H άλωση της Αθήνας

 Του Αντώνη Πανούτσου

Στο Δίκαιο του Πολέμου υπήρχε ο όρος ότι αν μια πόλη αρνιόταν να παραδοθεί και κυριευόταν κατόπιν μάχης, ο νικηφόρος στρατός είχε το δικαίωμα πλιάτσικου για δύο μέρες.

Η Αθήνα χωρίς να έχει αλωθεί εδώ και δύο χρόνια βρίσκεται στο έλεος των αντεξουσιαστών.
Την εβδομάδα που πέρασε οι δύο πιο θεαματικές τρομοκρατικές ενέργειες ήταν το βγάλσιμο με τη βία ενός περιπτερά από το περίπτερό του, στο οποίο οι αντεξουσιαστές έβαλαν φωτιά, και ο εμπρησμός τριών τρόλεϊ στην Πατησίων μέσα σε μία μέρα. Οι τρομοκρατικές ενέργειες προκάλεσαν τις αντιδράσεις της Ν.Δ. και του Δήμου Αθηναίων, με το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη να βγάζει ανακοίνωση, όπου ανάμεσα στα άλλα κατηγορούσε τον Γιώργο Καμίνη ότι ευθυγραμμίζεται με τη Ν.Δ. Σαν να πρέπει να προσέξει δηλαδή ένας δήμαρχος που βλέπει την πόλη του να λεηλατείται να μην ταυτιστεί στη διαμαρτυρία του με κόμμα που δεν εγκρίνει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Την Τετάρτη ο κ. Καμίνης πέρασε στην αντεπίθεση λέγοντας μεταξύ άλλων: «Δεν μπορούν να μπουν διοικητικά όρια στην ανομία και να θυσιαστεί μια ιστορική συνοικία, όπως είναι τα Εξάρχεια, επειδή κάποιοι δηλώνουν αδύναμοι μπροστά στην καταστροφική μανία». Κάτι που είναι η μισή αλήθεια.

Ο Νίκος Τόσκας δεν επιλέχθηκε σε μια θέση στην οποία αργότερα διαπιστώθηκε η αδυναμία του να αντεπεξέλθει. Επιλέχθηκε για την καθομολογουμένη ανικανότητά του. Επίσης επιλέχθηκε έτσι ώστε να μπορέσει να δημιουργηθεί μια παράνομη πρακτική που παγιώνεται. Σε οποιαδήποτε ενέργεια εμπλέκονται κουκουλοφόροι και αντεξουσιαστές για να επέμβουν οι αστυνομικοί πρέπει να πάρουν πρώτα άδεια από το υπουργείο. Ετσι, περνάει το μήνυμα ότι οι νόμοι αναστέλλονται στις περιπτώσεις όπου οι εγκληματικές ενέργειες έχουν πολιτικά κίνητρα. Κάτι που ποτέ δεν έκρυψε ο ΣΥΡΙΖΑ από την εποχή των δικών της «17ης Νοέμβρη».
Αλλο ενδιαφέρον σημείο των δηλώσεων του Καμίνη ήταν η έκκληση για παραίτηση του Τόσκα «λόγω της ανοχής σε φαινόμενα ανομίας, που προσλαμβάνει χαρακτηριστικά ρουτίνας». Οπου και να πας στην Αθήνα -και όχι μόνο στο κέντρο- οι αφίσες στα κουτιά του ΟΤΕ και τα συνθήματα στους τοίχους υπενθυμίζουν ότι η πόλη ανήκει στους antifa και τους αντεξουσιαστές. Μόνο που αυτό έχει ξεκινήσει πολύ πριν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση.

Από τη δεκαετία του ’70 ο τοίχος του κάθε σπιτιού ανήκε στον ιδιοκτήτη του. Εκτός αν το σύνθημα ήταν αρκούντως δημοκρατικό και επαναστατικό, οπότε ανήκε στο παλικάρι που κρατούσε το σπρέι. Το οποίο αν ο ιδιοκτήτης δοκίμαζε να σταματήσει, μπορούσε και να του τις βρέξει, αφού μόνο ένας φασίστας θα μπορούσε να έχει αντίρρηση.

Οι Ελληνες συνήθισαν να φοβούνται ότι θα χαρακτηριστούν από την Αριστερά. Ετσι, αν κάποιος πετάξει μολότοφ και κάψει τους εργαζόμενους της Marfin, οι δημοκρατικοί πολίτες πρώτα κοιτάζουν την ευθύνη του Βγενόπουλου και αν η πυρασφάλεια ήταν σωστή και μετά ποιος πέταξε τη μολότοφ. Αν λεηλατείται το κέντρο της Αθήνας, αυτοί πρέπει να ασχολούνται με τη φωτογραφία του αστυφύλακα που κρατάει στο χέρι πιστόλι. Για τον κόσμο που εκχώρησε στους αντεξουσιαστές τους τοίχους, τους δρόμους και τη λογική την ευθύνη έχουν κυβερνήσεις πολύ πριν από τον ΣΥΡΙΖΑ.

*Αναδημοσίευση από το Protothema.gr.