Κερδίζουν την άνιση μάχη με το κράτος οι επιχειρήσεις

Αντίθετα ο δημόσιος τομέας παραμένει αντιπαραγωγικός και επιζήμιος για τη χώρα.

Στην ανάλυση των αποτελεσμάτων 180 εισηγμένων επιχειρήσεων από τον αναλυτή της Beta Χρηματιστηριακή Μάνο Χατζηδάκη διαπιστώνεται καταρχάς ότι το 2007 υπήρχαν 270 εισηγμένες, ενώ τώρα έχουν μείνει μόνο 180. Από τις 180 εισηγμένες εταιρείες το 59% έχει κέρδη. Από τις κερδοφόρες, 28 επιχειρήσεις ανακοίνωσαν το 2017 τα ιστορικά καλύτερα αποτελέσματά τους.

Οι 106 εταιρείες που εμφάνισαν κέρδη είδαν βελτίωση στην κερδοφορία σχεδόν στο 32% (57 εταιρείες), ενώ 20 εταιρείες γύρισαν σε θετικό από ζημιογόνο αποτέλεσμα. Σε ό,τι αφορά τις ζημιογόνες, 38 από τις 74 εταιρείες μείωσαν τις ζημιές τους.

Η ανάκαμψη των επιχειρήσεων οφείλεται κυρίως στις πετυχημένες προσπάθειες αναδιάρθρωσης των προηγούμενων ετών. Στη δυνατότητα δηλαδή των επιχειρήσεων να προσαρμοστούν στις δύσκολες συνθήκες της ύφεσης.

Οσες επιχειρήσεις άντεξαν και δεν έκλεισαν μέσα στη δεκαετή πλέον κρίση κατάφεραν μειώνοντας τις δαπάνες τους, αυξάνοντας την παραγωγικότητά τους και τις εξαγωγές τους, να επανέλθουν σε κερδοφορία και ανάπτυξη.

Δυστυχώς αυτό δεν αντικατοπτρίζει και την κατάσταση στον δημόσιο τομέα. Ο δημόσιος τομέας κατάφερε να βγάλει πλεόνασμα -το αντίστοιχο δηλαδή του κέρδους- αλλά το κατάφερε μέσω της άγριας φορολόγησης των πολιτών και όχι μέσω της αναδιάρθρωσης και της εξυγίανσής του, ούτε μέσω της αύξησης της παραγωγικότητάς του.

Αν ανατρέξουμε στους κρατικούς Προϋπολογισμούς των προηγούμενων ετών αναζητώντας ομοιότητες με αυτόν του 2018, θα διαπιστώσουμε ότι η τελευταία χρονιά που οι πρωτογενείς κρατικές δαπάνες ήταν όσες και φέτος, δηλαδή στα 44 δισ. ευρώ, ήταν το 2007. Για την ακρίβεια, οι δαπάνες ήταν τότε 43,6 δισ. και φέτος είναι 44,5 δισ. ευρώ. Περισσότερες κατά 1 δισ. φέτος σε σχέση με το 2007. Συγκρίνοντας τους φόρους, το 2007 ήταν 48 δισ. ευρώ και το 2018 πάλι 48 δισ. ευρώ.

Μπορούμε να πούμε ότι ταυτίζονται τα νούμερα αυτά στους δυο Προϋπολογισμούς, αλλά με μία πολύ μεγάλη διαφορά. Τότε, το 2007, το ΑΕΠ ήταν 230 δισ. ευρώ και τώρα είναι 180 δισ. ευρώ.

Δηλαδή, ενώ η οικονομία έχει συρρικνωθεί κατά 50 δισ. ευρώ, οι κρατικές δαπάνες παραμένουν στο ίδιο ύψος και από τη συρρικνωμένη οικονομία εισπράττεται το ίδιο ποσό φόρων.

Συνεπώς, έχουμε σκανδαλωδώς υψηλότερες δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ και τρομακτικά υψηλότερους φόρους ως ποσοστό του ΑΕΠ. Από το 2007 έως το 2017 η οικονομία έχασε το 22% του μεγέθους της, οι δημόσιες δαπάνες αυξήθηκαν από 19% σε 24,4% του ΑΕΠ και οι φόροι αυξήθηκαν από 20,8% σε 26,6% του ΑΕΠ.

Με λίγα λόγια, ο δημόσιος τομέας έκανε ακριβώς το αντίθετο από τον ιδιωτικό. Τα έσοδα του ιδιωτικού τομέα μειώθηκαν δραματικά, αλλά κατάφερε να μειώσει το κόστος του και να επανέλθει σε κέρδη μετά από 10 χρόνια ύφεσης, ενώ ο δημόσιος αύξησε τα έσοδά του (παίρνοντας περισσότερους φόρους) και αύξησε ακόμη περισσότερο τα έξοδά του.

Τα πολύ απλά αυτά στοιχεία, τα επίσημα των Προϋπολογισμών δηλαδή, αποδεικνύουν την καταστροφή που έφερε στον ιδιωτικό τομέα ο δημόσιος, όχι μόνο για να διατηρηθεί, αλλά και για να μεγεθυνθεί ακόμη και μέσα στην κρίση.

Και φυσικά αυτή η απεικόνιση δεν προιωνίζεται κάτι καλό για το μέλλον, αντίθετα δείχνει ότι ο δημόσιος τομέας βγαίνει από την κρίση ενισχυμένος, έχοντας φάει τις σάρκες του ιδιωτικού. Και παρ’ όλα αυτά, περιμένουμε ανάπτυξη από τον ιδιωτικό τομέα.