Η τελευταία ευκαιρία…

Του Κώστα Στούπα

Η επικράτηση του Μακρόν στη Γαλλία και ενδεχομένως και η νίκη  της Μέρκελ στη Γερμανία τον ερχόμενο Σεπτέμβρη ανοίγουν το δρόμο για την υιοθέτηση δραστικών στρατηγικών επιλογών που θα αποτρέψουν τη διάλυση της Ευρωζώνης και της Ε.Ε.

Αυτό σημαίνει πως μεταξύ άλλων σημαντικότερων θεμάτων θα πρέπει να δώσουν και μια οριστική λύση στο ελληνικό πρόβλημα, προκειμένου η χώρα να μείνει στην πρώτη «ταχύτητα» ή να εξοστρακιστεί στην περιφέρεια.

Τούτο σημαίνει πως εκτός από «γιαλαντζί» (από άποψη βιωσιμότητας) πλεονάσματα η Ελλάδα πρέπει να αποκτήσει κράτος, θεσμούς και πολιτική σταθερότητα που θα προσελκύσει την εμπιστοσύνη των επενδυτών. Στον τομέα αυτό τα δύο τελευταία χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν έχει γίνει καμιά πρόοδος αλλά υπάρχουν σοβαρές οπισθοδρομήσεις κι αυτό γιατί ασχολείται κυρίως με την ικανοποίηση των κρατικοδίαιτων πελατών του.

Κατ’ αυτήν την έννοια το σενάριο του χρήσιμου Τσίπρα εκ μέρους των δανειστών με τις ευλογίες του Ολάντ, φαίνεται πως πλησιάζει στο τέλος του. Η χρησιμότητα αυτή αφορούσε την εξασφάλιση πως το ελληνικό πρόβλημα δεν θα σκάσει πριν τις κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις και πως η αποτυχία του θα θαμπώσει τη λάμψη των λαϊκιστών στην Ευρώπη.

Το μεγάλο πρόβλημα για την Ευρώπη παραμένει η Ιταλία και όχι η Ελλάδα.

Μέρκελ και Μακρόν συν οι ηγεσίες Ισπανίας και Ιταλίας θα προωθήσουν την Ε.Ε. των πολλών ταχυτήτων, εκ των οποίων Ευρώ και Σέγκεν αποτελούν συστατικά της πρώτης ταχύτητας.

Ο Μακρόν έχει προτείνει ένα μικρότερο ευρω-κοινοβούλιο της Ευρωζώνης με αποφασιστικές αρμοδιότητες. Τούτο σημαίνει πως σύντομα θα δούμε βήματα προς την κατεύθυνση της ενιαίας άμυνας, ασφάλειας και της ενιαίας δημοσιονομικής πολιτικής που θα συμπληρώσουν την ήδη υπάρχουσα ενιαία νομισματική πολιτική.

Οι Γερμανοί θα πρέπει να δώσουν το ευρωομόλογο και αναπτυξιακό πακέτο «Μάρσαλ» και έτσι θα κερδίσουν τη διασφάλιση της συμμετοχής σε μια μεγάλη πολιτική και οικονομική ευρωπαϊκή πατρίδα και βαρύτητα στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.  Αν η Ε.Ε. καταφέρει να μην διαλυθεί θα είναι θέμα χρόνου η επιστροφή του Ηνωμένου Βασιλείου και σύναψη μιας νέας οικονομικής και πολιτικής συμφωνίας με τις ΗΠΑ με την οποία η Ε.Ε. αποτελούν το ζωτικό χώρο των αξιών του δυτικού πολιτισμού.

Η Ελλάδα προηγείται στο  πεδίο της Ευρωπαϊκής Διακυβέρνησης  καθώς ήδη η Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων είναι ανεξάρτητη αρχή και δεν υπάγεται στο πελατειακό κομματικό Υπουργείο των Οικονομικών. Οι εθνικές κεντρικές τράπεζες ήδη αποτελούν τοπικά παραρτήματα της ΕΚΤ.

Επίσης θα χρειαστεί η ενίσχυση της ενδοευρωπαϊκής κινητικότητας στην εκπαίδευση με προγράμματα όπως το Erasmus αλλά και στην εργασία με προγράμματα βοήθειας στη γλώσσα και επαγγελματική ειδίκευση. Ενιαίος δημοσιονομικός και νομισματικός χώρος χωρίς ενιαίο εργασιακό περιβάλλον είναι αδύνατο να επιβιώσουν.  Ήδη, με μεγάλη ευκολία η ανεργία των νότιων χωρών ανακουφίζεται από τις αγορές εργασίας του βορρά.

Μην νομίζετε πως είναι εύκολη η διάλυση της Ευρώπης. Η Ε.Ε. πρέπει να αλλάξει περισσότερα για να διαλυθεί παρά για να ολοκληρώσει την ένωση.

Οι εξελίξεις αυτές προϋποθέτουν την εκχώρηση επιπλέον εθνικής ανεξαρτησίας σε πανευρωπαϊκούς θεσμούς και αυτό δεν αναμένεται να γίνει χωρίς τριβές και καθυστερήσεις. Η ύπαρξη όμως ενός ευρωκοινοβουλίου με αποφασιστικές αρμοδιότητες θα νομιμοποιήσει αυτήν τη διαδικασία.

Η Ελλάδα…

Στην Ελλάδα η κοινωνία τελεί σε σύγχυση με τον ευρωσκεπτικισμό (που εκφράζεται με τη θέληση για αποχώρηση από το Ευρώ) να αποτελεί ακόμη μειοψηφία αλλά αυξανόμενη.

Η Ελλάδα όμως δεν θα αποτελεί εμπόδιο σ’ αυτές τις εξελίξεις καθώς η χώρα εξαρτάται περισσότερο από άλλες, από επιδοτήσεις και δανεικά από την Ε.Ε. Οποιαδήποτε επιλογή απομάκρυνσης θα προκαλούσε οικονομικό σοκ…

Φυσικά κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει ένα ατύχημα. Τα νεκροταφεία της ιστορίας εξάλλου είναι γεμάτα από τις συνέπειες ατυχών επιλογών.

Οι σοβαρές αντιρρήσεις στο παραπάνω εγχείρημα θα έρθουν από άλλες μεγαλύτερες χώρες που έχουν την ψευδαίσθηση πως μπορούν να επιβιώσουν χωρίς απώλειες στη σύγχρονη πλανητική παγκοσμιοποίηση. Τέτοιες χώρες είναι η Γερμανία αλλά και η Ιταλία και η Γαλλία. Το Ηνωμένο Βασίλειο δοκιμάζει ήδη την τύχη του. Αν η Ε.Ε. των 450 εκατ. αντέξει, το ΗΒ των 60 εκατ. θα επιστρέψει άρον-άρον, έχοντας απωλέσει την πανευρωπαϊκή έδρα πολλών μεγάλων πολυεθνικών.

Τι δείχνουν τα εκλογικά αποτελέσματα…

Η  στήλη σε ανύποπτο χρόνο έχει διατυπώσει την εκτίμηση πως το νέο πολιτικό δίπολο στη χώρα μας δεν είναι αυτό της ΝΔ έναντι ΣΥΡΙΖΑ που υποκατέστησε εκείνο της ΝΔ με ΠΑΣΟΚ.

Καθώς το 80-90% της ΝΔ και το 40-50% του ΣΥΡΙΖΑ και το 100% ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων συνιστούν μέρος του Ευρώ-τόξου, αυτοί συνιστούν και τη βάση για τον ένα πολιτικό πόλο…

Ο αντίπαλος πόλος που θα αθροίσει η μεγάλη μερίδα από τον αντισυστημικό «Κανένα» των δημοσκοπήσεων και μετά την ηθική και πολιτική χρεοκοπία της αριστεράς λόγω του ΣΥΡΙΖΑ, έχει περισσότερες πιθανότητες να διαθέτει, αυτό που με το πολιτικό αλφάβητο του χθες, θα ονομάζαμε δεξιό προσανατολισμό…

Ο αντίπαλος του Μητσοτάκη ή όποιου βρεθεί επικεφαλής του Ευρω-μετώπου θα είναι ο Έλληνας Βίλντερς ή η Ελληνίδα Λεπέν… Υπάρχουν πολλοί λόγοι που δεν μπορεί να είναι ο Τσίπρας ή ο Λαφαζάνης. Ο βασικότερος είναι το μεταναστευτικό και η αίσθηση της απώλειας ταυτότητας που προάγει η παγκοσμιοποίηση.

Το κέντρο αναδεικνύεται το ανάχωμα απέναντι στον «δεξιόστροφο» ή «αριστερόστροφο» λαϊκισμό, την ξενοφοβία και τον προστατευτισμό. Αυτό είναι το βασικό μήνυμα των γαλλικών εκλογών.

Η κεντροδεξιά και η κεντροαριστερά έχουν περισσότερα κοινά παρά διαφορές όπως π.χ. αν  ο φορολογικός συντελεστής θα είναι στο 20 ή το 40%.

Το κρίσιμο πεδίο αναμέτρησης για τον πόλο που εκφράζει τις αξίες της ανοιχτής κοινωνίας και οικονομίας είναι η διαχείριση του μεταναστευτικού και ιδίως της ισλαμικής εισβολής που δέχονται οι δυτικές κοινωνίες.

Η Ελλάδα ιδίως, ως χώρα των συνόρων της Ευρώπης και γείτονας της Τουρκίας δεν έχει πολλές επιλογές πέρα από το να μοιάσει με χώρες όπως το Ισραήλ στα ζητήματα ασφαλείας και άμυνας. Αν αυτό γίνει στα πλαίσια ενός ενιαίου ευρωπαϊκού συστήματος ασφαλείας θα έχει πιθανότητες επιτυχίας.

Η άμυνα όπως και οι πόλεμοι πρωτίστως είναι ζητήματα οικονομικής δυναμικής των κοινωνιών που εμπλέκονται και μετά όλα τα υπόλοιπα.

Το μήνυμα των γαλλικών εκλογών καταδεικνύει τους όρους με τους οποίους θα γίνει η τελευταία προσπάθεια φυγής της Ε.Ε. προς τα εμπρός. Οι όροι αυτοί περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα Μακρόν. Μένει να συμφωνήσει το Φθινόπωρο και ο γερμανικός λαός με τις υποχωρήσεις που πρέπει να κάνει…, κυρίως τα πλεονάσματα που πρέπει να θυσιάσει…

ΠΗΓΗ: capital.gr