Γιάννης Στάνκογλου στο «Κ»: Από την αυτοκαταστροφή μου δεν έχω σωθεί ακόμα!

Της Πέννυς Κροντηρά

«Με φοβίζει η άνοδος της Ακροδεξιάς λόγω του ότι η παιδεία μας δεν είναι πολύ καλή», δηλώνει στο «Κ» ο ηθοποιός Γιάννης Στάνκογλου. Αυτό που μου έκανε εντύπωση κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας είναι το «καθαρό» βλέμμα του, που σπάνια το συναντάς σήμερα. Ένας άνθρωπος πράος, που σου δίνει την εντύπωση ότι επιβάλλει την προσωπικότητά του στον εκάστοτε ρόλο, χωρίς να στέκεται στην πρόσκαιρη ενσάρκωσή του. Μπορεί να μπήκε τυχαία στον χώρο της υποκριτικής, αλλά το ταλέντο φαίνεται ότι προϋπήρχε της αναδείξεώς του.

Πώς ξεκίνησε η αγάπη σας για την υποκριτική;

Να σου πω την αλήθεια, δεν είχα αγάπη για την υποκριτική όταν μπήκα στη σχολή. Έπαιρνα μέρος στις θεατρικές παραστάσεις του σχολείου, στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο, και με έφερνε από τον Περισσό ο πατέρας μου στην πλατεία Κουμουνδούρου που ήταν η Εβροκυψέλη με διάφορους ανθρώπους από τον Έβρο και κάναμε καλλιτεχνικά, παραδοσιακούς χορούς, μουσική, θέατρο. Σε ηλικία 10-11 χρόνων είχα πάρει μέρος και σε μία παράσταση, αλλά μετά δεν είχα το ψώνιο να γίνω ηθοποιός. Άλλαξα πολλές δουλειές και κάποια στιγμή είχα κάτι φίλους που μόλις τελείωσαν τη Δραματική Σχολή μού λέγανε τι κάνανε στη σχολή, όλα τα πράγματα που πέρασαν, τη δοκιμασία… Όλο αυτό, με ιντριγκάρισε πάρα πολύ. Ετοιμάστηκα, έδωσα εξετάσεις, πέρασα σε δύο Δραματικές Σχολές και επέλεξα του Κιμούλη. Δεν ήξερα αν ήθελα να συνεχίσω τη δουλειά, μέχρι το δεύτερο έτος που μου είπε ο Κιμούλης να παίξουμε στον «Κοριολανό» του Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Ρόμπερτ Στούρουα. Με το που βγήκα στην πρεμιέρα στο Ηρώδειο και είδα όλον αυτό τον κόσμο και την ενέργεια που υπήρχε, είπα ότι αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου. Αν το κάνω καλά θα συνεχίσω, αν δεν το κάνω καλά θα σταματήσω. Και έτυχε να συνεχίσω.

Ποια τα όνειρά σας;

Πάρα πολλά. Το μεγαλύτερό μου είναι να δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουνε. Σήμερα θα πάω να κάνω ελεύθερη πτώση, που το ήθελα από πολύ μικρός. Επίσης, θέλω να συμμετάσχω σε πολλά θεατρικά έργα και μάλλον ένα από αυτά θα εκπληρωθεί του χρόνου τον χειμώνα στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά με το έργο «Καλιγούλας» του Καμύ. Ονειρεύομαι να γεράσω με τον άνθρωπό μου και να παραμένω νέος, να μη χάσω το χιούμορ μου, να μην πάρω τον εαυτό μου στα σοβαρά ό,τι και να συμβεί. Για εμένα οι πραγματικοί δάσκαλοι στη ζωή μου είναι αυτοί που πόνεσαν αλλά το πάθος τους για να ζήσουν είναι πάρα πολύ μεγάλο και συνεχίζουν.

Έχετε υπάρξει νάρκισσος;

Έχω υπάρξει στην εφηβεία μου, αλλά τότε όλοι λίγο πολύ το περνάνε. Αν μένεις μόνο σε αυτό δεν πας πουθενά! Το έχω ξεπεράσει όμως γιατί είμαι και λίγο αυτοκαταστροφικός, που ένας νάρκισσος δεν είναι, οπότε σώθηκα από αυτό το πράγμα. Από την αυτοκαταστροφή μου δεν έχω σωθεί ακόμα! Αυτοκαταστροφή εννοώ το να είμαι πολύ κουρασμένος και να ξέρω ότι την επόμενη μέρα έχω το πρωί και το βράδυ παράσταση, αλλά να προτιμήσω να πάω με έναν φίλο για ποτό αντί να κοιμηθώ.

Πώς βλέπετε την πολιτική κατάσταση της χώρας;

Δεν έχω λόγια. Είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα. Εκτός από το ζόρι που τραβάμε από το εξωτερικό με τον δανεισμό τα τελευταία χρόνια, είναι και το προσφυγικό που έχει μία ουσία από κάτω. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν εγκλωβιστεί εδώ και η Ευρώπη δεν κάνει τίποτα. Δεν ξέρω πού μπορεί να οδηγήσει αυτό το πράγμα. Με φοβίζει η άνοδος της Ακροδεξιάς λόγω του ότι, όπως προείπα, η παιδεία μας δεν είναι πολύ καλή. Εκεί θα έχουμε άσχημα ξεμπερδέματα. Με τον ερχομό της Αριστεράς περίμενα διαφορετικά πράγματα, δεν έχω δει ακόμα το φωτάκι. Τους πήρε το ποτάμι και ήρθανε πολύ κοντά με τους άλλους που μας είχαν αηδιάσει πριν.

Θα θέλατε να ασχοληθείτε με τα κοινά;

Ποτέ. Μου έχουν κάνει πρόταση, όχι από ένα κόμμα μόνο. Δεν είναι η δουλειά μου αυτό το πράγμα. Προτιμώ να μείνω ένας ενεργός πολίτης που «τα χώνει» στην κάθε κυβέρνηση και προσπαθεί να κάνει θετικά πράγματα. Για να ασχοληθείς με την πολιτική ή θα το έχεις μάθει από την οικογένειά σου ή, θεωρώ, ότι το 70% αυτών των ανθρώπων έχουν αποτύχει στο να κάνουν κάτι άλλο. Μόνο ένα 30% από αυτούς που μπαίνουν στην πολιτική επιθυμούν να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο, αλλά τελικά γίνονται γρανάζι.

Τι θα λέγατε στους πολιτικούς;

Αν τους δω σαν σύνολο θα ήθελα να τους βρίσω. Προτιμώ να μιλήσω ξεχωριστά ή σε κάποιον που εκτιμώ. Θα τους έλεγα να δίνουν τα χρήματα στην παιδεία και στον πολιτισμό και να υπάρχει μεγαλύτερη αξιοκρατία. Δεν με νοιάζει να μπουν φυλακή αυτοί που τα έχουν φάει, με νοιάζει να τα φέρουν πίσω.

Ποια τα επαγγελματικά σας σχέδια;

Αυτή την στιγμή και μέχρι τις 22 Απριλίου θα βρίσκομαι σε δύο παραστάσεις, στον «Ιάσωνα και το Χρυσόμαλλο Δέρας» στο θέατρο Badminton και στο μιούζικαλ «Victor Victoria» στο θέατρο Πάνθεον. Μόλις τελείωσα μία ταινία του Γιάννη Σακαρίδη που είναι στη φάση του μοντάζ και θα λέγεται «Πλατεία Αμερικής» και θα συμμετέχω σε ακόμα μία, που έχει τον προσωρινό τίτλο «Ισμαήλ και Ρόζα», προέρχεται από το βιβλίο του Γιάννη Γιαννέλη-Θεοδοσιάδη και την σκηνοθετεί ο Γιώργος Κορδέλας. Στην ταινία θα συμμετέχουν οι Λήδα Πρωτοψάλτη, Γιούλικα Σκαφιδά, Ευγενία Δημητροπούλου και τρεις Τούρκοι ηθοποιοί. Τα γυρίσματα θα πραγματοποιηθούν στην Αθήνα, την Κωνσταντινούπολη και τη Σμύρνη. Είναι ταινία εποχής. Το καλοκαίρι θα είμαι στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος στους «Επτά επί Θήβας» όπου υποδύομαι τον Ετεοκλή, σε σκηνοθεσία του Τσέζαρις Γκραουζίνις. Είχαμε συνεργαστεί πέρυσι στον «Ιούλιο Καίσαρα» και ήθελα πάρα πολύ να συνεργαστώ ξανά μαζί του, οπότε είμαι πολύ χαρούμενος που θα βρίσκομαι εκεί.

Πόσο απαιτητικό είναι ένα μιούζικαλ;

Αρκετά… Για εμένα οι απαιτήσεις δεν είναι τόσο μεγάλες, γιατί κάνω τον γκάνγκστερ και δεν χορεύω. Έχω ένα τραγούδι, το οποίο με έχει δυσκολέψει και το παλεύω. Η αλήθεια είναι ότι φέτος τον χειμώνα έκανα κάποια πράγματα με τα οποία δεν έχω ξαναασχοληθεί. Όπως να τραγουδήσω με τη Σαβίνα Γιαννάτου ντουέτο για το παιδικό θέατρο και το τραγούδι να υπάρχει σε cd. Τη θαύμαζα πάρα πολύ για τη φωνή της και έλεγα πόσο υπέροχη καλλιτέχνις είναι. Το τραγούδι έχει γράψει ο Νίκος Κυπουργός, τον οποίο εκτιμώ σαν μουσικό πολλά χρόνια.

Λίγα λόγια για τον ρόλο σας…

Κάνω τον Κινγκ Μάρσαλ, έναν γκάνγκστερ που έρχεται από το Σικάγο στο Παρίσι και ερωτεύεται τον Βίκτορ, που είναι Βικτόρια, αλλά αυτός δεν το ξέρει. Ένας άνθρωπος σκληρός και ομοφοβικός στην αρχή. Στο τέλος, όμως, αποδεικνύεται ότι δεν είναι, περνώντας το μήνυμα του έργου ότι στον «έρωτα όλα επιτρέπονται», καθώς δεν έχει φύλο και όριο.

Θα πάψουμε να κρυβόμαστε ως άνθρωποι πίσω από ταμπέλες;

Τις ταμπέλες τις βάζουν κάποιοι άλλοι και όχι ο καθένας ξεχωριστά. Είμαστε ένας λαός που έχει πολλά θετικά πράγματα, αλλά δεν λείπουν και τα αρνητικά. Το κυριότερο είναι ότι ο λαός μας δεν έχει γυρίσει επί της ουσίας σε αυθεντικά πράγματα, δηλαδή να κοιτάξει την παιδεία του, τον πολιτισμό του και να αντλήσει μέσα από αυτά. Παρά μόνο κοιτάει άλλα, εξωτερικά, που μας έχουν φέρει σε αυτή την κατάσταση. Είμαστε η χώρα που έχει γεννήσει το Θέατρο και τη Λογοτεχνία και δεν έχουμε Ακαδημία Θεάτρου και Κινηματογράφου. Θεωρώ ότι οι ταμπέλες μπαίνουν επειδή δεν έχουμε παιδεία.