Κατήφορος…

 

 

 

 

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου 

Όχι δεν βρισκόμαστε στο 1961, δεν παρακολουθούμε στην πρεμιέρα στο «Σελέκτ» την ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη με πρωταγωνίστρια την αείμνηστη Ζωή Λάσκαρη. Είμαστε στο 2018 και ο «Κατήφορος» δεν αφορά την κοινωνία αλλά την πολιτική.

Ήδη μέσα από τη σκανδαλολογία, το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης και της πολιτικής ζωής της χώρας έχει υποστεί σημαντική φθορά. Και το ήδη τρωθέν status της πολιτικής και των πολιτικών κατρακυλά ακόμη χαμηλότερα από εκεί όπου είχε πέσει. Και δυστυχώς είχε πέσει αρκετά χαμηλά. Ό,τι και να βγάλει η διερεύνηση της υπόθεσης Novartis, είτε κάποια στιγμή προκύψουν ευθύνες για κάποιους είτε αποδειχτεί ότι πρόκειται περί λασπολογίας και αήθους ξεκαθαρίσματος πολιτικών λογαριασμών, η ζημιά πολύ φοβάμαι ότι θα έχει γίνει.

Οι κραυγές, οι απειλές, οι αντεγκλήσεις, οι λαϊκισμοί και οι φθηνοί εξυπνακισμοί ευτελίζουν ακόμα περισσότερο τον πολιτικό διάλογο. Σε αυτή την αρκετά κρίσιμη για την αξιοπιστία της πολιτικής περίοδο, όπου ορισμένοι επενδύουν στο χάος και τη μικροπολιτική, πρέπει οι υγιείς δυνάμεις να συσπειρωθούν και να υπερασπιστούν την αξιοπρέπεια της πολιτικής. Χρειάζεται ψυχραιμία, σύνεση και προσεκτικές κινήσεις για να μην γείρει η πλάστιγγα προς την πλήρη απαξίωση.

Ιδιαίτερα σε μία συγκυρία όπου η χώρα βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι τόσο σε ό,τι αφορά τα εθνικά θέματα – και όχι μόνο το Μακεδονικό αλλά και οι σχέσεις με την Τουρκία –  καθώς και σε σχέση με την έξοδο από τα Μνημόνια και τη μετάβαση στην επόμενη εποχή. Εκεί όπου θα κριθεί ένα πολύ μεγάλο στοίχημα για το μέλλον της χώρας. Η πολιτική ζωή του τόπου κινδυνεύει με αποσύνθεση στην πιο κρίσιμη στιγμή…

Αναζητείται λοιπόν… φρένο στον… κατήφορο με τη συμμετοχή όλων, ώστε να μην οδηγηθούμε σε δυσάρεστες επιπλοκές, σε συνθήκες πόλωσης και διχασμού, που δεν θα αφήνουν περιθώριο «επιστροφής».

 

ΠΗΓΗ: capital.gr