Ειδησεογραφικό site

Η ύψωση του Τιμίου Σταυρού, το νόημα και οι παρερμηνείες – Η αλήθεια, η… Φρειδερίκη και ο Χατζηδάκης

166

Οι παλιότεροι ονόμαζαν «διπλογιόρτι» τις γιορτές που συνεόρταζε η Εκκλησία μας την ίδια ημέρα. Και επί το πλείστον αυτές είχαν κοινά στοιχεία μεταξύ τους. Στην κατηγορία λοιπόν αυτών των εορτών ανήκει και η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού κάθε 14 Σεπτεμβρίου. Πρόκειται μάλιστα για το κορυφαίο «διπλογιόρτι», αφού ο Σταυρός του Μαρτυρίου αποτελεί την Υψίστη απτή αναφορά υπάρξεως επί Γης του Σταυροθέντος Σωτήρος για τους Χριστιανούς. Επομένως, η Ύψωσή του, καθώς και η εκ νέου ανεύρεσή του, είχαν, έχουν και θα έχουν ες αεί τη σημασία της διαρκούς ζώσης παρουσίας του Κυρίου μέσα στον Χριστιανικό Κόσμο.

Του Γρηγόρη Καλοκαιρινού

Από το 326 μ.Χ. όπου μετέβη στα Ιεροσόλυμα η Βασιλομήτωρ Ελένη, μητέρα του Αυτοκράτορος Κωνσταντίνου, μετέπειτα ανακηρυχθείσα Αγία από την Εκκλησία, με σκοπό να βρει τον Τίμιο Σταυρό, έκανε ανασκαφές, αλλά και έκτισε πολλούς λαμπρούς ναούς, με πρώτο τον Φωτοδότη της Οικουμένης επί του Γολγοθά, εκείνον της Αναστάσεως. Εκεί λοιπόν, στον τόπο του Μαρτυρίου, Ύψωσε ο Πατριάρχης Μακάριος τον Σταυρό του Κυρίου το 335 μ.Χ., τον οποίο είχε τελικώς βρει η Αγία Ελένη και του τον είχε παραδώσει.

 

Το 613 μ.Χ. οι Πέρσες κατέλαβαν και λεηλάτησαν την Παλαιστίνη. Μεταξύ άλλων δε, πήραν ως λάφυρο τον Τίμιο Σταυρό. Από εκείνη τη χρονιά αρχίζει ο πόλεμος του Ηρακλείου με τους Πέρσες και τους Αβάρους, που μετά μια δεκαετία περίπου συνεθλίβησαν από τους Βυζαντινούς. Το 629 μ.Χ. οι Πέρσες παραδίδουν τον Τίμιο Σταυρό στον Ηράκλειο, ο οποίος στις 21 Μαρτίου του 639 μ.Χ. τον μεταφέρει με λαμπρές τιμές στα Ιεροσόλυμα. Αφού εισέρχεται στην Πόλη από τη Χρυσή Πύλη, κατεβαίνει από το άλογο και τον φέρει πεζός, έως ότου να τον Ανυψώσει στον Ναό της Αναστάσεως.

 

Έχουμε επομένως δύο γεγονότα που συνέβησαν σε διαφορετικούς χρόνους, αλλά εξελίχθηκαν γύρω από το ίδιο Πανίερο και Θείο αντικείμενο. Είναι η εύρεση και η Ύψωση από την Αγία Ελένη και η επανάκτηση και Ανύψωσή του από τον Αυτοκράτορα Ηράκλειο. Αυτά τα δύο γεγονότα έχει αποφασίσει η Εκκλησία και συνεορτάζει κάθε χρόνο στις 14 Σεπτεμβρίου επί αιώνες. Στην Υμνογραφία μας μάλιστα έχει συμπεριληφθεί και ένα μοναδικό απολυτίκιο :

«Σσον, Κύριε, τν λαόν σου κα ελόγησον τν κληρονομίαν σου, νίκας τος βασιλεσι κατ βαρβάρων δωρούμενος, κα τ σν φυλάττων δι το Σταυρο σου πολίτευμα».

Μετά τη σύντομη αναφορά στις αναμφισβήτητες ιστορικά καταγεγραμμένες αλήθειες γύρω από το θέμα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, αξίζει να το προσεγγίσουμε ερμηνευτικά υπό ευρύτερη οπτική γωνία, γιατί είναι απαράδεκτο να γίνεται πολιτικάντικη σπέκουλα σε κάθε ευκαιρία του συγκεκριμένου εορτασμού, η οποία… παρασύρει με τη σειρά της και όλους εκείνους τους… επίδοξους και ανιστόρητους νεοδιαφωτιστές, με αποτέλεσμα, αφενός να διαστρεβλώνεται η Ιστορία και η Ελληνική Γραμματεία και αφετέρου να δημιουργείται διχαστική ατμόσφαιρα μέσα σε έναν Λαό με αξίες, παραδόσεις, ήθη και έθιμα αιώνων, ο οποίος ήδη βρίσκεται σε κρίση. Και γνωρίζουν άριστα όλοι αυτοί οι ανεύθυνοι πως, εάν σε μια τόσο προβληματική για την Ελλάδα εποχή διασπαρεί το πιο «σαρκοφάγο» μικρόβιο του ιστορικοθρησκευτικού διχασμού, τότε θα μπει η Χώρα σε περιπέτειες. Το πλέον έντονο παράδειγμα στην εποχή μας είναι αυτό των «τζιχαντιστών». Και τα αποτελέσματά του έχουν τρομοκρατήσει ολόκληρη την ανθρωπότητα, με εκατόμβες θυμάτων.

 

ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ
Αμέσως μετά τη Μεταπολίτευση ξεκίνησε μια αριστεροκεντρική προσπάθεια απομονώσεως της Εκκλησίας, κατηχήσεως της νεολαίας προς τον Μαρξισμό και αποξένωση από τις παραδόσεις και τις Αξίες της Ρωμιοσύνης. Βεβαίως, είναι τόσο βαθιές οι Ρίζες, που η προσπάθειά τους έπεσε στο κενό. Το 1974 ανάγκασαν την Ιερά Σύνοδο, Ιστορικούς Ύμνους να τους παραποιήσει γιατί ξεσήκωναν τον κοσμάκη και ειδικά τους νέους με βρόμικα ερμηνευμένες λέξεις και φράσεις, λέγοντας: «Η Εκκλησία είναι με τον… ΚΟΚΟ και θέλει να επαναφέρει τη μοναρχία». Έτσι, ο μεγάλος Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ για να μη δημιουργηθεί κλίμα διχασμού στον Λαό, το «Βασιλεύσι» το… μετέφρασε… «ευσεβέσι». Το «κατά βαρβάρων», το… έκανε «κατ΄ εναντίων» και πάει λέγοντας. Μ΄ άλλα λόγια, πλήρης έντεχνη ή ανιστόρητη πλαστογράφηση της Ιστορίας. Έχει κάνει καυγάδες ο μακαρίτης Βαγγέλης Γιαννόπουλος με παπάδες και δεσποτάδες σε δημόσιες τελετές, άπειρες για να τους επιβάλει τον… εκδημοκρατισμό!

Εκείνος που έδειχνε προς τον κόσμο πως σέβεται τα Ιστορικά Εκκλησιαστικά δεδομένα, ήταν τότε ο δεξιός χώρος.

Όμως με τα χρόνια όλα αλλάζουν. Σε πρόσφατα εγκαίνια νέας λεωφόρου, παρόντος του άθεου πρωθυπουργού κ. Τσίπρα -ο ίδιος το έχει δηλώσει- οι κληρικοί που έκαναν τα εγκαίνια, είπαν το απολυτίκιο… «Σώσον Κύριε τον Λαόν σου…» σύμφωνα με την παράδοση. Και δεν αντέδρασε κανείς άθεος κυβερνητικός. Μόνον ο Τσίπρας κάτι γύρισε και είπε στον διπλανό του κ. Σπίρτζη. Εκείνος που έκανε την έκπληξη, ήταν ο επίσης παρευρισκόμενος αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κώστας Χατζηδάκης.

Διαμαρτυρήθηκε εντόνως, καταφερόμενος εναντίον της… Βασιλομήτορος Αγίας Ελένης, του… Αυτοκράτορος Ηρακλείου και των… καημένων των βαρβάρων που έσφαζαν τους Χριστιανούς. Ήσαν οι προπάτορες των σημερινών τζιχαντιστών… Και το κόμμα του Χατζηδακη δεν βγήκε δημοσίως να τον βάλει στη θέση του… Βρε, πώς αλλάζουν οι καιροί…

 

ΤΙ ΕΝΝΟΕΙ

Κλείνοντας, αξίζει να ειπωθούν δυο λόγια για τις… «επίμαχες» τουλάχιστον αναφορές που έχουν ενοχλήσει κατά καιρούς τους πιο… ευαίσθητους δημοκράτες συμπατριώτες μας.

Κατ΄ αρχήν, το απολυτίκιο αναφέρει ευχές για τη σωτηρία του Λαού, όπως και του άρχοντος. Στη συνέχεια μπαίνει στο κυρίαρχο, στις ευχές για νίκες στους Βασιλείς που πολεμούν κατά των βαρβάρων. Εδώ χρειάζεται ερμηνεία της λέξεως «Βασιλείς». Έτσι ονόμαζαν ακόμη και τους αιρετούς Άρχοντες, όπου υπήρχε ο θεσμός και όχι μόνον τους Βασιλείς όπως τους έχουμε γνωρίσει εμείς. Και ασφαλώς, κάνουμε τεράστιο λάθος να συγκρίνουμε τις εποχές. Δεν μπορεί κανείς να κρίνει και να συγκρίνει με τα σημερινά δεδομένα τα όσα συνέθεταν την λειτουργικότητα ενός Κράτους και μάλιστα τεραστίου σε έκταση και πληθυσμό. Άλλες ανάγκες, άλλες κοινωνικές και πολιτειακές δομές, άλλη αντίληψη για την πολιτική, άλλες συνήθειες, άλλη συλλογιστική σκέψη, άλλη καθημερινότητα, αλλιώς ανεπτυγμένος πολιτισμός. Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με τη σημερινή πραγματικότητα με εκείνη της εποχής του Ηρακλείου. Επομένως, είναι εγκληματικό το λάθος που κάνουν ορισμένοι και βγάζουν συμπεράσματα τον 21ο αιώνα για το 626 μ.Χ.! Όσον αφορά, τέλος, τους βαρβάρους, υπάρχουν πολλά δεδομένα. Πράγματι ο κόσμος στις μέρες μας έχει προοδεύσει, έχει εκπολιτιστεί, όμως επιφανειακά μόνο και για λίγους. Οι πόλεμοι, πόλεμοι. Οι βομβαρδισμοί αμάχων στην ημερησία διάταξη. Οι απειλές κατά γειτόνων και οι παραβιάσεις -καληώρα Τουρκία κατά Ελλάδος- δεν αποτελούν βαρβαρότητες; Τι γίνεται καθημερινά στη Συρία; Στις ζούγκλες του Αμαζονίου και στην Αφρική δεν σφάζονται οι φυλές; Οι Αμερικανοί δεν ισοπέδωσαν τη χριστιανική Σερβία; Όλα αυτά που δεν σταματούν ποτέ, δεν αποτελούν βαρβαρότητες και αυτοί που τις διατάζουν αλλά και αυτοί που τις εκτελούν δεν είναι βάρβαροι; Οι Βυζαντινοί εννοούσαν βαρβάρους όσους σκότωναν Χριστιανούς. Τι έπρεπε να τους κάνουν, να τους αφήνουν, όποτε ήθελαν, να λεηλατούν και να σκοτώνουν καταλαμβάνοντας βυζαντινά εδάφη; Μπορείτε, κύριοι αντιρρησίες, να καταλάβετε πως ο Ηράκλειος δεν θα άφηνε τους βάρβαρους Τούρκους να καταλάβουν τη μισή Κύπρο, να κλέψουν, να σκοτώσουν να πάρουν περιουσίες και κάνουν εποικισμό και κατοχή; Για πέστε μας, λοιπόν, ποιοι είναι τελικώς οι Βάρβαροι; Όσο για τον κ. Χατζηδάκη, ας μας πει: «Έχουν καμιά σχέση η Αγία Ελένη και ο Ηράκλειος με την μακαρίτισσα τη Φρειδερίκη, για παράδειγμα;

 

Τα σχόλια είναι κλειστά.