Η χαρά να είναι το σύνθημα

Του Δημήτρη Μαρκόπουλου

Το έγραψε ο μεγάλος Μανώλης Ρασούλης. «Η χαρά να είναι το σύνθημα …». Διότι ως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι «το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη».

Εδώ λοιπόν και καιρό παρατηρώ από μέρος της αντιπολίτευσης μια διαρκή καταγγελία. Άκουσα για παράδειγμα έναν πολιτικό από αυτούς που θεωρώ γνήσιους κι αγωνιστές (στον Άδωνι Γεωργιάδη αναφέρομαι) σε εκπομπή που πρόσφατα βρεθήκαμε παρέα να λέει πως «στον ΣΥΡΙΖΑ με μισούν, εξάλλου κι εγώ τους μισώ…». Διαβάζω συχνά φίλους στενούς τους οποίους επίσης εκτιμώ και με τους οποίους βρεθήκαμε δίπλα το καλοκαίρι του 2015 στον αγώνα η χώρα να μην φύγει από την Ευρώπη να ανεβάζουν στο Facebook αναρτήσεις γεμάτες χλεύη και απέχθεια για τον πολιτικό αντίπαλο. «Φάτε σανό», «είστε κατσαπλιάδες»,  «αγράμματοι» αποτελούν μια ιντερνετική πλέον ρουτίνα.

Έχοντας προφανώς υποστεί bullying διαρκείας ως «Γερμανοτσολιάδες» ή «δωσίλογοι» αντίστοιχο με αυτό που προσωπικά κι εγώ υπέστην, εν μέρει τους δικαιολογώ. Είναι κάτι ανθρώπινο.

Μήπως όμως θα πρέπει σιγά  – σιγά και σε μια πορεία προς τη διακυβέρνηση της χώρας αν θέλουμε οι πολιτικοί της αντίπερα όχθης και οι ακόλουθοι τους να αλλάξουν, πρώτα να αλλάξουμε εμείς; Μήπως έχει έλθει η ώρα για μια αντιπολίτευση η οποία θα διέπεται από περισσότερη πρόταση και λιγότερες φωνές; Και τελικά μήπως θα πρέπει η ΝΔ αλλά και το υπόλοιπο δημοκρατικό – αστικό τόξο που σύντομα θα κληθεί να αναλάβει τις τύχες μιας χώρας με προβλήματα που υπερβαίνουν πρόσωπα και κόμματα να μιλήσει με σαφήνεια για τα πραγματικά μεγάλα; Για το πώς δηλαδή θα έλθει η ανάπτυξη, θα μειωθεί η ανεργία, θα επανέλθουν σε ανθρώπινα επίπεδα οι συντάξεις και τελικά το Κράτος πως θα γίνει πιο λειτουργικό;

Όχι. Μην βιαστείτε. Δεν ανήκω σε κάποια νεοδημοκρατική «σέχτα» που κρυφά έχει ντιλάρει με την κυβέρνηση Τσίπρα. Δεν είμαι καν Δούρειος ίππος του Πάνου Καμμένου με τον οποίο έχω σημαντικές αισθητικές – προπάντων – διαφορές. Δεν είμαι κάποιος Πασόκος made in Φώφη Γεννηματά, δηλαδή ένας κρυφο-γενίτσαρος που έτοιμη έχει στο τσεπάκι τη συνεργασία με τον παραπαίοντα ΣΥΡΙΖΑ. Θέλω όμως να πιστεύω πως η αντιπολίτευση στο σύνολο της οφείλει από τις πολεμικές ιαχές (που επαναλαμβάνω, εν μέρει είναι δικαιολογημένες) να περάσει σε μια άλλη φάση. Σε αυτήν της δομημένης και στέρεης πρότασης.

Γιατί κακά τα ψέματα φίλοι μου. Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι να φύγουν οι αριστεροί κατσαπλιάδες» και να έλθουν οι elegant αστοί στα πράγματα. Το ζήτημα είναι η χώρα να ξεφύγει συνολικά από τα προβλήματα που την πνίγουν. Και για να ξεφύγει χρειάζεται στρατηγική. Σχέδιο. Όραμα. Όχι μια απλή αλλαγή για την αλλαγή. Εξάλλου τι νόημα έχει οι ροζ φόροι απλά να γίνουν γαλάζιοι; Αυτό που πρέπει να απαντηθεί είναι ο τρόπος. Το πώς. Το σχέδιο εξόδου από μια κρίση που ρημάζει τους πάντες.

Ομολογουμένως ο κ. Τσίπρας και η παρέα του γύρισαν πολλά χρόνια πίσω την εθνική προσπάθεια. Η χώρα ανέκαμπτε σταθερά και μια ομάδα ιδεοληπτικών κι ανίκανων ανθρώπων την πισωγύρισαν. Όμως έχει έλθει η ώρα του σχεδίου κι όχι της απόδοσης των ευθυνών. Γιατί το ζήτημα δεν είναι το αν θα κλείσει ή όχι η αξιολόγηση. Το ζήτημα είναι αν αυτός ο ρημαδότοπος, αν η χώρα στην οποία ζούμε εμείς και τα παιδιά μας επιτέλους θα πάρει μπρος. Αυτό δεν θα γίνει αλλιώς αν δεν αλλάξουμε μυαλά. Αν δεν σταματήσουμε να «μισούμε» τους απέναντι. Αν δεν υπάρξει μια εθνική ομοψυχία κι αν κάποιος πολιτικός δεν σκουντήσει ΟΛΟΥΣ μα ΟΛΟΥΣ τους Έλληνες και να τους πει πως «ΝΑΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ».

Ρε παιδιά, να το πώς πιο απλά: πρέπει να πιστέψουμε σε μια νέα εθνική ενότητα αντίστοιχη του EURO 2004. Να φωνάξουμε πως είμαστε Έλληνες και θα τα καταφέρουμε.

Η Ελλάδα δεν θα σταθεί λοιπόν ξανά στα πόδια της μόνο από αγνούς νεοδημοκράτες που υποστήριξαν το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα ή από άριστους οικογενειάρχες Πασόκους που στήριξαν την ίδια πολιτική. Χρειάζεται και τους παραπλανημένους πολίτες που πίστεψαν στο ΟΧΙ. Όσους μη έχοντας κάτι άλλο επένδυσαν στο πολιτικό ψέμα, κι ακόμα ίσως επενδύουν. Κι αυτοί δικοί μας είναι. Έλληνες. Γι’ αυτό σας λέω: «η χαρά να είναι το σύνθημα». Πάμε δυνατά, παμέ εθνικά. Ο διχασμός αποτέλεσε εργαλείο των «άλλων». Αυτών που κόντυναν τη χώρα. Ας μη γίνει όπλο στα χέρια εκείνων που έρχονται. Σύνθημα λοιπόν δεν πρέπει να είναι το «ή εμείς ή αυτοί». Σύνθημα πρέπει να είναι το «πάμε όλοι μαζί». Ας μην επενδύσουμε στον νέο εθνικό διχασμό του «το παλιό που φεύγει, το νέο που έρχεται». Ας προτιμήσουμε το «ναι, όλοι οι Έλληνες μπορούμε».

Εξάλλου παραφράζοντας τον Μανώλη Ρασούλη «οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η …Ελλαδα μένει».

ΠΗΓΗ: protothema.gr