Καμμένος, δηλαδή Τσίπρας. ΑΝΕΛ δηλαδή ΣΥΡΙΖΑ

 

 

 

 

 

 

 

Του Νίκου Κασκαβέλη 

Ο μήνας του μέλιτος με το λαό έχει προ πολλού περάσει για την παρούσα Κυβέρνηση. Τότε που πέτρα έπιαναν και μάλαμα γινόταν. Όταν ο περιώνυμος Βαρουφάκης περιφερόταν ως λαϊκός ήρωας στις εκδηλώσεις και υπονοούσε ρήξη με την Ευρώπη και όταν, μέσα σε έναν παραλογισμό δήθεν game theory και «δημιουργικής ασάφειας», ένα 80% έβγαινε θετικό σε μετρήσεις σχετικά με τις πρωτοβουλίες. Το «αυτοί τουλάχιστον διαπραγματεύτηκαν», έγινε παροιμιώδες. Τώρα, ξέρουμε καλύτερα. Στην καλύτερη περίπτωση, ότι είχαν αυταπάτες, όπως είπαν. Ή πως δεν είχαν κανένα επεξεργασμένο, σοβαρό σχέδιο. Σε κανένα θέμα. Στη χειρότερη, πως καθόλου δεν τους ενδιέφερε η ουσία. Κανενός θέματος. Μόνο η επικοινωνία και η διαχείρισή της.

Τώρα που όλα δείχνουν να καίνε και οι σχεδιασμοί δεν βγαίνουν σχεδόν πουθενά, με όλα τα θέματα ανοικτά, παρατηρούμε κάποιες σπασμωδικές κινήσεις. Κάποιες προσπάθειες αλλαγής βηματισμού και αναθεώρησης επιλογών. Αδιόρατες, υπόγειες ακόμα. Πάντως υπαρκτές. Με στόχο τη διαχείριση της επόμενης μέρας. Και αναφέρομαι στις σχέσεις μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων. Με διάφορους τρόπους τους τελευταίους μήνες αφήνεται να διαφανεί μια διάσταση μεταξύ τους. Δηλώσεις στελεχών εκατέρωθεν με αιχμές δηλητηριώδεις, αναλύσεις στον τύπο, επιλεκτικές διαρροές, όλα στην κατεύθυνση της προσπάθειας να φανεί πως οι δύο χώροι είναι ξεχωριστοί. Πώς αυτά που τους ένωσαν ήταν «απλώς» συγκυριακά και τώρα, λίγο πριν το αναγκαστικό τέλος, το ξαναβλέπουν και αναθεωρούν τη στρατηγική τους. Άλλωστε, «ήταν γνωστές οι ιδεολογικές μας διαφορές», όπως λένε, » το ένα κόμμα ανήκει στην Αριστερά, με τάσεις…σοσιαλ-δημοκρατικοποίησης και το άλλο στη λαϊκή (ήπια έκφραση) δεξιά».

Με αφορμή τη δημόσια διάστασή τους στα εθνικά θέματα και δη το Σκοπιανό, όπου οι ΑΝΕΛ και ο Πρόεδρός τους αφενός δηλώνουν αμέριστη εμπιστοσύνη στον κ. Κοτζιά και αφετέρου ξεκάθαρα αποκλείουν την ψήφιση λύσης με τον όρο Μακεδονία, ξεκίνησε μια σαφής διαφοροποίηση σε σειρά θεμάτων. Θεμάτων που σχετίζονται με την ιδεολογική τους ταυτότητα. Έσχατη παρατήρηση στη διαφορά ρητορικής σε σχέση με την Τουρκία. Ο Έλληνας Υπ. Άμυνας κ. Καμμένος, σε μια προσωπική του πολιτική, προχωρά ανταγωνιζόμενος σε ένταση τις γνωστές προκλητικές ρήσεις των γειτόνων, την ώρα που ο κ. Τσίπρας και η λοιπή Κυβέρνηση, εμφανίζεται πιο ήπια. Κάποιοι αποδίδουν την όξυνση των τόνων από τον κ. Καμμένο στην ανάγκη του να ζεστάνει κάπως το παραδοσιακό εκλογικό του ακροατήριο. Αυτό από το οποίο, μετά τη Μνημονιακή του στροφή, έχει κάπως αποκοπεί.

Άλλοι πάλι ισχυρίζονται πως αυτή είναι η μόνη δυνατή έκφραση πολιτικής του κ. Καμμένου. Δίχως σχέδιο και ειρμό. Έτσι πολιτεύτηκε, με φωνές και ακρότητες, έτσι επέτυχε τους στόχους του ως σήμερα. Γιατί να αλλάξει τώρα; Γνωρίζει άλλον τρόπο «πολιτεύεσθαι»: Και αν ναι, τον συμφέρει; Η εκλογική του επιβίωση, λένε, επιτάσσει τέτοιου είδους ένταση και πόλωση. Κι ας παίζει με τη φωτιά…Διαφορετικά, θα θυσιασθεί στο βωμό της εν γένει κυβερνητικής αποτυχίας και διάψευσης προσδοκιών. Και αυτό δεν είναι σε θέση να το αποδεχθεί. Και καλά κάνει, από την πλευρά του. Αφού είναι αλήθεια, πως επί 3,5 χρόνια χάρη στη δική του στήριξη η Κυβέρνηση κυβερνά σταθερά και ανέφελα. Κάνοντας ό,τι απολύτως θέλει, δίχως κανέναν ενδοιασμό ή δισταγμό. Από την εφαρμογή κάθε απαίτησης από έξω, έως την υλοποίηση κάθε δικής τους αυθαιρεσίας και αντισυνταγματικής (αποδεδειγμένα πια) επιλογής.

Και αφού το πάρτυ κράτησε 3,5 χρόνια, ευλόγως δυσανασχετεί, τώρα που βλέπει τους «συντρόφους» (έτσι τους αποκάλεσε ο ίδιος στο Συνέδριό τους) να λοξοκοιτούν προς την Κεντροαριστερά. Και τίποτα δεν γίνεται πιο εκδικητικό και μνησίκακο από έναν πληγωμένο έρωτα. Γιατί τέτοιος έδειχνε στην αρχή και δεν το ξεχνάμε. Έτσι μας τον έδειξαν. Ποιος θα ξεχάσει, για καιρό πολύ, τις θερμές αγκαλιές και τα γέλια στα Προπύλαια; Ποιος θα ξεχάσει τα ένθερμα λόγια στήριξης περί της «έντιμης σχέσης» και ποιος θα ξεχάσει την επανειλημμένη έμπρακτη στήριξη πχ στη Βουλή για κάθε είδους απαλλαγή; Η ταύτισή τους υπήρξε πλήρης. Ρητορικά, συνεταιρικά, αισθητικά.

Και για να δούμε τα πράγματα θεσμικά, όπως είναι. Για αυτή τη συνεργασία, για την οποία όλη η Ευρώπη εξέφρασε αδυναμία κατανόησης από την αρχή και μόνο εδώ αντιμετωπίστηκε ως κάτι το «φυσιολογικό», ως λογικό επακόλουθο του απολύτως ρηχού, ψευδεπίγραφου και με ημερομηνία λήξης, όπως αποδείχθηκε, αντιμνημονιακού μετώπου και της λοιπής φρενίτιδας που κατέρρευσε σα χάρτινος πύργος με τη σύγκρουσή της με την πραγματικότητα. Με φοβερό κόστος για την πατρίδα. Κι ας την ξεπερνούσαν «ελαφρώς» τα κυβερνητικά στελέχη. Με μια φράση ή με ένα βιαστικό διαχωρισμό θέσης «εγώ διαφωνώ, αλλά…». Δεν είναι έτσι. Και θα φανεί τώρα, στις δυσκολίες. Κι όταν ανοίξουν και τα στόματα, για την επιβίωση. Το σημάδι αυτής της συνεργασίας και στις δύο πλευρές, αλλά ιδίως στο σώμα αυτής της Αριστεράς, δεν θα φύγει όσο εύκολα επιδιώκουν μερικοί. Θα χρειαστεί καιρός, μαζί και με αναγκαίες «καθαρτήριες» πολιτικές διεργασίες και διαδικασίες.

Για τη συνεργασία αυτή, υπεύθυνος πρώτα απ’ όλους είναι ο Πρωθυπουργός. Αυτός την επέλεξε, μέσα σε λίγη μόλις ώρα. Αυτός αποφάσισε να αναβιβάσει στο επίπεδο της Κυβέρνησης ένα κόμμα, που σε επίπεδο λαού πήρε σχετικά χαμηλό ποσοστό επιδοκιμασίας, διαρκώς μειούμενο. Και έπειτα, φτάσαμε ο κ. Καμμένος σε ομιλίες του να μιλά σαν να εκπροσωπεί την πλειοψηφία απευθυνόμενος μειωτικά σε κόμματα μεγαλύτερα από το δικό του. Ποιος του έδωσε αυτό το προνόμιο; Μα, ο κ. Τσίπρας. Και όχι μόνο. Στη συνέχεια, πέραν από εταίρος, είναι και Υπουργός. Άμυνας μάλιστα! Για τους Υπουργούς στην Κυβέρνηση, από τη στιγμή που ορκίζονται, έως ότου φύγουν, υπεύθυνος είναι ο Πρωθυπουργός. Για τα καλά και για τα κακά. Τον αλλάζει όποτε θέλει. Αν όχι, ότι λέει εκφράζει και εκείνον. Δεν γίνεται αλλιώς. Το αν έχει ή όχι καταστεί «όμηρος», το αν από την αποπομπή εξαρτάται η παραμονή στην εξουσία, δεν ενδιαφέρει. Ή μάλλον δείχνει και αυτό το μέγεθος της ιδιοτέλειας και της απαξίας.

Το γεγονός είναι ότι αυτή η Κυβέρνηση λειτούργησε απολύτως αγαστά, ήδη για 3,5 χρόνια. Με τερτίπια της τελευταίας στιγμής, αυτά δεν «σουλουπώνονται», ούτε κρύβονται κάτω από το χαλί. Οι επιλογές ήταν συνειδητές και με αυτές θα πάνε έως τέλους. ‘Εως τώρα γεύονταν τα οφέλη της συνεργασίας, τώρα έρχεται το πικρό μέρος. Συγχωροχάρτια δεν θα υπάρξουν κι ας μην τα ψάχνουν. Το αποτέλεσμα της συνεργασίας αυτής, πέραν από την εμφανή καλοπέραση διάφορων «κύκλων», απέπνεε αλαζονεία και το χειρότερου είδους «πελατειασμό», αυτόν που γνωρίσαμε όχι μόνο στη Μεταπολίτευση, αλλά στη νεότερη ελληνική ιστορία. Επομένως, όλοι και όχι μόνο η Κεντροαριστερά, όταν γίνεται προσπάθεια να μας πουν άλλο ο Τσίπρας, άλλο ο Καμμένος και μέχρι να γίνει κάτι συνταρακτικό, γνωρίζουμε: Καμμένος, δηλαδή Τσίπρας. Προσοχή μόνο γιατί αυτές οι ταυτίσεις, μπορεί να είναι μοιραίες.

 

 

 

ΠΗΓΗ: capital.gr