Η κοινωνία χρειάζεται όραμα

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου 

Τι απασχολεί σήμερα τον μέσο πολίτη; Τι προσδοκά με δεδομένη την κατάσταση στην οποία βρίσκεται; Ποιες είναι οι κύριες ανησυχίες του; Τα όνειρά του;

Δυστυχώς ο νούμερο ένα προβληματισμός είναι αν θα μπορεί να επιβιώσει, προσφέροντας τα στοιχειωδώς απαραίτητα στον εαυτό του και την οικογένειά του. Για να γίνει όμως αυτό, θα πρέπει να μπορεί να πληρώνει χωρίς άγχος τους φόρους και τις υποχρεώσεις του (ασφαλιστικά, ταμεία, τράπεζες κλπ) και από εκεί και πέρα να του μένουν και κάποια μικρά έστω εισοδήματα ώστε να μπορεί να εξασφαλίσει την καθημερινή διατροφή, την εκπαίδευση των παιδιών του και ει δυνατόν και κάποιες μικρές εξόδους ή και αποδράσεις. Και πιθανώς γίνονται και κάποιες σκέψεις για το μέλλον σε όσους βρίσκονται σε ηλικία που προσεγγίζει λιγότερο ή περισσότερο το όριο συνταξιοδότησης προκειμένου να μπορεί να εξασφαλιστεί ένα ανεκτό και αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης.

Μην πάμε σε πιο σύνθετες απαιτήσεις ή όνειρα. Τα παραπάνω είναι τα στοιχειώδη. Τα απολύτως στοιχειώδη. Αν όμως δεν μπορούν να εξασφαλιστούν τότε μιλάμε για μεγάλη φτώχεια. Για ανέχεια. Για σκεφτείτε όμως. Πόσοι μπορούν να νιώθουν ήρεμοι και ασφαλείς σήμερα στην Ελλάδα ότι μπορούν να ανταποκριθούν σε αυτά τα στοιχειώδη; Και πόσοι ανταποκρίνονται έτσι κι αλλιώς; Δυστυχώς όχι οι περισσότεροι. Οι περισσότεροι δεν μπορούν να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους, χρωστάνε σε δημόσιο, ταμεία και τράπεζες, λιγότερο ή περισσότερο, δεν έχουν καθόλου εξασφαλισμένα εισοδήματα γιατί είτε τους έχει πλήξει η ανεργία, είτε υπάρχει μεγάλη ανασφάλεια ως προς το εργασιακό τους μέλλον.

Οι περισσότεροι δεν μπορούν να εξασφαλίσουν λίγο καλύτερους όρους εκπαίδευσης στα παιδιά τους ή για να το καταφέρουν κάνουν… το σκατό τους παξιμάδι που λέει και ο λαός για να πληρώνουν φροντιστήρια κλπ. Οι περισσότεροι δεν βγαίνουν από το σπίτι παρά κάθονται αποχαυνωμένη μπροστά σε μία τηλεόραση ή έναν υπολογιστή γιατί δεν περισσεύει σεντ για διασκέδαση γιατί διαφορετικά δεν θα μπορούν να τα βγάλουν πέρα. Και αν περισσεύει και κάτι, τότε αυτό κατευθύνεται στο παιδικό ή φοιτητικό χαρτζιλίκι…

Έτσι, το όνειρο σήμερα της μικρομεσαίας τάξης δεν είναι πλέον να δημιουργήσει, δεν είναι να μπορέσει να ανέβει ένα σκαλοπάτι παραπάνω, να βελτιώσει τη ζωή της προς το καλύτερο, να ανοίξει τα φτερά της. Έχει αντικατασταθεί από τον εφιάλτη της επιβίωσης και του πώς να τα βγάλει πέρα με την αδυσώπητη καθημερινότητα και το εχθρικό κράτος που βρίσκει απέναντί της και της πίνει το αίμα με την φορομπηχτική του πολιτική και την απουσία οποιουδήποτε αναπτυξιακού οράματος.

Πώς λοιπόν να μην εμφανίζονται οι πολίτες σχεδόν σαν… λοβοτομημένοι; Πώς να μην είναι απαθείς; Πώς να μην φτάνει το 70% ή και το 80% της τηλεθέασης το… Survivor; Η κοινωνία συμπεριφέρεται ως ηττημένη. Και δυστυχώς εκείνοι που την κυβερνούν δεν έχουν καμία κουλτούρα ανάπτυξης και βελτίωσης της ζωής των πολιτών. Τους προτιμούν ηττημένους. Το βλέμμα τους δεν βρίσκεται προς τα πάνω στον ορίζοντα αλλά προς τα κάτω. Προς την ισοπέδωση. Γιατί βολεύει; Γιατί αυτό έχουν διδαχθεί; Στο τέλος μικρή σημασία έχει…

Το μεγάλο ζητούμενο για τον τόπο είναι να μπορέσει κάποιος να δώσει διέξοδο στο αδιέξοδο και να βγάλει την ελληνική κοινωνία από το τέλμα. Να μπορέσει να εμφυσήσει όραμα, να βάλει στο τραπέζι προτάσεις που θα μπορούν να ανατρέψουν πρώτα την ψυχολογία και αμέσως μετά και τον ίδιο τον ρου των πραγμάτων. Να τους αφυπνίσει. Να μπορέσει πάνω από όλα να διασκεδάσει τους προβληματισμούς και να κάνει την κοινωνία να αισθανθεί και πάλι ότι «υπάρχει και άλλος δρόμος» πέραν από την κατάθλιψη και την εξαθλίωση. Όχι για την επιστροφή στην επίπλαστη ευημερία, αλλά τουλάχιστον για το χτίσιμο ενός νέου αξιοπρεπούς επιπέδου διαβίωσης. Μέσα από μία πραγματική ανάκαμψη της χώρας.

Όχι με την προοπτική ή την υπόσχεση μίας καλύτερης ή συνετότερης διαχείρισης της μιζέριας τους. Δεν θα τους πείσει αυτό, δεν τους ενδιαφέρει. Αλλά με «χειροπιαστές» λύσεις.  Έστω και εντός των στενών ορίων της διεθνούς επιτήρησης της χώρας. Λύσεις που μπορεί να μην μοιράζουν αμέσως δουλειές, να μην ελαφρύνουν σε χρόνο μηδέν τον σταυρό που κουβαλά πλέον κάθε νοικοκυριό, αλλά που χωρίς δημοσιονομικό κόστος να παρεμβαίνουν άμεσα υπέρ της βελτίωσης των συνθηκών. Και στην κοινωνία και στην οικονομία.

Και υπάρχουν τέτοιες συνταγές. Όχι μαγικές. Δεν χρειάζεται για παράδειγμα να αναληφθεί κόστος για να υπάρξει κάποια διευθέτηση ως προς τη δυνατότητα παροχής προσωρινών (και ίσως και στοχευμένων) ενημεροτήτων, φορολογικών ή ασφαλιστικών σε όσους δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα. Χάνουν έτσι δουλειές, χάνουν την ικανότητα να εισπράξουν, πώς λοιπόν να καλύψουν για παράδειγμα τις υποχρεώσεις τους. Και θα βρεθούν και οι ασφαλιστικές δικλείδες…  Σήμερα, χάνουν και αυτοί, χάνει και η οικονομία, χάνει και το κράτος κάποια έσοδα. Και υπάρχουν και άλλα πολλά. Σε διάφορα επίπεδα. Αρκεί να υπάρχει γνώση και θέληση…

 

ΠΗΓΗ: capital.gr