Ήρωες και λαμόγια είναι το ίδιο για την ΑΔΕΔΥ

Toυ Γρηγόρη Νικολόπουλου

Η Ελλάδα είναι χώρα ηρώων. Υπάρχουν λοιπόν και ηρωικοί δημόσιοι υπάλληλοι. Ηρωικοί γιατροί, ηρωικοί αστυνομικοί, ηρωικοί εκπαιδευτικοί, ηρωικοί εφοριακοί, ηρωικοί πολεοδόμοι.

Η Ελλάδα, όμως, είναι και χώρα λαμόγιων. Υπάρχουν λαμόγια και μεταξύ των δημοσίων υπαλλήλων – να μην επαναλάβω τις ειδικότητές τους. Παντού υπάρχουν και οι μεν και οι δε, όπως υπάρχουν παντού και εργατικοί και φυγόπονοι, και ικανοί και ανίκανοι, και χρήσιμοι και άχρηστοι.
Ολοι αυτοί βράζουν στο ίδιο καζάνι. Εχουν τα ίδια πλεονεκτήματα, τις ίδιες αμοιβές, τα ίδια επιδόματα, αλλά δεν παράγουν το ίδιο. Οι ήρωες και οι εργατικοί παράγουν και προσφέρουν πολλαπλάσια από τα λαμόγια και τους τεμπέληδες. Γι’ αυτό τον λόγο πρέπει να υπάρχει ένα σύστημα αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων, όπως αξιολογούνται και όλοι ανεξαιρέτως οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομεά.
Ομως οι συνδικαλιστές του Δημοσίου, η ΑΔΕΔΥ, απορρίπτει την αξιολόγηση και καλεί τους δημοσίους υπαλλήλους σε «αντίσταση», ζητώντας τους να επιστρέψουν τα φύλλα αξιολόγησης στις αρμόδιες διοικητικές αρχές.

Δεν έχει σημασία ποια είναι η αιτιολογία που προβάλλει η ΑΔΕΔΥ – είναι επανάληψη της μόνιμης δικαιολογίας ότι οι «δοτοί» θα κρίνουν αδίκως τους υπαλλήλους με στόχο τις απολύσεις, που απαγορεύονται βέβαια. Τέλος πάντων, η δικαιολογία δεν έχει καμία σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι η ΑΔΕΔΥ δεν θέλει να υπάρχει αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων. Αν ήθελε, θα συνεργαζόταν ώστε να βρεθεί ένας σωστός τρόπος αξιολόγησης. Σωστός τρόπος σημαίνει να αξιολογούνται αξιοκρατικά με βάση την εργασία τους, την παραγωγικότητά τους και την προσφορά τους.

Ομως οι συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ, που είναι τα πιο κακομαθημένα παιδιά της Μεταπολίτευσης, αρνούνται να αντιληφθούν ότι η ελληνική κοινωνία δεν αντέχει πλέον το τσουβάλιασμα όλων στο ίδιο καζάνι. Δεν έχει την πολυτέλεια να συντηρεί άχρηστους.
Αν η ΑΔΕΔΥ προσδιορίσει ένα σύστημα με το οποίο θα τιμωρούνται τα λαμόγια των δημοσίων υπηρεσιών, θα πρέπει να γίνει δεκτό από την πολιτική ηγεσία. Ομως δεν το προτείνει. Ο,τι προτείνει έχει σκοπό να προστατεύσει όλους τους δημοσίους υπαλλήλους – και κυρίως τα λαμόγια και τους τεμπέληδες. Διότι οι υπόλοιποι δεν χρήζουν προστασίας. Δεν χρειάζονται την προστασία της ΑΔΕΔΥ οι ικανοί, οι εργατικοί, οι έντιμοι. Αντιθέτως, η προστασία που παρέχεται από τους συνδικαλιστές σε ολόκληρο το «ποίμνιό» τους αδικεί τους καλύτερους και ευνοεί τους χειρότερους.

Η αναδιάρθρωση της δημόσιας διοίκησης θα έπρεπε να αποτελεί βασική προτεραιότητα των ίδιων των δημοσίων υπαλλήλων. Η συνδικαλιστική ηγεσία τους θα έπρεπε να έχει δώσει ήδη λύση στο πρόβλημα αυτό. Να μην εμποδίζει τη διοικητική αναδιάρθρωση, αλλά να την επιδιώκει. Θα έπρεπε να επιδιώκει την ανάδειξη των ικανότερων δημοσίων υπαλλήλων και την αύξηση της παραγωγικότητας του Δημοσίου.
Κάνει όμως το ακριβώς αντίθετο.

Οι πολιτικές ηγεσίες ποτέ δεν τα έχουν βάλει με την ΑΔΕΔΥ, ούτε επιθυμούν τη ρήξη με τους δημοσίους υπαλλήλους – και αυτό είναι κατανοητό. Ομως οι ίδιοι έπρεπε να βρουν λύσεις για να βελτιωθούν οι υπηρεσίες προς τους πολίτες και να μειωθεί το κόστος τους.
Εφόσον δεν το κάνουν, θα φτάσει μια στιγμή, ίσως πολύ σύντομα, που οι πολιτικές ηγεσίες θα αναγκαστούν να πάρουν μέτρα πολύ χειρότερα και πολύ πιο άδικα και ισοπεδωτικά για τους δημοσίους υπαλλήλους από αυτά που θα επιλέγονταν αν η ΑΔΕΔΥ είχε διάθεση να συμβάλει στη διοικητική αναδιάρθρωση.

Κάποιοι λένε ότι δεν μπορεί να γίνει διοικητική αναδιάρθρωση τώρα που έχει μειωθεί ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων λόγω συνταξιοδοτήσεων. Αλλά και προτού μειωθεί, όταν οι υπάλληλοι ήταν υπεράριθμοι, δέχτηκε η ΑΔΕΔΥ τη διοικητική αναδιάρθρωση; Και αν υπάρχουν πράγματι ελλείψεις στις βασικές υπηρεσίες του Δημοσίου, γιατί η ίδια η ΑΔΕΔΥ δεν εισηγείται το κλείσιμο των άχρηστων και των παρασιτικών οργανισμών και υπηρεσιών και τη μετάταξη των υπαλλήλων τους σε αυτές που έχουν ανάγκη; Δεν θα ήταν αυτό προς το συμφέρον και των δημοσίων υπαλλήλων και της οικονομίας; Ασφαλώς και θα ήταν. Ομως δεν λειτουργούν έτσι οι συνδικαλιστές. Τουλάχιστον όχι οι δικοί μας συνδικαλιστές του Δημοσίου, οι οποίοι επιμένουν σε πρακτικές της δεκαετίας του ’80, οι οποίες ακόμη και τότε οπισθοδρομικές ήταν.
Δυστυχώς η άρνηση της ΑΔΕΔΥ να προσαρμοστεί στις συνθήκες και στις ανάγκες της οικονομίας και της κοινωνίας θα καταλήξει τελικά εις βάρος όλων των δημοσίων υπαλλήλων, χρήσιμων και άχρηστων, έντιμων και ανέντιμων. Και αυτό είναι κακό για τους ικανούς και έντιμους, όπως είναι κακό και για τη χώρα συνολικά.

ΠΗΓΗ: protothema.gr