Κάθε πέρυσι και καλύτερα

 Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου

Αφού τη χαρήκαμε και την πανηγυρίσαμε τη συμφωνία για το νέο Μνημόνιο που μας έρχεται, το τέταρτο ή… «τρία plus» όπως εύστοχα χαρακτηρίστηκε, το οποίο όμως αυτή τη φορά δεν θα συνοδεύεται από λεφτά, μπορούμε τώρα να επιστρέψουμε στον προσωπικό Γολγοθά του ο καθένας, τον οποίο ανηφορίζει με το… προσωπικό του Μνημόνιο στην πλάτη.

Γιατί δυστυχώς, το 2016 οσονούπω μας αποχαιρετά – έχουμε μπει στην τελική ευθεία – και ο νέος χρόνος που θα έρθει θα είναι πολύ δυσκολότερος. Θα ισχύσει σε απόλυτο βαθμό το «κάθε πέρυσι και καλύτερα». Ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τους ελεύθερους επαγγελματίες, δεν υπάρχει καμία καλή συμβουλή. Μόνο να… αλλάξουν χώρα. Εκτός βέβαια αν εμφανιστούν πρόθυμοι να σφαγιαστούν για το… Μνημόνιο ρε γαμώτο, ή μάλλον καλύτερα… για το πλεόνασμα ρε γαμώτο, το οποίο δεν βγαίνει με τίποτα, σε παράφραση της ατάκας της Βούλας Πατουλίδου μετά το χρυσό μετάλλιο στη Βαρκελώνη. Πλεόνασμα που δεν μπορεί να πετύχει όχι μόνο μια χώρα που προσπαθεί να ξεφύγει από την ύφεση όπως η Ελλάδα, αλλά ακόμη και μια ακμάζουσα οικονομία.

Πράγματι αυτό που έρχεται και το 2017 αλλά και το 2018 είναι δυσβάσταχτο για την ήδη κατάκοπη κοινωνία και την ακόμη πιο εξουθενωμένη οικονομία. Η θεωρητική -μια και πρακτικά προς το παρόν δεν αλλάζει τίποτε- ελάφρυνση του Χρέους σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα με βραχυπρόθεσμα μέτρα (…), δεν πρόκειται να επιφέρει καμία σημαντική άμεση διαφοροποίηση ούτε στην καθημερινότητα ούτε στην πραγματική οικονομία.

Αντίθετα έρχεται νέα φοροεπιδρομή, νέα χαράτσια, νέες περικοπές εισοδημάτων. Με άμεσο και έμμεσο τρόπο. Η ρευστότητα στην αγορά προβλέπεται φθίνουσα και την κατανάλωση δεν πρόκειται να την σώσει όχι  black Friday, αλλά ούτε black month. Βεβαίως, το λογιστικό success story που στήνει η κυβέρνηση σε συνεργασία με τους Θεσμούς, θα αποτελεί το μεγάλο άλλοθι για τη νέα μιζέρια.

Γιατί η αλήθεια είναι ότι αυτή τη φορά, ή μάλλον για μία ακόμη φορά, η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν έχει την αποκλειστική ευθύνη για την περιοριστική και αντιαναπτυξιακή πολιτική. Υπάρχει άμεση συνέργεια και των περίφημων «Θεσμών». Οι οποίοι εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν τη χώρα ως πειραματόζωο εφαρμογής πολιτικών με αβέβαιη αποτελεσματικότητα. Πολιτικών οι οποίες δεν επαρκούν για έξοδο από την κρίση.

Και αρχίζει πλέον να τίθεται το ερώτημα αν τελικά είναι επιθυμητή η έξοδος από την κρίση ή αν τελικά στόχος της εφαρμογής αδιέξοδων περιοριστικών πολιτικών στο διηνεκές, είναι ακριβώς η διαιώνιση της Επιτροπείας της χώρας. Ακόμη και η πολυσυζητημένη… βολικότητα της διακυβέρνησης Τσίπρα για τους εταίρους, υπό την έννοια ότι είναι διατεθειμένος να υπογράψει τα πάντα προκειμένου να διατηρήσει την εξουσία, σε αντιπαραβολή με την αντίδραση που θα υπήρχε αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην αντιπολίτευση και αντιμαχόταν τις μεταρρυθμίσεις, είναι αρκετά υποκριτική.

Γιατί αν η σημερινή κυβέρνηση ήταν στην αντιπολίτευση και δεν είχε την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας, δεν θα είχαν προκληθεί πολλές από τις ζημιές που σήμερα επιβαρύνουν την οικονομία και καθιστούν απαραίτητη τη λήψη βάναυσων μέτρων λιτότητας και συνεχούς υποτίμησης του βιοτικού επιπέδου αλλά και της παραγωγικής δυνατότητας της χώρας. Δεν θα υπήρχε λόγος να ληφθούν όλα αυτά τα πρόσθετα μέτρα. Το σχόλιο του Ευάγγελου Βενιζέλου ότι «εγκλωβίζουν τη χώρα στο βάθος της βλάβης που προκάλεσαν», είναι πέρα για πέρα εύστοχο…

*Αναδημοσίευση από το Capital.gr.