Γιώργος Θεοφάνους:Νιώθω γεμάτος και ευγνώμων

Πολύκροτη προσωπικότητα, δημιουργική φύση και μια ευαισθησία που «ρευστοποιείται» μέσα από τη μουσική και τις συνθέσεις του.

Συνέντευξη στον Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλο

Ο λόγος για τον Γιώργο Θεοφάνους, ο οποίος 30 χρόνια έχει ταυτίσει το όνομά του με την ελληνική μουσική.
Ένας σπάνιος άνθρωπος και καλλιτέχνης μιλά στο «Καρφί» με αφορμή τη συναυλία που θα δώσει στο Ηρώδειο την Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου με τον Μίμη Πλέσσα και τον Γιώργο Χατζηνάσιο, της οποίας τα έσοδα θα διατεθούν για τους σκοπούς της Ένωσης «Μαζί για το Παιδί».

Ο Γιώργος Θεοφάνους μιλά για την αγάπη του για τα παιδιά του και για τα παιδιά γενικότερα, για τους μαθητές του, για την τηλεόραση που «φουσκώνει» μυαλά αλλά και πώς θα έφτιαχνε μια μελωδία αν η κοινωνία ήταν φτιαγμένη πάνω σε ένα πεντάγραμμο.

Ως ανήσυχο πνεύμα δεν ηρεμεί, καθώς μετά από τη φιλανθρωπική συναυλία ετοιμάζει ένα πολύ μεγάλο έργο, το οποίο θα έπαιζε στο Ηρώδειο τον επόμενο μήνα, ένα ορατόριο με τον τίτλο «Παναγιά, η μητέρα του φωτός».

Αμέτρητες επιτυχίες, πετυχημένες συνεργασίες, αναμφισβήτητα δυνατές στιγμές. Μια καριέρα που μοιάζει με παραμύθι, ποια είναι η αλήθεια πίσω από αυτή τη συγκλονιστική πορεία; Πολλή δουλειά; Έντονη συναισθηματική φόρτιση;

Είμαι από τους τυχερούς ανθρώπους που έκανα το χόμπι μου, την αγάπη μου, δουλειά και αυτό εύχομαι για τον καθένα. Αυτό εύχομαι και στα παιδιά μου όταν μιλάμε για το μέλλον τους. Σίγουρα η μουσική έχει κάτι παραμυθένιο πάνω της αλλά έχει και πόνο, έχει και στερήσεις, έχει και αποτυχίες και σκαμπανεβάσματα και πρέπει να μάθεις να ζεις με αυτό. Φέτος κλείνω 30 χρόνια στην ελληνική δισκογραφία και χαίρομαι. Που θα βρεθώ με δυο δάσκαλος μου πάνω στην ίδια σκηνή. Και ποια σκηνή… του Ηρωδείου. Δέκα χρόνια μετά από το έργο «Τραγουδώ το νησί μου» που ήταν μελοποιημένη κυπριακή ποίηση. Συγκινητικές στιγμές όπως είμαι σίγουρος τέτοιες στιγμές θα περάσουμε και το βράδυ της Τετάρτης 12 Σεπτεμβρίου με τον Μίμη Πλέσσα και τον Γιώργο Χατζηνάσιο αλλά και τους τόσους αγαπημένους καλλιτέχνες που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά μας.

Θα τραγουδήσετε στο Ηρώδειο για τους σκοπούς της Ένωσης «Μαζί για το Παιδί», που στηρίζει με τις δράσεις του 40.000 παιδιά. Αρχικά, ποια είναι τα συναισθήματά σας γι’ αυτήν την ξεχωριστή εκδήλωση που την έχετε πλαισιώσει με πολλή αγάπη;

Η ζωή μου προσωπικά είναι γεμάτη από παιδιά πέρα από τα τέσσερα δικά μου, από τους μαθητές μου στο μουσικό εργαστήρι και τους φοιτητές που διδάσκω αλλά και με τα παιδιά που κρατάω επαφές από τα διάφορα τηλεοπτικά μουσικά σόου στα οποία έχω πάρει μέρος, ειδικά τα δύο στα οποία συμμετείχαν παιδιά. Όπως γράφει και στο σημείωμά του στο πρόγραμμα ο Μίμης Πλέσσας, παίζουμε για το παιδί και ό,τι κάνουμε, το κάνουμε για το παιδί. Το παιδί που κρύβει ο καθένας μέσα του.

Αν μετά από χρόνια κάποιος σας πλησιάσει και σας πει «είμαι ένα από τα παιδιά για τα οποία τραγουδήσατε εκείνο το βράδυ και αυτό κατέστη ορόσημο για να γίνω μουσικός», θα νιώθατε πολλαπλά «κερδισμένος»;

Έχω συναντήσει πολλά παιδιά τέτοια στα οποία αναφέρεστε, κάποια κατάφεραν τους στόχους τους, κάποια άλλα άλλαξαν στην πορεία στόχο αλλά το πιο σημαντικό πράγμα, που λέω στους μαθητές μου, είναι ότι το μεγαλύτερο ταλέντο του ανθρώπου είναι να καταφέρει να διαχειριστεί το ταλέντο του. Έχουν δει τα μάτια μου πολλά, ειδικά στο κομμάτι της τηλεόρασης, παιδιά που φουσκώνουν τα μυαλά τους, νομίζουν ότι γίνονται Τιτάνες και ξαφνικά είναι απλά θνητοί την επόμενη μέρα και μάλιστα πάνω σε μη στέρεο έδαφος. Παίζει πολύ μεγάλο ρόλο η διαχείριση της επικαιρότητας, της φήμης, της δόξας και όλων των άλλων πραγμάτων που συνοδεύουν ένα καλλιτεχνικό όνειρο. Θέλει γερά θεμέλια από την οικογένεια και το μυαλό μέσα στο κεφάλι μας. Και να μην ξεχνάνε ότι πάνω απ’ όλα το τραγούδι. Αυτό οι παλαιότερες γενιές δεν το ξέχασαν ποτέ, δυστυχώς, οι επόμενες γενιές το έχουν σε δεύτερη μοίρα. Γι’ αυτό και φτάνουμε στο σημείο το σημερινό, όπου το ελληνικό τραγούδι είναι εντελώς υποβαθμισμένο και παραγκωνισμένο σε σύγκριση με το ξένο. Το Ίντερνετ, ναι, έφερε πολλά καλά αλλά η διαχείρισή του όταν γίνεται με λάθος τρόπο, κατεβάζοντας παράνομα μουσική, είναι καταστροφικό. Ο χρήστης πρέπει να ξέρει ότι πίσω από κάθε τραγούδι υπάρχουν δεκάδες οικογένειες, οι οποίες ζουν από αυτό. Πέρα από τον λαμπερό τραγουδιστή που αμείβεται αδρά στα κέντρα και στις συναυλίες του, υπάρχουν συνθέτες και στιχουργοί. Υπάρχουν στούντιο και ηχολήπτες, άνθρωποι που δουλεύουν στις δισκογραφικές εταιρείες και στις εταιρείες προώθησης.

Μετά τη συναυλία στο Ηρώδειο, ποια θα είναι τα επόμενα σχέδιά σας; Δουλεύετε κάποιο άλλο μουσικό project;

Ξεκινάω εμφανίσεις στην Κύπρο μαζί με την Ευρυδίκη, τον Κωνσταντίνο Χριστοφόρου και τη Δέσποινα Ολυμπίου. Κάτι το οποίο ξεκινήσαμε πέρυσι με τον Κωσταντίνο και φέτος η παρέα αλλάζει, μεγαλώνει, γίνεται παρέα φίλων αγαπημένων και ελπίζω να κρατήσει για όλο τον χειμώνα. Παράλληλα, ετοιμάζω ένα πολύ μεγάλο έργο, το οποίο θα έπαιζε στο Ηρώδειο τον επόμενο μήνα, ένα ορατόριο με τον τίτλο «Παναγιά, η μητέρα του φωτός». Οι παραστάσεις θα γίνουν στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στις 7 & 8/2/2019.
Και πρόκειται για ένα θρησκευτικό μουσικό υπερθέαμα στο οποίο συμμετέχει συμφωνική ορχήστρα, χορωδίες, σολίστες, και το οποίο θα μεταφερθεί και σε άλλες πρωτεύουσες του κόσμου. Στόχος είναι όπου υπάρχει ορθοδοξία.

Θεωρείτε πως η μουσική Παιδεία απουσιάζει από τη μόρφωσή μας;

Θα έπρεπε να αντιμετωπίζουμε τη μουσική παιδεία όπως αντιμετωπίζουμε τα μαθηματικά, τη φυσική, τη χημεία κ.λπ.
Κάνουμε χημεία στο σχολείο για να γίνουμε χημικοί; Κάνουμε φυσική για να γίνουμε φυσικοί; Όχι, βέβαια, το κάνουμε για την παιδεία και την εκπαίδευση. Το ίδιο θα πρέπει να κάνουμε και με τη μουσική. Δεν μπορώ να διανοηθώ έναν αρχαίο Έλληνα να διδάσκεται αστρονομία, μαθηματικά και όχι μουσική.

Σε μια παλιότερή σας επιτυχία, που είχατε γράψει τη μουσική και είχε ερμηνεύσει ο Πασχάλης Τερζής, οι στίχοι έλεγαν «Ο δικός μου ο δρόμος μ’ έχει χρόνια διαλέξει, στην οδό γράφει «μόνος», επικίνδυνη λέξη». Στον δρόμο του Γιώργου Θεοφάνους, τι γράφει η οδός;

Στην οδό γράφει… γεμάτος και ευγνώμων.

Τέλος, αν η κοινωνία ήταν φτιαγμένη πάνω σε ένα πεντάγραμμο και εσείς ως συνθέτης μπορούσατε να της βάλετε τις νότες, πώς θα φτιάχνατε τη μελωδία;

Με μια χαρμολύπη διάχυτη σίγουρα. Η ζωή έχει και τα πάνω και τα κάτω της, δεν είναι όλα πότε ρόδινα και δεν είναι όλα πότε μαύρα. Θυμήθηκα μια φράση ενός γέροντα που έλεγε «εκεί που θερίζει ο διάβολος, σπέρνει ο ΘΕΟΣ»!