Είναι ο Τραμπ αφελής ή απλά ακροδεξιός;

Του Νίκου Γεωργιάδη 

Ήταν θέμα χρόνου να εμφανιστούν στους δρόμους για να διαδηλώσουν το ασυγκράτητο μίσος που τους διακατέχει. Ήταν η αιχμή του δόρατος της προεκλογικής εκστρατείας του Ντόναλντ Τράμπ. Ανέλαβαν να διεκπεραιώσουν το δύσκολο έργο της καθημερινής διαδικτυακής προπαγάνδας μέσω των social media έτσι ώστε να επηρεάσουν και τον τελευταίο λευκό και αμαθή αμερικανό. Τα κατάφεραν. Αμέσως μετά τις προεδρικές εκλογές για πρώτη φορά αισθάνθηκαν πώς η Αμερική μπορεί και να τους ανήκει. Σκέφτηκαν πώς ενδεχομένως να μην χρειάζεται πια να κρύβονται. Έβγαλαν τις κουκούλες, πέταξαν τις μάσκες και ξαμολήθηκαν σαν τους βρικόλακες. Επέλεξαν την μικρή πόλη, την Σάρλοτσβιλ, στην Βιρτζίνια, εκατό μόλις χιλιόμετρα  από την Ουάσιγκτον. Η επιλογή δεν ήταν τυχαία. Εκεί, στο κεντρικό πάρκο της πόλης , είχε στηθεί το άγαλμα του στρατηγού Λι, του ηγέτη των Νοτίων κατά τον αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο. Ήταν χιλιάδες από αυτούς τους «Supremacists». Είναι εκείνοι που αν και ηττημένοι συνέχισαν και αργότερα θεωρητικοποίησαν την έννοια του υπέρτερου όντος, της κυριαρχίας της λευκής φυλής έναντι όλων των άλλων. Ξεκίνησαν αμέσως μετά τον εμφύλιο με μερικές ομάδες με άσπρες κουκούλες. Εξελίχθηκαν σε οργανωμένη πολιτική φράξια με την επωνυμία KKK (Κου-Κλουξ-Κλαν). Έστησαν παραστρατιωτικές οργανώσεις στο μοντέλο των Ναζί. Οργάνωσαν εξοπλισμένες ομάδες κρούσης φασιστοειδών παντός τύπου. Ίδρυσαν πυρήνες εσωτερικής τρομοκρατίας (Οκλαχόμα). Απέκτησαν πολιτικές διασυνδέσεις με τις ακροδεξιές τάσεις των Ρεπουμπλικάνων. Εισήλθαν στον κόσμο του Διαδικτύου. Έστησαν δικά τους δίκτυα αγοράς και πώλησης οπλισμού. Μπήκαν στο «Tea Party» έως ότου έφθασε ο Μεσσίας. Ο Ντόναλντ Τράμπ. Ξεχύθηκαν στους δρόμους και τα σοκάκια. Πρόκειται για μειοψηφία αναμφισβήτητα. Αλλά και οι οργανωμένοι Ναζί στη Γερμανία μειοψηφία ήταν.

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε ξεπέρασαν κάθε όριο. Χωρίς κόμπλεξ και φοβίες οι φασίστες της Αμερικής, οι μάχιμοι ράμπο του Τραμπισμού, εμφανίστηκαν με τις καραμπίνες και τα πιστόλια τους, με τα πρόσωπα ακάλυπτα για να διεκδικήσουν την αναβίωση του «οράματος» του στρατηγού Λι. Άφησαν πίσω τους νεκρούς και τραυματίες αλλά κυρίως εξαπέλυσαν ως πύρινη προειδοποιητική ρομφαία το μήνυμα του φόβου, το αίσθημα του τρόμου που κρύβει το αβυσσαλέο φυλετικό μίσος τους. Ο Ντόναλντ Τράμπ τους κάλυψε διότι του χρωστά πολλά. Πρόκειται για μία ιστορία δούναι και λαβείν. Πίσω από αυτά τα αποβράσματα κρύβεται και βυσσοδομεί ο φανατικός προτεσταντισμός. Οι Ευαγγελιστές που κηρύσσουν την εκδοχή του χριστιανικού ταλιμπανισμού. Απόηχος των Πουριτανών, εκείνης της άθλιας σέκτας με τις υποομάδες που ξεκίνησαν από την Ολλανδία και την Βόρειο Γερμανία μαζί με τους Άγγλους ομοϊδεάτες τους για την Αμερική. Κατέκτησαν την αποικία. Επέβαλαν τις ιδέες τους και δημιούργησαν αυτόν τον πυρήνα που ανάμεσα στις θεωρίες συνομωσίας και του απόλυτου ρατσισμού επέβαλαν την ακροδεξιά πτέρυγα στο κόμμα των Ρεπουμπλικάνων, πτέρυγα ισχυρή και αποτελεσματική. Έχασαν τον Εμφύλιο αλλά δεν το έβαλαν κάτω. Περίμεναν να ανασυγκροτηθούν. Οι συγκυρίες τους ευνόησαν. Τώρα ζητούν μερίδιο εξουσίας από τον Ντόναλντ Τράμπ. Λίγο δύσκολο να το αποκτήσουν τουλάχιστον σε θεσμικό επίπεδο. Μπορούν ωστόσο να κινηθούν στην σκιά των παραθεσμικών κέντρων εξουσίας. Αυτό κάνουν.

Το πρόσωπο «κλειδί» στην διαδήλωση του Σάρλοτσβιλ είναι κάποιος Ντέιβιντ Ντιουκ. Την δεκαετία του ’70 ήταν επικεφαλής της ΚΚΚ για να μεταπηδήσει σιγά-σιγά στην «ευπρόσωπη» ακροδεξιά με κοστούμι και γραβάτα και έναν ψευδοεπιστημονικό πολιτικό λόγο. Αυτό το καθαρόαιμο προϊόν του φασισμού του Αμερικανικού Νότου δήλωνε εν μέσω των βίαιων επεισοδίων «αυτό που συμβαίνει εδώ αποτελεί ιστορική καμπή για την χώρα. Είμαστε αποφασισμένοι να ξαναπάρουμε την χώρα στα χέρια μας. Θα υλοποιήσουμε στο ακέραιο τις υποσχέσεις του Ντόναλντ Τράμπ. Αυτές οι υποσχέσεις είναι αυτό που πιστεύουμε και για τον λόγο αυτόν τον ψηφίσαμε». Να θυμίσουμε απλά για την ιστορία πώς από την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 και μετά και σε σύνολο 85 τρομοκρατικών επιθέσεων σε αμερικανικό έδαφος οι 62 προέρχονταν από πυρήνες της αμερικανικής ακροδεξιάς. Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα και όποιος δεν τα βλέπει εθελοτυφλεί. Ο πολιτικός λόγος του σημερινού αμερικανού προέδρου και η πολιτική πρακτική της αμερικανικής ακροδεξιάς αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία. Το αποτέλεσμα αυτής της σχέσης θα φανεί όχι μόνον στα εσωτερικά τεκταινόμενα στις ΗΠΑ. Κυρίως θα εκφραστεί στις επιλογές της υπερδύναμης στην διεθνή σκηνή. Το πρώτο στάδιο μιας τέτοιας παρέμβασης είναι η επιλεκτική  αποσταθεροποίηση. Μία ματιά στο τι συμβαίνει στην Μέση Ανατολή μετά την επίσκεψη Τραμπ θα πείσει.

Στη Σάρλοτσβιλ καταγράφτηκε το πραγματικό πρόσωπο της ακροδεξιάς-λευκής Αμερικής. Βίαιη, απάνθρωπη, δολοφονική. Ένα αυτοκίνητο ορμά σε μια ομάδα αντιρατσιστών. Σκορπά τον θάνατο. Μία γυναίκα νεκρή. Πέντε τραυματίες. Τρείς εξαιρετικά σοβαρά. Ο οδηγός ονομάζεται Τζέιμς Άλεξ Φιλντς Τζούνιορ. Από πολύ νέος ενδιαφερόταν αποκλειστικά για την στρατιωτική ιστορία. Αποβλήθηκε από το σχολείο του για τις ακραίες φυλετικές του απόψεις. Είδωλο του είναι ο Χίτλερ. Κατά δική του δήλωση είχε διαγνωστεί με σχιζοφρένεια.  Ο τελικός απολογισμός εκείνης της ημέρας τρείς νεκροί και δεκάδες τραυματίες. Ο Ντόναλντ Τράμπ αποφεύγει να καταδικάσει ευθέως τους αμερικανούς νεοναζί. Προβαίνει σε μία γενικόλογη καταδίκη της βίας απ’ όπου και αν προέρχεται.  Η κόρη του η Ιβάνκα καταλαβαίνει την γκάφα και παρεμβαίνει. Καταδικάζει τον ναζισμό. Ακολουθούν κάποιοι συνεργάτες του προέδρου που επιχειρούν να «μαζέψουν» τα πράγματα. Στον Λευκό Οίκο επικρατεί χάος. Ποιος κυβερνά. Ο πατέρας, η κόρη του ή απλώς κανένας; Οι Δημοκρατικοί αναθαρρούν. Ορισμένα ΜΜΕ επίσης. Το μηντιακό σύστημα ωστόσο είναι αμείλικτο. Ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ κάνει λόγο για στρατιωτικές επιλογές στην κόντρα με τον Βόρειο Κορέα αν αποτύχει η διπλωματία. Αμέσως  η κοινή γνώμη επιστρέφει στα πολεμικά σενάρια. Οι φασίστες της Βιρτζίνια είναι πια δεύτερη είδηση στα τηλεοπτικά δίκτυα. Η διακυβέρνηση Τράμπ παίζει συνεχώς με τις εντυπώσεις. Δεν υπάρχει διοίκηση. Υπάρχει μόνον management της εικόνας του προέδρου μέσω των social media. Οι πολεμικές κραυγές αποτελούν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία. Το κατέδειξε και μία πρόσφατη δημοσκόπηση σύμφωνα με την οποία ο Τράμπ και οι συνεργάτες του είναι δημοφιλέστεροι του Κογκρέσου. Τώρα πως είναι δυνατόν να διεξάγεται μία τέτοια δημοσκόπηση αυτό είναι άλλου παππά ευαγγέλιο.

Αυτό το μιντιακό δίπολο Τραμπ-Κιμ Γιονγκ Ουν σαρώνει τα πάντα. Επικοινωνιακά είναι ακτύπητο και αλληλοτροφοδοτούμενο. Στη Βόρειο Κορέα τρίβουν τα χέρια τους. Παρέσυραν κοτζάμ Αμερική να παρακολουθεί την βορειοκορεατική παντομίμα. Πρόκειται για άθλο. Το σχέδιο ονομάζεται «επικοινωνιακός εγκλωβισμός». Είναι μία μετεξέλιξη της παραδοσιακής Ρητορικής (η τέχνη των Φιλιππικών). Η πολιτική ελίτ στην Ουάσιγκτον το καταλαβαίνει αλλά είναι αργά για να αλλάξει συνολικά την εικόνα. Ο πρόεδρος Τράμπ δεν είναι απρόβλεπτος όπως συνήθως λένε συγκαταβατικά. Απλά δεν είναι μέρος του κοινά αποδεκτού συστήματος. Το ίδιο το σύστημα άλλωστε έχει βραχυκυκλωθεί. Παράδεισος για τα παράσιτα τα οποία βρίθουν στους διαδρόμους της έδρας της αμερικανικής προεδρίας. Υπάρχει η αίσθηση πώς στην Ουάσιγκτον το πολιτικό μοτέρ δεν λειτουργεί. Οι μηχανισμοί εξισορρόπησης μεταξύ των εξουσιών δείχνουν να αφυπνίζονται κατόπιν εορτής. Η εικόνα θυμίζει περισσότερο την Ρώμη την περίοδο της παρακμής. Ο αυτοκράτωρ δεν διοικεί, η κόρη του παραείναι κινητική, οι στρατιωτικοί προειδοποιούν και συσκέπτονται, οι μηχανισμοί αυτονομοποιούνται και η Σύγκλητος είναι φοβισμένη. Οι λίγοι Συγκλητικοί που αντιδρούν δεν φθάνουν για να ανατρέψουν τους συσχετισμούς. Ο Αττίλας απειλεί. Τελικά θα τον νικήσουν ο Αέτιος με τους Βησιγότθους στα Καταλαυνικά Πεδία. Είναι η αρχή του  τέλους του Αττίλα αλλά και  το τέλος  της Ρώμης. Α… ο Αέτιος δολοφονείται αργότερα στη Ραβέννα. Το ίδιο και ο Αττίλας. Αυτά για τις ιστορικές διαδρομές.

Στην Κορεατική Χερσόνησο τώρα. Το Βερολίνο συνιστά ψυχραιμία. Οι Βρυξέλλες επίσης. Το Λονδίνο περιέργως συμφωνεί με τους Ευρωπαίους. Η Ρωσία παρακολουθεί αλλά ανησυχεί. Η Κίνα περιμένει. Ξέρουν πως η αναπλήρωση των κενών γίνεται μόνον βίαια τόσο στη Φυσική όσο και στη Φύση. Πόσο δε μάλλον στην διεθνή πολιτική.

 

ΠΗΓΗ: athensvoice.gr