γνωρίζουν τον Μένιππο, ας το θέσουμε λίγο διαφορετικά. Να αντιληφθούν το ζήτημα ως εξής: Κάπως σαν το «δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» που έλεγαν εκείνοι κάποτε. Μόνο που το «δεν πληρώνω» του Μένιππου σημαίνει «δεν έχω», όχι «δεν θέλω» όπως κάποτε διατυμπανούσαν οι σημερινοί κυβερνητικοί που θέλουν να τους βάλουν όλους να πληρώσουν και με το παραπάνω…

Αλλά τι να πρωτοπληρώσουν; Την εφορία, τον ΕΝΦΙΑ, τα ασφαλιστικά χαράτσια, τον ΕΦΚΑ, τις τράπεζες; Τι; Και με ποια ρευστότητα; Αυτή που θα απομείνει από τις δραματικές περικοπές σε μισθούς και συντάξεις; Δεν αντιλαμβάνονται ότι οι δυνατότητες εξαντλούνται; Δεν τους λένε τίποτε τα μηνύματα από την πορεία βασικών οικονομικών μεγεθών στις αρχές του 2017; Η αδυναμία της κοινωνίας αλλά και της επιχειρηματικότητας να πληρώσει τις υποχρεώσεις της, που αντί να μειώνονται αντιθέτως αυξάνονται συνεχώς κατακόρυφα, απειλεί το κυβερνητικό σενάριο… Και αν το θυμηθούν. Θα φτάσουμε πολύ γρήγορα στο «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος»…

Επίσης, όσο και αν προσπαθούν κυβερνητικά στελέχη να πλασάρουν ως success story τη μετάβαση σε μία Ελλάδα όπου οι υψηλά αμειβόμενοι θα λαμβάνουν από 600 – 1.000 ευρώ και οι μικρομεσαίοι 400 και 500 ευρώ και οι συνταξιούχοι θα φυτοζωούν με 200 και 300 ευρώ σύνταξη, δεν μπορούν να πείσουν. Το δίλημμα «τι προτιμάς; Άνεργος ή να δουλεύεις για 400 ευρώ;» δεν είναι παρά ένα εκβιαστικό ψευτοδίλημμα για να καλύψει μία σκληρή ισοπεδωτική πολιτική που σαν στόχο έχει την εξίσωση δια της φτώχειας και της ισοπέδωσης. Μία πολιτική που στόχο έχει να καταστήσει την εξαθλίωση επιτυχημένο οικονομικό μοντέλο…

Με κερασάκι στην τούρτα την παραίνεση των δανειστών ότι η χώρα πρέπει να μάθει να ζει με όσα παράγει. Σύμφωνοι, αλλά πρώτα θα πρέπει να διαμορφωθούν οι συνθήκες που θα επιτρέπουν την εκ νέου παραγωγή πλούτου. Η εξαθλίωση δεν είναι καλός οικονομικός και αναπτυξιακός σύμβουλος… Πώς όμως να συμβεί αυτό; Τη στιγμή που και οι ίδιοι οι εταίροι αλλά και η κυβέρνηση ακυρώνουν διαρκώς μέσα από αβάσταχτα μέτρα και φορομπηχτική πολιτική κάθε δυνατότητα παραγωγής πλούτου…

Κοινοτικός αξιωματούχος ο οποίος πρόσφατα βρέθηκε στη χώρα, απορούσε σε «πηγαδάκι» πώς είναι δυνατό να περιμένουν οι Έλληνες να λάβουν συντάξεις πάνω από 300 ευρώ την ώρα που έχουν καταρρεύσει τα ασφαλιστικά ταμεία…

Αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς με τους αριθμούς και πολλά λέει. Ούτε 300 ευρώ δεν περισσεύουν… Είναι όμως όλα αριθμοί; Έτσι απλά; Και πώς θα ζήσουν δηλαδή; Και γιατί να μην τους κάνουμε και ευθανασία να μην ξοδευόμαστε; Γιατί να μην εφαρμόσουμε το σύστημα του… αποδεκατισμού για τους δημόσιους υπαλλήλους; Να την η περικοπή  των δαπανών.

Δυστυχώς το πράγμα διολισθαίνει όλο και περισσότερο προς το χάος. Δεν θα εκπλήξει καθόλου αν κάποια στιγμή ακουστεί από την κυβέρνηση ότι καταπολέμησε την ανεργία με δουλειές των 250 και των 300 ευρώ… Και θα λάβουν και συγχαρητήρια από τους εταίρους για τη μείωση του προβλήματος…

Αυτή την Ελλάδα θέλουμε; Αυτό είναι το μέλλον που επιθυμούμε για τα παιδιά μας; Ξέρω, ξέρω, «κλέψαμε». Αν όχι όλοι οι περισσότεροι. Και αν δεν το κάναμε στηρίξαμε εκείνους που έκλεβαν… Και τι πρέπει να γίνει τώρα; Να πιαστούμε να χορεύουμε τον χορό του Ζαλόγγου και να πέσουμε για να εξιλεωθούμε; Η πολιτική ευθύνη των όσων έχουν συμβεί έχει αναληφθεί. Πάει και τελείωσε. Όσο για ποινικές ευθύνες, αν στοιχειοθετούνται ας αποδοθούν.

Όμως από εκεί και πέρα δεν μπορεί να κρατείται σε ομηρία μία ολόκληρη χώρα, μία ολόκληρη κοινωνία γιατί κάποτε δεν έκοψε απόδειξη, ή πήρε μία μαύρη αμοιβή. Ίσως και χωρίς να αντιλαμβάνεται το μέγεθος της ζημιάς που προκαλούσε… Και να αποδεχόμαστε στωικά την «τιμωρία» μας μιας και τα φάγαμε τα λεφτά… Και πάνω σε αυτή την «τιμωρία» να χτίζονται πολιτικές καριέρες. Λυπάμαι, αλλά δεν αρκεί αυτό για να προχωρήσουμε μπροστά. Σε φαύλο κύκλο θα κινούμαστε. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να μπει τάξη. Ασφαλώς. Όμως, ούτε με την υπερρύθμιση, ούτε με την υπερφορολόγηση χτίζεται φορολογική συνείδηση. Αντίθετα εκπαιδεύονται νέες γενιές φοροφυγάδων, σίγουρα συνειδητών αυτή τη φορά…

 

ΠΗΓΗ: capital.gr