H ανικανότητα της Δεξιάς

Σηκώθηκε, που λέτε, πουρνό-πουρνό ο νεοδημοκράτης να πάει να ψηφίσει. Με το τρίευρω στην τσέπη έφτασε στο εκλογικό κέντρο αποφασισμένος. Πού θα χάριζε άραγε την ψήφο του; Στον γερόλυκο Μεϊμαράκη; Τον νεανικό Τζιτζικώστα; Τον επικοινωνιακό Άδωνι; Ή τον σοβαρό Κυριάκο; Απλώς δεν θα μάθουμε ποτέ. Το σύστημα κλάταρε. Τα τίναξε. Καπούτ. Μια δίμηνη εκλογική διαμάχη ανάμεσα σε τέσσερις μονομάχους που σφάζονταν ανηλεώς τελειώνει με την ακύρωση της εκλογικής διαδικασίας.

Άλλες εποχές ένας τέτοιος διασυρμός της δεξιάς παράταξης μόνο γέλια θα προκαλούσε. Σήμερα όμως η είδηση αυτή αποτελεί απλώς ένα ακόμα καρφί στο φέρετρο της χώρας. Το καταστροφικό τέρας που ονομάζεται ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το γνωρίζουμε. Ξέρουμε την καταστροφή που έχει φέρει, φανταζόμαστε και όλα αυτά που πρόκειται να μας κάνει στο μέλλον. Το πρωτοφανές φιάσκο της Κυριακής, όμως, μας έπεισε οριστικά πως και η αξιωματική αντιπολίτευση, το κόμμα που λογικά κάποια στιγμή θα διαδεχθεί τον Αλέξη Τσίπρα, είναι εξωφρενικά λίγο.

Ας μη γελιόμαστε, όμως. Ο μοναδικός λόγος που η Νέα Δημοκρατία εξακολουθεί να «κάνει πρωταθλητισμό» στα πολιτικά πράγματα της χώρας είναι το πενιχρό 19% που συγκέντρωσε στις πρώτες εκλογές του 2012. Τότε που ο Αντώνης Σαμαράς, αν και σημείωνε ιστορικό χαμηλό για το κόμμα του, κατόρθωσε να πάρει την πρώτη θέση σε εκείνη την αλλόκοτη εκλογική αναμέτρηση, εκμεταλλευόμενος τόσο την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ όσο και το γεγονός πως το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν ακόμα στα σπάργανα. Έκτοτε η Νέα Δημοκρατία πλασαρίστηκε ως ο μνημονιακός πόλος, η «φιλοευρωπαϊκή φωνή της λογικής», μια κάποια απάντηση στις πομπώδεις ασυναρτησίες του Αλέξη Τσίπρα. Όποιος λοιπόν ήθελε να βρίσκεται απέναντι στους εθνολαϊκιστές «αντιμνημονιακούς» κρυφοδραχμολάγνους έριχνε την ψήφο του στη Ν.Δ. Μια Ν.Δ. όμως η οποία (με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις) παρέμενε αυτό που ήταν πάντα: ένας βαθιά συντηρητικός, πλήρως αντιμεταρρυθμιστικός εκπρόσωπος της παραδοσιακής ελληνικής Δεξιάς. Δεν είναι τυχαίο πως οι τρεις από τους τέσσερις υποψηφίους της εντάσσονται στον ιδεολογικό χώρο ανάμεσα στη λεγόμενη Λαϊκή Δεξιά και την Άκρα Δεξιά. Δεν είναι επίσης τυχαίο πως ο μοναδικός κεντροδεξιός προοδευτικός (τηρουμένων των αναλογιών) υποψήφιος (Κυριάκος Μητσοτάκης) δεν έχει την παραμικρή πιθανότητα νίκης, βάσει τουλάχιστον των αποδόσεων των γραφείων στοιχημάτων. Είναι ξεκάθαρο πως η Νέα Δημοκρατία επιμένει να προσπαθεί με λύσσα να επαναπατρίσει τους ψηφοφόρους της που έφυγαν προς τη Χρυσή Αυγή, αδιαφορώντας επιδεικτικά για τον Μεσαίο Χώρο. Συχνά δε η ρητορική των νεοδημοκρατών απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ δεν στηλιτεύει τόσο την επιδεικτική ανικανότητα και χυδαιότητα της Κουμουνδούρου όσο αναπαράγει αντικομμουνιστικά στερεότυπα (πολύ) παλιότερων δεκαετιών.

Το 28% που απέσπασε η Νέα Δημοκρατία στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις είναι πλασματικό. Εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας την ψήφισαν μόνο και μόνο για να μη βγει ο Τσίπρας. Πολλοί από αυτούς τους «εποχιακούς» ψηφοφόρους θα την εγκαταλείψουν μετά το πατατράκ της Κυριακής. Και θα έχουν δίκιο. Ένα παλαιομοδίτικο συντηρητικό κόμμα που δεν μπορεί να φέρει εις πέρας μια τόσο απλή διαδικασία όπως είναι οι εσωκομματικές εκλογές (προσωπικά αδιαφορώ αν υπήρξε δόλος ή όχι) σίγουρα δεν μπορεί να βγάλει τη χώρα από την πιο δύσκολη θέση που έχει βρεθεί τα τελευταία σαράντα και πλέον χρόνια.