Γιατί δεν θέλουν «ατύχημα» με την Ελλάδα

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου 

Σε όλες τους τις συναντήσεις οι κοινοτικοί αξιωματούχοι διαμηνύουν σε όλους τους συνομιλητές τους από την Ελλάδα, ότι εκείνο που προέχει είναι η ολοκλήρωση του προγράμματος.

Και ότι τίποτε άλλο δεν έχει μεγαλύτερη σημασία αυτή τη στιγμή. Κάτι που επικοινωνούν με αρκετά εμφαντικό τρόπο…  Γι’ αυτό άλλωστε και υποστηρίζουν ότι δεν θα πρέπει να διακοπεί η κυβερνητική θητεία, τουλάχιστον όχι πριν ολοκληρωθεί το πρόγραμμα. Είναι λοιπόν προφανές ότι στις Βρυξέλλες εκτιμούν πως δεν συμφέρει σε καμιά περίπτωση την Ε.Ε. και κυρίως τους τεχνοκράτες των Βρυξελλών, το ενδεχόμενο να μην ολοκληρωθεί έγκαιρα η αξιολόγηση και να υπάρξει κίνδυνος για ένα νέο ελληνικό «ατύχημα».

Τι συμβαίνει όμως; Γιατί «φοβούνται» στις Βρυξέλλες την ελληνική υπόθεση; Η απάντηση θα πρέπει να αναζητηθεί στην αδυναμία που υπάρχει σήμερα στα ευρωπαϊκά κοινοβούλια να υποστηριχθεί το ενδεχόμενο μίας νέας ελληνικής χρηματοδότησης. Σε μία συγκυρία στην οποία αφενός οι ευρωσκεπτικιστικές τάσεις εξακολουθούν να είναι έντονες και αφετέρου η σύνθεση κυβερνήσεων με ισχυρή παρέμβαση, όπως αναμένεται να είναι η γερμανική, δεν ευνοεί οποιαδήποτε συζήτηση χρηματοδότησης, ακόμη και η σκέψη ενός «ατυχήματος» στην Ελλάδα, φαντάζει εφιαλτική.

Και αυτό σε μία συγκυρία όπου το ενδιαφέρον στρέφεται μετ’ επιτάσεως στις τριπλές εξελίξεις του 2019. Εκεί όπου υπάρχει η ολοκλήρωση της θητείας του κ. Γιουνκέρ αλλά και του κ. Ντράγκι, καθώς και οι Ευρωεκλογές. Στις οποίες δεν θα επιθυμούσαν σε καμιά περίπτωση οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών την επικράτηση… αποσχιστικών δυνάμεων. Δυνάμεων που θα μπορούσαν να ενισχυθούν στην περίπτωση ανατρεπτικών εξελίξεων γύρω από το ελληνικό θέμα.

Αυτή τη στιγμή, στο τραπέζι υπάρχουν τρία σενάρια. Το ένα, είναι επιθυμητό αλλά μη ρεαλιστικό, το δεύτερο απευκταίο και το τρίτο – και πιθανότερο – το λεγόμενο «υβριδικό», που θα κερδίσει χρόνο για όλες τις πλευρές.  Το πρώτο σενάριο λοιπόν αφορά στη λεγόμενη clean exit, την  καθαρή επιστροφή της Ελλάδας μετά το πρόγραμμα στις αγορές και την πλήρη χρηματοδότησή της μέσω αυτών, χωρίς καμία περαιτέρω κοινοτική επιτήρηση. Πόσο πιθανό είναι αυτό. Δύσκολο, πολύ μα πολύ δύσκολο… Το δεύτερο σενάριο αφορά «προστατευμένη» έξοδο στις αγορές που θα συνοδεύεται από ένα νέο πρόγραμμα. Επί της ουσίας ένα νέο Μνημόνιο.

Το δεύτερο αυτό σενάριο είναι που απεύχονται και δεν το επιθυμούν όλες οι πλευρές. Ισοδυναμεί σχεδόν με «ατύχημα». Γιατί όταν αναφέρονται σε «ατύχημα» στις Βρυξέλλες τη δυσμενή αυτή περίπτωση εννοούν. Η οποία θα σημαίνει ότι το Πρόγραμμα επί της ουσίας δεν ολοκληρώθηκε. Γιατί το απεύχονται όλες οι πλευρές;  Γιατί αυτό θα σήμαινε και μία νέα δέσμευση για χρηματοδότηση της Ελλάδας. Κάτι το πρακτικά αδύνατο υπό τις παρούσες συνθήκες στα ευρωπαϊκά κοινοβούλια. Δεν θα περνούσε με τίποτα, ιδιαίτερα από ορισμένες χώρες… Και θα οδηγούσε σε αδιέξοδο…

Αντίθετα το τρίτο σενάριο, που θα βασίζεται σε ένα νέο μοντέλο… ετοιμότητας της Ελλάδας με συνέχιση όσων από τις μεταρρυθμίσεις που ήδη βρίσκονται σε εξέλιξη θα εκκρεμούν, αλλά και με την προηγηθείσα δημιουργία ενός «μαξιλαριού» ρευστότητας ως εγγύηση για την επιστροφή στις αγορές, εμφανίζεται ως το πλέον πιθανό και επιθυμητό.

Το υβριδικό αυτό σενάριο θα είναι tailor made για την Ελλάδα και πιθανώς θα αποτελέσει τον προπομπό για τη συμπεριφορά της ΕΕ σε τυχόν αντίστοιχες με την ελληνική, περιπτώσεις, στο μέλλον.

Αν επί της ουσίας θα φέρνει μαζί και ένα ακόμη Μνημόνιο ή σε κάθε περίπτωση συνέχιση της επιτήρησης; Προφανώς. Ώστε να διασφαλίζεται σε… δόσεις και η σχετική έξοδος στις αγορές Αλλά όλα έχουν τη σημασία τους. Ακόμη και το πώς χαρακτηρίζεται μία κατάσταση. Και είναι προφανές ότι στις Βρυξέλλες και μεταξύ των Θεσμών κανείς δεν θα αναφέρει τη λέξη Μνημόνιο… Όλα βέβαια θα εξαρτηθούν από το πώς θα κλείσει τελικά η τρίτη αξιολόγηση και ότι αυτή δεν θα σκοντάψει σε εξελίξεις που αφορούν ευρύτερα την Ευρώπη μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2018.

 

ΠΗΓΗ: capital.gr