H Zωή …έπλευσε στον δικό της κόσμο ανυπακοής – Στην Πειραιώς 117

Πειραιώς 117, πολυχώρος «Αcademy»: Η ώρα έναρξης του τριημέρου εργασίας της «Πλεύσης Ελευθερίας», το απόγευμα της περασμένης Παρασκευής, ήταν στις έξι.

Η μεγάλη αίθουσα με τους βαμμένους μαύρους τοίχους και τη σκηνή στο βάθος είχε γεμίσει λευκές καρέκλες. Παρ’ όλα αυτά θύμιζε αυτό που είναι: Ενας συναυλιακός χώρος, δίπλα στο θέατρο «Κιβωτός» και σε ένα φαστφουντάδικο 24ωρης λειτουργίας.

Λίγες αφίσες με το κεντρικό σύνθημα, «Πάρε την ευθύνη», και το πρόγραμμα της εκδήλωσης υπενθύμιζαν ότι εκεί θα διεξαχθεί το τριήμερο, που ολοκληρώθηκε χθες, Κυριακή, βράδυ. Οι περαστικοί της Πειραιώς χάζευαν την είσοδο. Ενα περιπολικό, κάμερες, κυρίως από γαλλικά κανάλια, ολοκλήρωναν το σκηνικό. Ως τις επτά περίπου, οι αφίξεις είχαν πραγματοποιηθεί. Ο κόσμος όχι πολύς, δεν ξεπερνούσε τους διακόσιους. Ανάμεσά τους ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, ο Νίκος Χουντής, οι δύο αδελφοί Παπαδόπουλοι, ηγετικές μορφές του κινήματος «Δεν πληρώνω», με τη μητέρα τους, ο δημοσιογράφος Γιάννης Τριάντης, ο σκιτσογράφος Στάθης και φυσικά η μητέρα της Ζωής. Η Λίνα Αλεξίου ήταν από νωρίς εκεί. Οχι, ο Νίκος Κωνσταντόπουλος δεν έδωσε το «παρών» την πρώτη ημέρα.

Οταν το αυτοκίνητο της Ζωής Κωνσταντοπούλου σταμάτησε έξω από τον πολυχώρο, η ώρα ήταν περασμένες επτά. Αγέρωχη, με το μαύρο κοστούμι της και ένα φούξια πουκάμισο, με τις ψηλοτάκουνες γόβες της και σίγουρα αδυνατισμένη, κατέβηκε με την αίσθηση ότι ένα πλήθος είναι εκεί και τη χειροκροτεί. Δύο βήματα πίσω, ο Διαμαντής Καραναστάσης, σύντροφός της στη ζωή πλέον και στενός της συνεργάτης, την ακολούθησε. Μπήκε για λίγα λεπτά στην αίθουσα και ξαναβγήκε γρήγορα: ως οικοδέσποινα υποδέχθηκε στο πεζοδρόμιο τον Ζαν-Λυκ Μελανσόν, τον Γάλλο ηγέτη της «Ανυπότακτης Γαλλίας», προσκεκλημένο της και τιμώμενο πρόσωπο της εκδήλωσης….

Με τον Διαμαντή Καραναστάση, πρώτο επί σκηνής να δίνει το σύνθημα «Και ξεκινάμε», άνοιξαν οι εκδηλώσεις. Αμέσως μετά προβλήθηκαν εικόνες, βίντεο και διαφημιστικά σποτάκια για το «χρέος». Νεαρά αγόρια, 20χρονοι φοιτητές, μέλη της «Πλεύσης» έδωσαν ένα πρώτο στίγμα, και κυρίως μίλησαν για τη Ζωή, τη δική τους Ζωή…

Ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν ήταν, ασφαλώς, ο πρώτος ομιλητής. Καθισμένη στην πρώτη σειρά, η Ζωή Κωνσταντοπούλου απολάμβανε την ομιλία, μια ομιλία που ερχόταν σε κόντρα με τις απόψεις της κυβέρνησης Τσίπρα… Δίπλα της οι πέντε βουλευτές της «Ανυπότακτης Αριστεράς» που είχαν συνοδεύσει τον Γάλλο υποψήφιο πρόεδρο.

Με ένα μεγάλο χαμόγελο, κοιτώντας το κοινό των διακοσίων οπαδών σαν να ήταν λαοθάλασσα, η Ζωή Κωνσταντοπούλου άρχισε την ομιλία της. Κανείς πραγματικά δεν ήξερε πόσο θα διαρκέσει. Η ώρα κόντευε εννέα -«ίσως κατά τις δέκα να έχει τελειώσει, με τη Ζωή δεν ξέρεις ποτέ», είπε λίγο χιουμοριστικά μια κυρία από την ομάδα της. Συγκροτημένη, με καθαρά ελληνικά, με το βλέμμα στην αίθουσα, έδωσε το στίγμα της. Χωρίς κραυγές και υπερβολές, με ψυχραιμία και χαμόγελο θύμισε το «ναι» και το «όχι», «πείτε όχι στα ναι τους», τους αγώνες και τις πρωτοβουλίες που προτίθεται να αναλάβει και αναφέρθηκε, φυσικά, στις γερμανικές αποζημιώσεις. Το κοινό ενίοτε χειροκροτούσε. Οχι όμως συχνά, ούτε συστηματικά. Ηταν όλα τόσο ήρεμα και ήσυχα, με μια Ζωή αλλιώς.

Αλλιώς; Κι όμως, με αυτόν τον ίδιο τρόπο συνέχισε και την επόμενη μέρα, όταν ανέλυσε την κυβερνητική της πρόταση: Λουκέτο στα ΜΜΕ, κατάσχεση περιουσιών τραπεζιτών και πολιτικών που, κατά τη γνώμη της, συνέβαλαν στα μνημόνια και πολλά ακόμα σενάρια. «Θα κλείσουν όλα τα Μέσα προπαγάνδας και διαπλοκής, και της παλαιάς και της νέας», είπε, ενώ «θα δοθούν κίνητρα για συνεργατικά εγχειρήματα πολιτών για ενημέρωση».

Κάπου εκεί εντάχθηκαν και οι αγώνες για την ΕΡΤ που δεν δικαιώθηκαν, η πάγια πρόταση για τη διαγραφή των χρεών στα νοικοκυριά. Σκιαγράφησε μια κοινωνία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της, μια κοινωνία που ήρθε ως αποτέλεσμα του προσωπικού της αδιεξόδου -και που δεν βρίσκει συνοδοιπόρους.

Γιατί μπορεί από κάτω να συμφωνούσαν όλοι μαζί της, αλλά ήταν λίγοι, πολύ λίγοι. Χωρίς αντίλογο, χωρίς ούτε καν διάλογο. Ενας ατέλειωτος μονόλογος στα λίγα αυτιά που ήθελαν να ακούσουν αυτά ακριβώς που τους είπε.

Γιατί να τους βρίσει, γιατί να τους απειλήσει, γιατί ποιον λόγο να τους προειδοποιήσει; Ακόμα κι όταν εξέφρασε, έμμεσα έστω, το «παράπονο» ότι τα ελληνικά ΜΜΕ δεν ασχολήθηκαν με τις εργασίες της «Πλεύσης», ο τόνος της φωνής της δεν θύμιζε τη Ζωή στη Βουλή (κάποτε), ούτε τη Ζωή στα τηλεοπτικά παράθυρα ή στα πάνελ. Αν έκλεινες τα αυτιά σου, όλα έμοιαζαν με μια πολιτική εκδήλωση υποψηφίου πολιτευτή: Φυλλάδια πάνω στις καρέκλες, σημεία μέσα στην αίθουσα όπου μπορούσες να συμβάλλεις οικονομικά, και ένα βίντεο, στο τέλος, για τον ηλεκτρονικό τρόπο με τον οποίο μπορείς να γίνεις μέλος στην «Πλεύση».

Ακόμα κι όταν η βραδιά ολοκληρώθηκε, η Ζωή δεν έδειξε να ενοχλείται που όσα κανάλια ήταν εκεί, γαλλικά σχεδόν όλα, περικύκλωσαν τον Ζαν-Λυκ Μελανσόν για δηλώσεις. Ορθια, με υπομονή, στεκόταν παραδίπλα, βλέποντας την αίθουσα να αδειάζει. Με έναν αέρα ικανοποίησης, σαν να βίωσε μια άλλη, διαφορετική βραδιά, όπως εκείνη που ενδεχομένως να ονειρεύεται. Γεμάτη κόσμο και με τις κάμερες γύρω της. Μια ζωή αλλιώς…