Ειδησεογραφικό site

Φταίει άραγε η «Μήδεια» ή μήπως η κακή μας κεφαλή

70

Η σφοδρή επέλαση του πρόσφατου χιονιά στην Αττική και σε όμορους νομούς ευφυώς ονοματοδοτήθηκε από τη Μετεωρολογική υπηρεσία ως »Μήδεια», όπως είθισται, άλλωστε, τα ακραία καιρικά φαινόμενα να »βαφτίζονται» κατά κύριο λόγο με αρχαιοελληνικά ονόματα.

του Γιάννη Μιχαήλ

Η »Μήδεια», ηρωίδα της ομώνυμης τραγωδίας του Ευρυπίδη, κόρη του βασιλιά της Κολχίδας Αινίτη, ερωτεύτηκε τον Ιάσονα, αρχηγό της Αργοναυτικής εκστρατείας, όμως, η εν γένει ζωή της ήταν θυελλώδης. Χαρακτηριζόταν από έρωτες, δολοπλοκίες, ακόμα και παιδοκτονίες. Έτσι, κατά μίαν έννοια το όνομα »Μήδεια» προϊδέαζε για τη σφοδρότητα της κακοκαιρίας, όμως, εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι το μήνυμα δεν ελήφθη σοβαρά υπόψη, με αποτέλεσμα ο κρατικός μηχανισμός να καταληφθεί πάλι εξ απήνης.

 

Δεν είναι η πρώτη φορά που φυσικά φαινόμενα αιφνιδιάζουν τους αρμόδιους φορείς, με αποτέλεσμα να ακούγεται από τους πολίτες η γνωστή επωδός: »Μα πού είναι το κράτος;» Έλα μου ντε. Μια κραυγή που εκστομίζεται αενάως, αλλά φαίνεται ότι δεν φτάνει στα ώτα του πολυπληθούς και άρα δυσκίνητου φορέα των υπηρεσιών του κράτους, γιατί δεν λειτουργεί αποτελεσματικά ο… ασύρματος, προκειμένου να υπάρξει ο απαραίτητος συντονισμός.

 

Πρέπει, όμως, να σημειώσουμε μια ειδοποιό διαφορά. Όταν το κράτος θέλει να ελέγξει έναν πολίτη, ας πούμε για κάποιες φορολογικές παραβάσεις, τότε, οι υπηρεσίες εν τω άμα παίρνουν φωτιά. Και ξεκινά ένας απηνής διωγμός, που πολλές φορές πρέπει να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας, προκειμένου να τεκμηριώσεις την αθωότητά σου. Όταν, όμως, το ίδιο το κράτος βρίσκεται εν αδίκω, τότε περιπλέκεται ο τάλας πολίτης σε μια διελκυνστίδα διαδικασιών, από τις οποίες μόνον αλώβητος δεν θα βγει.

 

Ας επανέλθουμε, όμως, στο θέμα των ημερών, γιατί τις συνέπειες ενός απαρχαιωμένου συστήματος υποδομών τις πλήρωσαν, ως μη όφειλαν, χιλιάδες συμπολίτες μας που ζουν σε περιοχές του λεκανοπεδίου. Δεν είναι δυνατόν στον αιώνα της τεχνολογίας να μένουν χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα περιοχές ολόκληρες, επειδή κάποιοι δεν φρόντισαν να κοπούν τα δέντρα, κάτω από τα οποία περνούν τα ηλεκτροφόρα καλώδια της Δημόσιας Υπηρεσίας Ηλεκτρισμού. Το ερώτημα που εξέφρασε τον περασμένο αιώνα ο Χαρίλαος Τρικούπης, γράφοντας άρθρο με τίτλο δύο λέξεις, παραμένει αναπάντητο και σήμερα. »Τις πταίει;»

 

Ας μην αναζητήσουμε τους ενόχους με άκριτους συλλογισμούς, δείχνοντας με το δάχτυλο τους πολιτικούς, στους οποίους επιμερίζεται αναμφίβολα το συντριπτικό βάρος όλων των ευθυνών. Είναι εύκολο όλο το ανάθεμα να πέσει στις πλάτες των πολιτικών. Όμως, ας μη διαφεύγει μια σημαντική παράμετρος, η οποία ίσως μας διευκολύνει να βγάλουμε και κάποια χρήσιμα συμπεράσματα. Τους πολιτικούς τους εκλέγουμε εμείς οι πολίτες με την ψήφο μας και, σε τελική ανάλυση, εάν δεν φανούν αντάξιοι της εμπιστοσύνης μας μπορούμε να τους αντικαταστήσουμε. Είναι στο χέρι μας, στην κυριολεξία, διότι σε αυτό κρατάμε το ψηφοδέλτιο της επιλογής μας την ημέρα των εκλογών.

 

Ενδεχομένως, πολλά από αυτά που λέμε ή γράφουμε, κατά καιρούς, σε πολλούς να φαίνονται υπερβολές ή εξωπραγματικά γεγονότα. Όμως, για να οδηγηθούμε σε ασφαλή συμπεράσματα πρέπει να ακολουθήσουμε την οδό της λογικής και να δούμε την αλήθεια κατάματα. Αν εξετάσουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα έστω και με τις απλές γνώσεις που διαθέτουμε, θα διαπιστώσουμε πολύ εύκολα ότι τα πάντα σε αυτήν τη χώρα έγιναν με στρεβλές αποφάσεις και με λάθος συνταγές.

 

Ας παρακολουθήσουμε τα γεγονότα των τελευταίων 60 ετών, για να μην πάμε πιο πίσω και χαθούμε στον Λαβύρινθο των όσων συνέβησαν στο βάθος της πλούσιας ιστορίας μας. Θέλω να επισημάνω με πλήρη ενσυναίσθηση ότι μια σημαντική μερίδα του λαού (και για να μην παρεξηγηθώ, δεν θα εξαιρέσω και την αφεντιά μου), κοιμόμασταν τον ύπνο του δικαίου και ήμασταν σε μόνιμη αγρανάπαυση. Μας χαρακτήριζε, δηλαδή, ο ανέμελος αβδηριτισμός.

 

Όλοι όσοι έζησαν στο παρελθόν και όσοι σήμερα ζουν και αναπνέουν σε αυτήν τη χώρα, που κυβέρνησαν και συνεχίζουν να κυβερνούν, όσοι στελέχωσαν τον κρατικό μηχανισμό, και άλλοι που κατείχαν τα κλειδιά του ιδιωτικού τομέα ή εργάστηκαν σε αυτόν, και οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι και οι εκπαιδευτικοί, οι απλοί εργαζόμενοι, οι διανοούμενοι, οι καλλιτέχνες και όλοι τέλος πάντων που συμμετέχουμε στο κοινωνικό γίγνεσθαι και με την ψήφο μας εκλέγαμε την πλειοψηφία που θα μας κυβερνούσε, έχουμε ένα μερίδιο ευθύνης για τα καλά και τα (δυστυχώς περισσότερα) άσχημα που σημάδεψαν τη ζωή μας. Ίσως, βέβαια, είναι δύσκολο να επιμερίσουμε το ποσοστό που μας αναλογεί. Όμως, όλοι έχουμε κάποιες εκκρεμότητες από το παρελθόν.

 

Δεν είμαστε αθώες περιστέρες. Εκείνο όμως το γεγονός που προέχει από εδώ και πέρα για να βγει η χώρα μας από τα πολλά αδιέξοδα που την περισφίγγουν τον τελευταίο καιρό (πανδημία, οικονομία, Τουρκία), είναι ότι θα πρέπει να επινοήσουμε τους τρόπους ώστε να βγούμε από τον λάκκο των λεόντων. Οι κρίσεις και οι προκλήσεις που έχουμε μπροστά μας είναι πολύ μεγάλες. Βέβαια, το συντριπτικό βάρος για όλες τις λύσεις πέφτει στους ώμους της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Έταξε πολλά, αντιμετώπισε βέβαια και πολλές δυσκολίες, ο χρόνος όμως τρέχει αμείλικτα. Επομένως, πρέπει να αλλάξει ταχύτητες. Και αντί για μαραθώνιο, να αρχίσει να αγωνίζεται στα σπριντ. Οι καιροί ου μενετοί.

 

Είναι καιρός να κάνει ταμείο, αμέσως μετά την πανδημία και να σφίξει τα ζωνάρια σε κάποιους εκ των συνεργατών του, γιατί έχουν πάρει αέρα τα μυαλά τους. Ονόματα δεν θα πούμε σήμερα. Έχουν, όμως, γνώση οι φύλακες και μόλις χρειαστεί θα επανέλθουμε, αφού διαπιστώσουμε ότι έχει ξεχωρίσει στο κυβερνητικό στρατόπεδο η ήρα από το στάρι. Είναι, πάντως, παρήγορο ότι ο Πρωθυπουργός, έστω και καθυστερημένα, έχει αρχίσει και αντιλαμβάνεται, από πού, πώς και γιατί μπάζει η κυβερνητική μηχανή. Θα αναφέρουμε εν ευθέτω χρόνο τα αποτελέσματα του… καρδιογραφήματος.

 

Το »Καρφί», από την πρώτη ημέρα της έκδοσής του, στάθηκε στο πλευρό της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης του ΠΑΣΟΚ, που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Την ίδια πορεία συνεχίζει και σήμερα, υποστηρίζοντας τις θέσεις του ΚΙΝΑΛ, γιατί είναι το πολιτικό κόμμα εκείνο, που διακατέχεται από τον ορθό λόγο και την αποδοχή των αξιών της σοσιαλδημοκρατίας. Άλλωστε, η Πρόεδρος του Κινήματος Φώφη Γεννηματά έχει καταθέσει σοβαρές προτάσεις στο Κοινοβούλιο για πάρα πολλά θέματα που ταλανίζουν τους πολίτες, προτείνοντας λύσεις εφικτές και άμεσα εφαρμόσιμες.

 

Τα υποστηρίζουμε όλα αυτά, όχι παρασυρμένοι από έναν μονοδιάστατο πολιτικό λόγο, αλλά αντιπαραβάλλουμε αυτά που κάθε μέρα »σπέρνει» στη δημόσια αγορά, ο ανεπαρκής, κακεντρεχής και κακόβουλος Αλέξης Τσίπρας, συνεπικουρούμενος από ένα ασκέρι που μοιάζει σαν χαμένο στην έρημο. Οι λαφυραγωγοί του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι επιχείρησαν να καταλάβουν τον χώρο του ΠΑΣΟΚ, όχι μόνον απέτυχαν οικτρά στην προσπάθειά τους, παρά το γεγονός ότι προσεταιρίσθηκαν και διάφορους παρακεντέδες εξωμότες του Κινήματος, τάχα για να τους προσδώσουν προστιθέμενη πολιτική αξία. Όμως σήμερα η «πρώτη φορά Αριστερά» είναι ένα αποστεωμένο κόμμα και απαξιωμένο από την κοινωνία.

 

Και το φαινόμενο αυτό ερμηνεύεται με την απλή λογική. Δεν έχουν να πουν κάτι ρηξικέλευθο, κάτι πρωτοποριακό, που θα συνεγείρει τους πολίτες και θα αλλάξει τη στασιμότητα επί τα βελτίω. Δηλώσεις και προτάσεις από όλο το ΣΥΡΙΖΕΪΚΟ μιλέτι όζουν τσιτάτα του περασμένου αιώνα. Η Ελλάδα για να πάει μπροστά θέλει νέες προτάσεις και ιδέες, ώστε να μην κόβεται ποτέ το »ρεύμα» που οδηγεί στην πρόοδο. Ο νομπελίστας ποιητής Οδυσσέας Ελύτης (1911- 1996) έλεγε: »Κάνε άλμα πιο γρήγορα από τη φθορά». Και αυτό χρειάζεται σήμερα η πατρίδα μας.

Τα σχόλια είναι κλειστά.