Η Ελλάδα, η Τουρκία και η ευρωπαϊκή ολιγωρία

 

 

 

 

 

 

 

Του Γ.Χ. Παπαγεωργίου

 

Η κρίση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και οι αντιδράσεις των Ευρωπαίων φέρνουν για άλλη μία φορά στο προσκήνιο το μεγάλο ζήτημα της ασυμμετρίας και των στρεβλώσεων που υπάρχουν στην Ευρωπαϊκή Ενωση και τη διαδικασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Η χώρα μας ήδη τις έχει πληρώσει ακριβά τα τελευταία χρόνια. Ασφαλώς δεν πρέπει να υποτιμάμε τις ενδογενείς αιτίες που μας οδήγησαν στην κρίση, αντιθέτως οφείλουμε να τις αντιμετωπίσουμε κατά πρόσωπο και να βρούμε λύσεις – κάτι που ύστερα από 10 χρόνια βαθιάς κρίσης δεν έχουμε ακόμη κάνει. Το γεγονός αυτό, όμως, δεν αναιρεί την πραγματικότητα, που δεν είναι άλλη από το ότι η αρχιτεκτονική της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης προκάλεσαν πολλά από τα προβλήματα των τελευταίων χρόνων.

Η ενιαία αγορά και το κοινό νόμισμα είναι καλά όταν βοηθούν όλες τις χώρες να αγοράζουν γερμανικά αυτοκίνητα, αλλά οι έννοιες «ενιαίο» και «κοινό» εξαφανίζονται όταν μια χώρα πνίγεται στα προβλήματα. Το ζούμε στο πετσί μας τα τελευταία 10 χρόνια, όπου τα άλλα μέλη είναι «εταίροι» όταν μας πουλάνε προϊόντα και υπηρεσίες, αλλά μεταμορφώθηκαν σε «δανειστές» μόλις η χώρα μας χρειάστηκε στήριξη για να μην καταρρεύσει.

Το χειρότερο δε είναι ότι πήραμε στην πλάτη μας τη στήριξη των ευρωπαϊκών τραπεζών χωρίς κανένα αντισταθμιστικό όφελος. Οι ευρωπαϊκές διακηρύξεις και συνθήκες είναι γεμάτες από αναφορές στην «αλληλεγγύη», στη «συνεργασία» και στην «αμοιβαία συνδρομή», αλλά το κύμα των προσφύγων και μεταναστών αντιμετωπίζεται επί της ουσίας  ως κατά βάση ελληνικό (και ιταλικό) πρόβλημα.

Το ίδιο και με την Τουρκία. Κάποιες δηλώσεις ορισμένων αξιω­ματούχων, όπως ο σταθερός υποστηρικτής της Ελλάδας Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, οι οποίες δεν έχουν πρακτική σημασία, αλλά πέραν τούτου ουδέν. Η Ελλάδα, όμως, σηκώνει μεγάλο βάρος καθώς αποτελεί το εξωτερικό σύνορο της Ε.Ε. και βρίσκεται απέναντι σε έναν γείτονα με δηλωμένες επεκτατικές βλέψεις.

Τα ελλείμματα των ελληνικών προϋπολογισμών οφείλονται -ανάμεσα σε πολλά άλλα- και στις υψηλότατες αμυντικές δαπάνες που επιβάλλει η γειτνίαση με την Τουρκία. Ενα μεγάλο μέρος από αυτές χρησιμοποιήθηκαν για αγορές οπλικών συστημάτων από τους «εταίρους» (όπως γαλλικές φρεγάτες, γερμανικά τανκς και υποβρύχια), φουσκώνοντας το έλλειμμα, χώρια τις σκοτεινές πλευρές της υπόθεσης, όπως λαδώματα, μίζες, πιέσεις και άλλα τινά -από τα οποία φάνηκε μόνο μια κορφούλα του παγόβουνου.

Η τουρκική επεκτατικότητα -η οποία εξελίσσεται σε επιθετικότητα- εκδηλώνεται και πάλι τώρα, σε μια περίοδο όπου η Ελλάδα βρίσκεται γονατισμένη από τη μακροχρόνια κρίση και τα μνημόνια, παραβιάζοντας το διεθνές δίκαιο, κάθε ευρωπαϊκή πολιτική παράδοση και τους κανόνες πάνω στους οποίους θεμελιώνεται η ευρωπαϊκή ενοποίηση, αλλά είναι απίθανο ότι οι «εταίροι» μας θα κινητοποιηθούν.  Εχοντας διαπιστώσει όλα τα παραπάνω, πρέπει να υπογραμμίσουμε και την άλλη πλευρά των πραγμάτων.

Την ίδια στιγμή που η Ευρώπη συνδέεται με προβλήματα, ατέλειες, αβελτηρία και υπαναχωρήσεις, δεν παύει να είναι η καλύτερη δυνατή διέξοδος για να αντιμετωπιστούν τα μεγάλα προβλήματα. Χρειάζεται, όμως, συνεχής μάχη εντός της Ε.Ε. για να υποστηριχτούν οι θέσεις και τα συμφέροντα της χώρας μας.

Η τουρκική επεκτατικότητα αποτελεί ευρωπαϊκό πρόβλημα, το οποίο απειλεί δύο χώρες-μέλη της Ε.Ε., την Ελλάδα και την Κύπρο. Αν λοιπόν η Ευρώπη δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες της, τι νόημα έχει η Ε.Ε.;

 

 

ΠΗΓΗ: protothema.gr