Οι δικοί μας και οι απέναντι…

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου 

Η κυβέρνηση έχει λάβει τις πολιτικές αποφάσεις της. Οι πρόσφατες δηλώσεις των κυρίων Τσακαλώτου και Χουλιαράκη στη Βουλή, για την επιλογή της υπερφορολόγησης της μεσαίας τάξης από την κυβέρνηση, δεν ήταν καθόλου αφελείς.

Και νομίζω ότι όσοι το πιστεύουν αυτό πλανώνται. Αντίθετα ήταν ιδιαίτερα στοχευμένες πολιτικά. Άλλο το φθηνό χιούμορ με τις σαρανταποδαρούσες και άλλο η ουσία της υπόθεσης. Οι παραδοχές των αρμόδιων Οικονομικών υπουργών, στόχευαν στο θυμικό της εκλογικής πελατείας του Σύριζα. Η οποία σε καμιά περίπτωση δεν περιλαμβάνει τους λεγόμενους «νοικοκυραίους» μικρομεσαίους αστούς της πάλαι ποτέ μεσαίας τάξης. Αυτούς τους θυσίασαν και τους θυσιάζουν άνετα και χωρίς ιδιαίτερες τύψεις, όπως άλλωστε φάνηκε και από τις δηλώσεις. Η προτιμητέα εκλογική πελατεία, είναι τα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα της κοινωνίας.

Εκεί όπου πιστεύουν ότι μπορεί να πιάσουν τόπο πολιτικά έστω και τα ψίχουλα του κοινωνικού μερίσματος. Εκεί όπου μπορεί να καρποφορήσει ο ταξικός θυμός για την χρόνια εγκατάλειψη που οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι υπήρξε από τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Και εκεί όπου οι συνέπειες των Μνημονίων περιόρισαν ακόμη περισσότερο το βιοτικό επίπεδο σε συνθήκες φτώχειας και ανέχειας. Εκεί όπου το αίσθημα δικαιοσύνης έχει αλλοτριωθεί από τη χαρά του «να ψοφήσει η κατσίκια του γείτονα». Εκεί όπου η σκανδαλολογία βρίσκει μεγαλύτερη ανταπόκριση.

Σε αυτές τις κοινωνικές ομάδες, όπως επίσης στους κατεστραμμένους της κρίσης αλά και στην πλατιά μάζα των δημοσίων υπαλλήλων και συνταξιούχων του Δημοσίου, ποντάρει εκλογικά η κυβέρνηση. Σε εκείνους που μπορεί να έπληξε μεν η πολιτική της, αλλά όχι σε βαθμό μεγαλύτερο από τους προγενέστερους και όχι περισσότερο από τους θεωρητικά προνομιούχους. Οι υπόλοιποι δεν τους ενδιαφέρουν, ούτε πολιτικά, ούτε ιδεολογικά. Και θέλουν να πιστεύουν ότι εκείνοι στους οποίους ποντάρουν θα είναι είτε αριθμητικά περισσότεροι, είτε αρκετοί ώστε να υπάρξει μία σημαντική εκλογική άμυνα. Πορεύονται με τη λογικη «οι δικοί μας και οι απέναντι».

Πώς ανατρέπεται αυτή η στρατηγική; Μόνο με εμπνευσμένη και δημιουργική ατζέντα. Δεν αρκεί πλέον μόνο η δέσμευση για δημοσιονομική αξιοπιστία. Είναι σημαντική επί της ουσίας, αλλά όχι επαρκής λόγος για να μεταστραφεί μία κουρασμένη από τα συνεχή μέτρα κοινωνία. Χρειάζεται όραμα και ατζέντα ρηξικέλευθη. Αλλά και ατζέντα που θα βελτιώνει την καθημερινότητα του πολίτη. Και ίσως αυτό να είναι στον δρόμο προς τις κάλπες ακόμα πιο σημαντικό, ιδιαίτερα όταν πληθαίνουν τα δείγματα ανικανότητας. Χαρακτηριστική περίπτωση το φιάσκο με την ταλαιπωρία για το ηλεκτρονικό εισιτήριο…

Από τη μια λοιπόν χρειάζονται κίνητρα για να υπάρξει σοβαρή προσέλκυση επενδύσεων. Από την άλλη όμως θα πρέπει να μπορεί να πείσει κανείς ότι μπορεί να βελτιώσει κανείς την ποιότητα της καθημερινότητας. Και να εξηγήσει πώς, με συγκεκριμένο σχέδιο δράσης.

 

 

ΠΗΓΗ: capital.gr