Οι μεγάλες «τρύπες» της ανάπτυξης

Του Γιώργου Κράλογλου 

Η ανάπτυξη δεν είναι «εκδρομή» να την σκεφτόμαστε με γέλια και χαρούλες. Ούτε όνειρο σε μπλε, πράσινα ή ροζ συννεφάκια που περιμένουμε να βρέξουν λεφτά. Αυτή την «ανάπτυξη» (με τα «λεφτόδεντρα» των δανεικών) την ζήσαμε 30 χρόνια. Και να που καταντήσαμε. Να στοιχηματίζουμε γραβάτες ή ξεκούμπωτα πουκάμισα. Ανάπτυξη δεν θα δούμε αν δεν κλείσουν οι μεγάλες «τρύπες» που την κρατάνε μακριά.

Και πρώτα απ’ όλα η τεράστια «τρύπα» της οικονομίας που έχει προκαλέσει ο 40χρονος πολιτικός «καβγάς» για το ποιος μπορεί να κάνει ανάπτυξη στον τόπο. Ποιος μπορεί να τραβήξει την οικονομία προς τα επάνω. Και, κυρίως, να την κάνει ανταγωνιστική. Που όμως; Στον φυσικό της χώρο που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η μία πλευρά του γνωστού «καβγά» επιμένει ακόμη και σήμερα ότι το κράτος μπορεί και πρέπει να συνεχίσει να έχει την «πίτα» της ανάπτυξης στα χέρια του και να την μοιράζει με έργα και δημόσιες επενδύσεις.

Και η άλλη (που συνεχώς δικαιώνεται αλλά κανείς δεν το υπολογίζει αυτό) ότι μπροστά στην κατάντια του αποτυχημένου κράτους επιχειρηματία (από το 1995 μέχρι τώρα) μοναδική διέξοδος είναι τα κεφάλαια που εξασφαλίζονται μόνο από ιδιωτικές επενδύσεις. Τα κεφάλαια που έρχονται αβίαστα και με εμπιστοσύνη σε οποιαδήποτε χώρα η οποία παρουσιάζει επενδυτικές ευκαιρίες. Όπως (σήμερα) και η Ελλάδα.

Όμως ποια πολιτική παράταξη από τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το ΠΑΣΟΚ και την Ν.Δ. (που διεκδικούν εξουσία) προβάλλουν, ως κυρίαρχη άποψη, ότι το κράτος θα περιορισθεί στον σχεδιασμό και στη διευκόλυνση της ανάπτυξης αλλά μέσα από τον μονόδρομο που ακούει στο όνομα ιδιωτικές επενδύσεις με ιδιωτικά κεφάλαια;

Ας μην γελιόμαστε. Κανείς από τους «μνηστήρες» της εξουσίας δεν τολμάει να εξαγγείλει πολιτική ιδιωτικών επενδύσεων με το κράτος περιορισμένο στο καθήκον της εφαρμογής σχεδίων, νόμων και κινήτρων.

Κανείς δεν θα το πει ευθέως. Και πρόσχημα θα είναι η δήθεν ιδεολογία που παρεμποδίζει  τέτοιο άνοιγμα της οικονομίας στις παραγωγικές δυνάμεις που ανταποκρίνονται σε επενδυτικές προκλήσεις και προσκλήσεις.

Όσο αυτή, η αιμορραγούσα πληγή της οικονομίας παραμένει ανοικτή (που θα παραμένει) κανείς ντόπιος ή και ξένος επενδυτής δεν θα μας πάρει στα σοβαρά. Και η επενδυτική εμπιστοσύνη θα παραμείνει στα σημερινά ασήμαντα επίπεδα. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο αρνητικό στοιχείο για την ανάπτυξη.

Και πάμε παρακάτω. Ποια κυβέρνηση και ποια πολιτική παράταξη (που διεκδικεί εξουσία) θα κλείσει το τεράστιο κενό για τη μορφή της ανάπτυξης που θέλει ο τόπος ώστε και η αναπτυξιακή πολιτική να δώσει τις αντίστοιχες προτεραιότητες.

Για το 2017 η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει στόχο αύξησης του  ΑΕΠ της ευρωπαϊκής βιομηχανίας από το 15% στο 20% με πολιτική μέτρων νέας βιομηχανικής επανάστασης στην Ευρώπη.

Η Ελλάδα με την ελληνική βιομηχανία να μετέχει στο ΑΕΠ μόνο κατά 8% (την επταετία της κρίσης) θα στοχεύσει σε αύξηση έστω 12% που οι μεταποιητικές επιχειρήσεις της χώρας θεωρούν ότι μπορούν να επιτύχουν εξασφαλίζοντας για το ΑΕΠ επιπλέον 40-50 δισ. ευρώ (από αυτά που καταβάλλουν) προσφέροντας και άλλες 500.000 θέσεις εργασίας;

Δεν υπάρχει εδώ καμία υπερβολή καθώς η ελληνική βιομηχανία πάνω από μισό αιώνα παραμένει ο μεγαλύτερος εργοδότης με δυνατότητα απορρόφησης μέχρι και 1.500.000 εργαζόμενους όταν λειτουργεί σε πλήρη δυναμικότητα.

Θα δώσουν οι πολιτικοί και τα κόμματα προτεραιότητα στη βιομηχανία για την ανάπτυξη με σταθερό και ανταγωνιστικό φορολογικό περιβάλλον και αντιγραφειοκρατικά κίνητρα ή θα συνεχίσουμε στο γνωστό λαϊκίστικο μοτίβο του «…ενάντια στην ολιγαρχία του κεφαλαίου και την πλουτοκρατία του ΣΕΒ» βγάζοντας στην ανεργία και τους 700.000 που ακόμη συντηρούνται (όπως και αν συντηρούνται) στη μεγάλη, τη μεσαία και τη βιοτεχνική μεταποίηση;

Τρίτο χαώδες κενό μεταξύ των πολιτικών αναζητήσεων για την ανάπτυξη και αυτών που προσφέρουμε ως κίνητρα είναι το δαιδαλώδες σύστημα των σχέσεων της Δημόσιας Διοίκησης με την εφαρμογή της κάθε αναπτυξιακής πολιτικής.

Η περίπτωση του δασάρχη στην επένδυση του Ελληνικού και κάτι παρόμοιες περιπτώσεις στις επενδύσεις της Cosco φέρνουν στην επιφάνεια την «παγίδα» των κρατικών υπηρεσιών που είναι αντίθετες έως αντιδραστικές στις όποιες  πολιτικές προσπάθειες για ανάπτυξη μέσα από τον δρόμο των επενδύσεων.

Αντιλαμβάνονται η κυβέρνηση, οι πολιτικοί, τα κόμματα και οι κρατικοί υπάλληλοι ότι η ανάπτυξη με επενδύσεις επιβάλλει ενιαία βούληση και όχι αντιπαράθεση κράτους και κυβερνητικών πρωτοβουλιών;

Εάν η «τρύπα» (που χωρίζει την πολιτική βούληση από την εφαρμογή στην πράξη της οποιασδήποτε πολιτικής για επενδύσεις) δεν εξαφανισθεί, το μόνο ορατό αποτέλεσμα θα είναι αυτό του σκύλου που κυνηγάει την ουρά του.

Αν δεν κλείσουν αυτά τα χαώδη μεταξύ θεωρίας στην ανάπτυξη και πρακτικής στην πολιτική δεν υπάρχει λόγος να περάσουμε στην ουσία.

Και ποια είναι η ουσία για μια αναπτυξιακή πολιτική στην Ελλάδα; Προσδιορισμός προτεραιοτήτων στην ανάπτυξη: αγροτική παραγωγή, μεταποίηση, ναυτιλία, υπηρεσίες, τεχνολογία, καινοτομία. Εξωστρέφεια της οικονομίας με δυναμική πολιτική στις εξαγωγές. Ουσιαστική τολμηρή σύνδεση της παιδείας με την παραγωγή. Αν δεν τα πετύχουμε αυτά απλά θα συνεχίσουμε να βάφουμε αυγά… χωρίς χρώμα.

ΠΗΓΗ: capital.gr