Ειδησεογραφικό site

Κατερίνα Καρατζοπούλου: Ποτέ δεν πίστεψα πως θα «προδώσω» το όνομα του παππού μου

1.511

«Για μένα η επιτυχία στην καριέρα είναι να σε αναδείξει ο κόσμος και να εξελιχθεί το ταλέντο σου μέσα από την αγάπη αυτού.», δηλώνει στο «Κ» η ηθοποιός Κατερίνα Καρατζοπούλου.

στην Πέννυ Κροντηρά

Αισιόδοξη, ευγενική με ταλέντο και διάθεση να καταξιωθεί στο χώρο η Κατερίνα επιθυμεί να εξελίσσεται ώστε να εδραιωθεί, δουλεύοντας με αγάπη, αφοσίωση και σεβασμό για την υποκριτική τέχνη.
Έχεις δηλώσει ότι μικρή δεν ήθελες να ακολουθήσεις την υποκριτική γιατί;
Ήταν τρομερά οξύμωρο. Από μικρή συμμετείχα στο θεατρικό παιχνίδι της ομάδας του σχολείου, έκανα κλασικό μπαλέτο, ρυθμική αγωνιστική. Οι βόλτες στο θέατρο και το σινεμά αποτελούσαν για μένα ιεροτελεστία, ακούγοντας όμως για τις δυσκολίες του επαγγέλματος, όπως για παράδειγμα ότι καλείσαι να στραφείς στην αναζήτησή εργασίας τουλάχιστον δυο φορές το χρόνο, σκέφτηκα πως πρέπει να αποδεσμευτώ από τον «ιό της υποκριτικής» αλλά οι ιοί δεν αποβάλλονται. Θέλοντας να ψάξω νέους ορίζοντες ξεκίνησα να σπουδάζω Διατροφή και Διαιτολογία όμως κρατώντας το πτυχίο στα χέρια μου συνειδητοποίησα ποσό ανούσιο είναι να απαρνείται κανείς αυτό που τον κάνει πραγματικά ευτυχισμένο.

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να κάνει κάποιος καριέρα ως ηθοποιός; Θεωρείς ότι σήμερα το ταλέντο έχει το βάρος που είχε κάποτε;
Πιστεύω ότι το ωραίο και το αληθινό το κατακτάς με κόπο και είναι πάντα δύσκολο. Αυτό το ταξίδι μας κρατά για πάντα διψασμένους για ζωή και με διάθεση για προσωπική εξέλιξη. Για μένα η επιτυχία στην καριέρα είναι να σε αναδείξει ο κόσμος και να εξελιχθεί το ταλέντο σου μέσα από την αγάπη αυτού.

Η οικογένειά σου πως αντιμετώπισε την απόφασή σου;
Οι γονείς μου είναι πολύ προοδευτικοί άνθρωποι και με παρότρυναν να κάνω αυτό που με κάνει ευτυχισμένη.

Πότε ένιωσες περήφανη για την επιλογή καριέρας;
Αισθάνθηκα περήφανη για την επιλογή μου όταν στις πτυχιακές εξετάσεις, στο Υπουργείο Πολιτισμού έπαιξα τη Λυσιστράτη του Αριστοφάνη και πέρασα πρώτη. Αυτό με έκανε να νιώσω ότι ο χώρος της υποκριτικής με καλωσόρισε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Ποιες οι συμβουλές του παππού σου;
Από παιδί θυμάμαι ο παππούς μου ο Ρωμύλος μου έλεγε γεμάτος σιγουριά: Θα γίνεις ηθοποιός! Δυστυχώς όταν ξεκίνησα τις σπουδές μου είχε φύγει από τη ζωή και δεν μπόρεσε να δει αυτό που ονειρευόταν να γίνεται πραγματικότητα και να με καμαρώσει στο χώρο της υποκριτικής. Ήταν ένας πολύ αισιόδοξος και καλλιεργημένος άνθρωπος που πίστευε ότι αν αγαπάς πραγματικά το αντικείμενο σου και επικεντρώνεις την προσοχή σου σε αυτό θα είσαι και πετυχημένος. Τον θυμάμαι να μιλά με εκτίμηση για τους ανθρώπους που συνεργάστηκε, χωρίς παράλληλα καμία δόση αλαζονείας για όσα προσέφερε στον κινηματογράφο και στην πολιτιστική κληρονομιά της χώρας.
Γιατί δεν συνέχισε την παραγωγή ταινιών;
Ο παππούς μου, Ρωμύλος Καρατζόπουλος ( Ι.Καρατζόπουλος )έκανε σπουδαίες και αγαπημένες ταινίες:
-Μαρία Πενταγιώτισσα ( 1957 )
-Ο Μιμίκος και η Μαίρη (1958 )
-Η λίμνη των στεναγμών (1959 )
– Η μουσίτσα (1959 )
-Ο Θύμιος τα έκανε θάλασσα(1959 )
-Το αγοροκόριτσο (1959 )
-Δυο χιλιάδες ναύτες και ένα κορίτσι (1960 )
-Διαβόλου κάλτσα (1961)
-Ποιά είναι η Μαργαρίτα (1961 )
-Ζήτω η τρέλα (1962 )
-Βασιλιάς της γκάφας (1962 )
-Ανήσυχα νιάτα ( 1963 )
-Πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης (1963 ) κ.α. που έχουν γίνει πλέον κλασικές, αφού δεν έχουν σταματήσει να προβάλλονται στη μικρή οθόνη. Όλες τους απαιτούσαν τεράστια αποθέματα θετικής και ψυχικής ενέργειας αφού τα τεχνικά μέσα της εποχής ήταν άκρως λιτά. Προτίμησε λοιπόν να κρατήσει τον πήχη ψηλά και να μας αφήσει αυτή την ωραία καλλιτεχνική κληρονομιά που την ολοκλήρωσε με πάθος, αγάπη και πάνω από όλα ήθος.

Ποιον-α ηθοποιό εκτιμούσε;
Αναμφισβήτητα τον Θανάση Βέγγο, τον θεωρούσε έναν άνθρωπο με τρομερό ταλέντο και την Αλίκη Βουγιουκλάκη που όπως έλεγε χαρακτηριστικά «Η λάμψη της έσπαγε προβολέα.»

Ποιες αναμνήσεις του σου είχε μεταφέρει;
Μιλούσε με νοσταλγία για τη «Χρυσή εποχή», χωρίς φυσικά να θεωρεί υποδεέστερο ό,τι την ακολούθησε, αναφερόταν συχνά στον καλό του φίλο Τάκη Μωράκη που είχε επιμεληθεί τη μουσική σε πολλές ταινίες του, στην πυγμή των ανθρώπων γενικότερα να υψώσουν το ανάστημα τους στις δυσκολίες, στην πρώτη του ταινία «Μαρία Πενταγιώτισσα» για την οποία ρίσκαρε να σηκώσει μόνος το βάρος της παραγωγής αλλά οι κόποι του και οι σπουδαίοι ηθοποιοί που συμμετείχαν (Αλίκη Βουγιουκλάκη, Ανδρέας Μπάρκουλης, Λάμπρος Κωνσταντάρας, Κώστας Χατζηχρήστος, Θανάσης Βέγγος κ.α) τον δικαίωσαν και του έδωσαν τη δύναμη να προχωρήσει.

Ποια ταινία ξεχωρίζεις από αυτές που έκανε την παραγωγή ο παππούς σου;
Την ταινία «Ποιά είναι η Μαργαρίτα», σε σκηνοθεσία Ντίμη Δαδήρα και σενάριο Γιάννη Δαλιανίδη. Ήταν μια ταινία που αφ´ ενός έκοψε πολλά εισιτήρια και αφ´ ετέρου έθιξε με όμορφο και ευγενή τρόπο ανθρώπινα και κοινωνικά ζητήματα που μας απασχολούν ακόμα…

Θεωρείς ότι μπορούν να γίνουν ταινίες που να έχουν αίγλη όπως στο παρελθόν;
Και βέβαια μπορούν να γίνουν ταινίες όπως στο παρελθόν απλά πρέπει να προκύψει η κατάλληλη χημεία ανθρώπων με το ίδιο όραμα και πάθος για ένα διαχρονικό αποτέλεσμα. Αυτό που δεν μπορεί να γίνει στις μέρες μας είναι η μαζική αναπαραγωγή τέτοιων ταινιών αλλά μεμονωμένα, διότι η σημερινή τεχνολογία εκτός από ευκολίες έχει και τεράστιες οικονομικές απαιτήσεις.

Ποια η συμβουλή του θείου σου Αντώνη Καρατζόπουλου;
Όταν είπα στον αδελφό του παππού μου ότι σπουδάζω υποκριτική, ήταν ειλικρινής. Μου είπε πως πλέον τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα εξαιτίας του μεγάλου αριθμού ηθοποιών που βγαίνουν κάθε χρόνο από τις σχολές και οι παραγωγές λίγες.

Έχεις πει ότι δέχθηκες πόλεμο. Τι είδους;
Ένα παιδί που ξεκινά στο χώρο της τέχνης και δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από την ανωνυμία του συνήθως δέχεται επιθέσεις. Το ίδιο συνέβη και σε μένα. Περνώντας ο καιρός και γνωρίζοντας σε ο χώρος καλύτερα όλα αυτά τα εμπόδια τα υπερπηδάς γιατί απλά καταλαβαίνουν με τον καιρό ότι δεν έχουν να κάνουν με το όνομα σου αλλά με το χαρακτήρα σου και τη δουλειά σου. Αυτό απλά για μένα πήρε λίγο χρόνο.

Ένιωσες ανασφάλεια για το ταλέντο σου; Να φοβηθείς μήπως «προδώσεις» το όνομα της οικογενείας σου;
Ένιωθα πως βρίσκομαι εκεί που ανήκω, οπότε δεν μπορώ να πω ότι αισθάνθηκα ανασφάλεια παρά μόνο τη λαχτάρα να εργαστώ. Σαφώς και επιθυμούσα να δηλώσω ουσιαστικά τον λόγο της παρουσίας μου σε αυτό το χώρο, σε καμία όμως περίπτωση δεν πίστεψα πως θα «προδώσω» το όνομα του παππού μου. Είχα διαχωρίσει εξάλλου στο μυαλό μου από την πρώτη στιγμή πως είναι βασικό να έχεις καλά πρότυπα αλλά εγώ είμαι ηθοποιός, όχι παραγωγός και δεν υπάρχει κανένας λόγος σύγκρισης. Το μόνο που οφείλω να κάνω είναι να εξελίσσομαι στον τομέα της υποκριτικής.

Ποια τα επαγγελματικά σου σχέδια;
Είμαι πολύ ενθουσιασμένη καθώς με επέλεξε ένας άνθρωπος που θαυμάζω ο Λάκης Λαζόπουλος, για να συμμετέχω στην παράσταση που θα σκηνοθετήσει «Χτυποκάρδια στο θρανίο» του Αλέκου Σακελάριου, στο θέατρο ΗΒΗ.
Μετά το πέρας των παραστάσεων θέλω να ταξιδέψω στο εξωτερικό, να γνωρίσω νέους ανθρώπους, να δω θέατρο και να γεμίσω με θετική ενέργεια από αυτές τις εμπειρίες προκειμένου να είμαι έτοιμη ψυχολογικά για τις επόμενες δουλειές μου. Συγκεκριμένα θα ήθελα να παρακολουθήσω παραστάσεις του Σαίξπηρ στο Λονδίνο.

Θεωρείς ότι η μετατροπή των ασπρόμαυρων ταινιών σε έγχρωμες τους στερεί κάτι από την αίγλη τους;
Η ασπρόμαυρη είναι αυτό που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε.
Η έγχρωμη είναι η τεχνολογική εξέλιξη της εποχής.
Περί ορέξεως ουδείς λόγος…

Τα σχόλια είναι κλειστά.