Κανονικότητα δεν υπάρχει με φαινόμενα παρακμής

Το μήνυμα ελήφθη -μέσω Ιθάκης- και ήταν μάλιστα πολύ ευκρινές για να το κατανοήσουν επακριβώς όλοι οι αποδέκτες, δηλαδή το σύνολο του ελληνικού λαού. Είτε συμφωνεί κανείς είτε διαφωνεί με τον απόηχο των 874 λέξεων που έφτασε στα αυτιά μας και τις οποίες εκφώνησε ένας… ατάλαντος ποιητής χρησιμοποιώντας χειρόγραφα ενός ημιμαθούς λογογράφου, το συμπέρασμα μετά από αυτά που ελέχθησαν βγαίνει αβίαστα.

Αρχίζει πλέον ο βρόμικος πόλεμος που θα διαρκέσει μέχρι τις εκλογές με όπλα που ενεργοποιούνται από το οπλοστάσιο του Μαξίμου, τα οποία εκτοξεύουν δηλητηριώδεις ουσίες. Για τα πυρομαχικά αυτά έκανε παλαιότερες αναφορές ο πρωθυπουργός αλλά τώρα φαίνεται ότι είναι κεντρική εντολή να χρησιμοποιηθούν μαζικά από τον στρατό του ΣΥΡΙΖΑ.

Όσα υποστηρίζουμε δεν είναι αποκυήματα ούτε σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Είναι τα αμάχητα συμπεράσματα που βγήκαν μετά τα όσα υποστήριξε ο Τσίπρας στην ομιλία του για την έξοδο από τα τρία μνημόνια υπενθυμίζοντας με τον πλέον σαφή τρόπο την πολιτική του συμπεριφορά, η οποία είναι περιβεβλημένη με ψέματα, διχασμό και μίσος. Ο μεσήλιξ πρωθυπουργός έχει υιοθετήσει ασμένως την αισχρή άποψη: «εμείς ή αυτοί», παραλλαγμένη με την άλλη βερσιόν: «τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν».

Ο πλέον αδίστακτος και αμοραλιστής πρωθυπουργός που κυβέρνησε τη χώρα από την εποχή του Καποδίστρια μέχρι σήμερα (η υπόμνηση αυτή δεν ενέχει την παραμικρή υπερβολή γιατί είναι ακριβέστατη), την ημέρα κατά την οποία έληγε η τρίτη δανειακή σύμβαση αλλά όχι και οι δεσμεύσεις -και είναι πολλές- του τρίτου μνημονίου, ο Αλέξης Τσίπρας εμφάνισε το αποκρουστικό του πρόσωπο, το οποίο πάντοτε καλύπτει πίσω από χαμόγελα υποκρισίας και αμηχανίας.

Θα ανέμεναν οι πολίτες (ανεξαρτήτως τι πιστεύουν και πού ανήκουν πολιτικά) μία ημέρα στην οποία η κυβέρνηση είχε επενδύσει πάρα πολλά σχετικά με την αποκατάσταση της τρωθείσας τιμής της να ακούσουν λόγια που, αφενός θα διευκρίνιζαν τους λόγους της 8χρονης οικονομικής συντριβής και αφετέρου του «τι μέλλει γενέσθαι» από τώρα και στο εξής.

Αφού λοιπόν αφήσαμε πίσω μια αλήστου μνήμης 8ετία, η οποία συνέθλιψε εκατομμύρια Έλληνες, άραγε ποιες προοπτικές (και με βάση ποια δεδομένα) διαγράφονται για την πορεία ανάκαμψης της χώρας; Πώς μπορεί να αναταχθεί η πολυτραυματισμένη οικονομία και με ποιο σχέδιο; Μήπως μοιράζοντας ψιχία από το υπερπλεόνασμα σε φτωχούς και ανήμπορους;

Η Ελλάδα πριν από μερικά χρόνια ήταν η 17η πλουσιότερη χώρα στον κόσμο. Όσα έωλα, ανιστόρητα, ανόητα, «ψεκασμένα» επιχειρήματα και αν επικαλείται ο Τσίπρας για το παλιό πολιτικό κατεστημένο πρέπει να αισχύνεται και να μετρά τα λόγια του, τόσο αυτός όσο και το περίκλειστο κονκλάβιο που τον ακολουθεί και τον λιβανίζει.

Όσα λάθη κι αν έγιναν από τις κυβερνήσεις μετά τη μεταπολίτευση (και σίγουρα έγιναν και κανείς δεν θέλει να τα κρύψει κάτω από το χαλί της υποκρισίας), ένα γεγονός που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί είναι ότι η μορφή της Ελλάδας άλλαξε. Η χώρα μας -μέσα από δυσκολίες και συγκρούσεις- έγινε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος αποκτώντας πολλές υποδομές. Όλα αυτά της επέτρεψαν να διεκπεραιώσει με πάρα πολύ μεγάλη επιτυχία την Ολυμπιάδα του 2004.

Και μπορεί κάποιοι ανεγκέφαλοι αριστερόστροφοι να λοιδόρησαν και να κατηγόρησαν εκείνο το εγχείρημα, σήμερα όμως η Ελλάδα εισπράττει τα επίχειρα εκείνης της επιλογής. Πολλοί μάλιστα κυβερνητικοί επαίρονται για τα 30 εκατ. -και πλέον- των τουριστών που έρχονται στη χώρα μας, ουδείς όμως μνημονεύει ότι το αποτέλεσμα αυτό είναι απότοκο της τεράστιας προβολής σε όλο τον κόσμο κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων.

Ο Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ κατηγορούν το «φαύλο παρελθόν» ότι αυτό ευθύνεται για τα δεινά της χώρας. Αποκρύπτει όμως αιδημόνως ότι στο παρελθόν της περασμένης 40ετίας ανεπτύχθη η κατασκευαστική εταιρεία του πατέρα του και του θείου του (ο «Σκαπανεύς»), η οποία ιδιαίτερα επί Χούντας έπαιρνε πολλές δουλειές. Μπορεί ο πρωθυπουργός να διακατέχεται από το σύμπλεγμα της… πατροκτονίας λόγω των σχέσεων με το δικτατορικό καθεστώς, δεν μπορεί όμως να τα ισοπεδώνει όλα και όλους κατηγορώντας συλλήβδην δικαίους και αδίκους ότι κατέστρεψαν την πατρίδα μας.

Αυτή ακριβώς τη διάσταση έχουν δύο (μόνο) διχαστικές ατάκες από την ομιλία του στην Ιθάκη. Είπε: «Δεν θα αφήσουμε την Ιθάκη στα χέρια τους», για να προσθέσει: «Οι πολυμήχανοι Έλληνες γράψαμε με αγώνες και θυσίες το τέλος των μνημονίων». Σε ό,τι αφορά το πρώτο σκέλος. Τι εννοεί ο ποιητής λέγοντας ότι «δεν θα αφήσουμε την Ιθάκη στα χέρια τους»; Μήπως προαλείφεται για ισόβιος πρωθυπουργός; Σε μια δημοκρατική χώρα όπως είναι -ακόμα- η Ελλάδα, ο λαός αποφασίζει σε ποια χέρια θα παραδώσει την εξουσία. Υπονοεί κάτι ο θαυμαστής του Μαδούρο;