Φιόνα Γεωργιάδη: «Το θέατρο με βοήθησε να ευφεύρω τον εαυτό μου»

«Η ευφορία του θεάτρου ήταν αυτό που ορεγόμουν και που αποτέλεσε το κίνητρο για να επιχειρήσω να “εφεύρω” τον εαυτό μου» αναφέρει στο «Κ» η ηθοποιός Φιόνα Γεωργιάδη. Η αέρινη παρουσία της, το ανήσυχο πνεύμα της και ο ισχυρός χαρακτήρας της δημιουργούν μία ξεχωριστή προσωπικότητα. Το νομικό της υπόβαθρο θεωρώ πως σίγουρα την καθόρισε αλλά δεν την όρισε όπως συνέβη με την υποκριτική τέχνη, στην οποία αποφάσισε μετέπειτα να εντρυφήσει και να τη σπουδάσει. Πολυταξιδεμένη λόγω των σπουδών της, κοινωνός στοιχείων από διαφορετικές κουλτούρες, που έχουν αφήσει σίγουρα πάνω της το αποτύπωμά τους, βρίσκει τρόπο έκφρασης του καλλιτεχνικού πάθους της μέσα από την ηθοποιία.

Είχαμε κάνει την πρώτη μας συνέντευξη για το «Καρφί» όταν ήσουν ακόμη στη Νέα Υόρκη και πρωταγωνιστούσες μαζί με τον Στράτο Τζώρτζογλου σε θεατρική παράσταση. Τι έχει αλλάξει μέχρι σήμερα που σε βρίσκουμε να μένεις μόνιμα στην Ελλάδα;

Ναι, έχουν περάσει σχεδόν δυο χρόνια νομίζω από τότε. Ωραίο αίσθημα να χτίζονται επαγγελματικές σχέσεις και να παρακολουθείς την όμορφη εξέλιξή τους μέσα στον χρόνο. Τι

έχει αλλάξει; Πολλά! Τότε έμενα πάνω από την Times Square, τώρα δίπλα στην πλατεία Συντάγματος. Το μοτίβο «πολυσύχναστη γειτονιά» το κρατάω, όπως βλέπεις, ανεξαρτήτως χώρας (γέλια). Ε, είμαι παιδί του κέντρου! Κατά τα άλλα, όπως αγαπούσα την έκφραση και

τη δημιουργία τότε, έτσι και περισσότερο τις αγαπώ τώρα. Είμαι ενθουσιασμένη που γνώρισα τη γοητεία του κινηματογράφου και μάλιστα δίπλα σε συνεργάτες που θαύμαζα από πολύ νεαρή ηλικία. Θεωρώ πως η προηγούμενη δε συμμετοχή μου στην τηλεόραση μού εξασφάλισε την απαιτούμενη ετοιμότητα για μια ταινία μεγάλου μήκους καθώς και με παρουσίασε στο ελληνικό κοινό.

 

Μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα από τη μέρα που επέστρεψες στη χώρα μας, έχεις εκπλήξει ευχάριστα με την πορεία σου. Τηλεόραση, κινηματογράφος, τηλεταινία… Τι νιώθεις ότι λείπει για να συμπληρωθεί το παζλ;

Θέατρο! Αγαπώ ξεχωριστά τη μορφή αυτή έκφρασης και οι συγκινήσεις που βιώνω όταν βλέπω μια άρτια (για τα γούστα μου) παράσταση με ηθοποιούς ανάλαφρους, απολαμβάνοντας το προσόν της χάρης, είναι μοναδικές! Μου έχει λείψει να βρεθώ επί του μαγικού και ιδιαιτέρως προσωπικού κύκλου της σκηνής. Στην Αμερική δεν θυμάμαι να είχε περάσει ποτέ ολόκληρος μήνας χωρίς να παρουσιάζω είτε κάποιο comedy sketch είτε να συμμετέχω σε θεατρική παράσταση. Στη Νέα Υόρκη έμεινα τέσσερα χρόνια. Ομολογώ ότι αφήνοντας πίσω μου τις νομικές σπουδές και την άδεια να ασκήσω πλέον το επάγγελμα του δικηγόρου, η ευφορία του θεάτρου ήταν αυτό που ορεγόμουν και που αποτέλεσε το κίνητρο για να επιχειρήσω να «εφεύρω» τον εαυτό μου.

Πώς νιώθεις που σε εμπιστεύτηκε τόσο γρήγορα ο καλλιτεχνικός κόσμος;

Είμαι χαρούμενη για αυτό, αδιαμφισβήτητα η εμπιστοσύνη καλλιτεχνών που σέβομαι και εκτιμώ μού δίνει απεριόριστη δύναμη, την οποία χρειάζομαι για να κάνω νέα όνειρα, να μην απογοητεύομαι με τις δυσκολίες και να συνεχίζω με πάθος. 

Στις 14 Φεβρουαρίου θα προβληθεί η τηλεταινία της Lacta που πρωταγωνιστείς σε έναν ρόλο-έκπληξη αναζητώντας τη «γεύση» της αγάπης. Μίλησέ μας λίγο για αυτό.

Η τηλεταινία αυτή της Lacta παρουσιάζει μια καινοτομία για τα ελληνικά κινηματογραφικά/τηλεοπτικά δεδομένα. Θίγει το ζήτημα της τεχνητής νοημοσύνης και πώς

αυτή προσιδιάζει ή διαφέρει από την ανθρώπινη φύση. Υποδύομαι την Elli, ένα ανδροειδές, που έχει σχεδόν απόλυτα ανθρώπινα (εξωτερικά) χαρακτηριστικά, καθώς η ταινία διαδραματίζεται το 2038. Ο ρόλος αυτός είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για μένα, μιας που έψαχνα να βρω την ισορροπία ανάμεσα στον υπολογιστικό νου του συστήματος ενός

ρομπότ αλλά και στην ενσυναίσθηση με την οποία φαίνεται να εξοπλίζονται τα ανθρωποειδή του μέλλοντος.

Μέχρι πού θα έφτανες για να απαντήσεις στο ερώτημα της ταινίας «τι γεύση έχει η αγάπη»;

Ακόμα κι αν νομίζεις ότι έχεις γνωρίσει το πλείστον των συναισθημάτων, παρατηρώ πως κάθε εμπειρία δύναται να σου προκαλέσει πρωτόγνωρες αντιδράσεις και να διαπιστώσεις ότι έχεις διαφορετικά όρια από αυτά που νόμιζες σε σχέση με τον έρωτα ή την αγάπη, ανάλογα με τον αποδέκτη αυτών. Καλύτερα έτσι γιατί διαφορετικά θα νιώθαμε, μάλλον, ψυχικά στάσιμοι.

Ελλάδα-Αμερική, πού προτιμάς να βρίσκεσαι και να δουλεύεις;  

Θέλω να ζήσω στην Ελλάδα και να έχω τα μάτια μου ανοιχτά για πρότζεκτ που με ενδιαφέρουν, με συνεργάτες από τους οποίους θα έχω τη δυνατότητα να εμπνευσθώ, τόσο στην Αμερική όσο και οπουδήποτε αλλού. Έχω βίζα εργασίας για την Αμερική, απλώς επιλέγω τώρα να μείνω και να συμμετέχω, δοθείσης της ευκαιρίας, στα δρώμενα της χώρας μας γιατί αισθάνομαι ότι έτσι θα εξελιχθώ καλλιτεχνικά και προσωπικά. Άλλωστε, έχει μοναδική γοητεία να ερμηνεύεις στη μητρική σου γλώσσα.

Σε απογοήτευσε καθόλου η καλλιτεχνική επαγγελματική ζωή της χώρας μας;  

Κάτι που έχω παρατηρήσει να υπάρχει στη χώρα μας είναι μια ανάγκη σοβαροφάνειας. Μια αίσθηση ότι δεν αξιολογείσαι με βάση το ποιος είσαι αλλά πιο πολύ με βάση το ποιος φαίνεσαι. Οπότε αν θέλεις να κάνεις θέατρο (μοντέρνο, ποιητικό, αρχαίο), καλό είναι να μην έχεις π.χ. λογαριασμό στο Ιnstagram γιατί θα στιγματιστείς. Παρ’ ότι, αν κάποιος πάρει τον χρόνο να διαβάσει μια συνέντευξή σου ή ακόμα πιο σπουδαίο κάποιος σου δώσει το χρόνο να κάνεις μια κουβέντα μαζί του, γρήγορα θα διαπιστώσει την ουσία σου και τις προτεραιότητες σου. Άλλωστε, όλα τα σύγχρονα μέσα δικτύωσης δεν είναι κατ’ εμέ τίποτα άλλο παρά εργαλεία και ως εκ τούτου είναι καλά ή κακά, αναλόγως της χρήσης που τους κάνεις. Αυτό βέβαια είναι μόνο ένα εκ των συμπτωμάτων αυτής της νόσου, που παρατηρώ εν γένει στην κοινωνία μας.

Τι ποθείς για το μέλλον σου;

Να ζω με χαρά και να δημιουργώ με φαντασία και όρεξη. Να μη βολευτώ ποτέ και να μην πάψω να ενδιαφέρομαι και να ελπίζω για τον κόσμο μέσα στον οποίο ζω. Και πολλά άλλα που ακόμα δεν έχω τολμήσει να ποθήσω!