Επενδυτής ο Τσίπρας στις ΗΠΑ, μείωσε την ανεργία στην… Αμερική δημιουργώντας χιλιάδες θέσεις εργασίας

Στις αρχές της δεκαετίας του ‘60 κυκλοφόρησε μια σατιρική ταινία με τον τίτλο «Το ποντίκι που βρυχάται», στην οποία ο αμίμητος Πήτερ Σέλλερς έπαιζε τρεις ρόλους. Ο πρωταγωνιστικός ήταν του «Μπόμπο», ενός αφελούς δασοφύλακα, στον οποίο η ηγεσία ενός λιλιπούτειου Δουκάτου αναθέτει να τεθεί επικεφαλής ενός λόχου με τοξότες και να κάνει απόβαση στις ΗΠΑ.

Του Κώστα Ιωάννου

Το σχέδιο προβλέπει ότι η θλιβερή στρατιά του Μπόμπο θα ηττηθεί και οι Αμερικανοί με τύψεις συνειδήσεως, όπως έκαναν με την ηττημένη Γερμανία, θα αποζημιώσουν το Δουκάτο. Οι εξελίξεις όμως, μετά από μια σειρά κωμικών συμπτώσεων, οδηγούν στο αντίθετο αποτέλεσμα. Ο Μπόμπο καταφέρνει να αιχμαλωτίσει έναν Αμερικανό στρατηγό και να επιστρέψει στην πατρίδα του με λάφυρο μια καταστρεπτική πυρηνική βόμβα με αποτέλεσμα να συρθούν οι ΗΠΑ σε ταπεινωτική συνθηκολόγηση.

Αυτά όμως συμβαίνουν μόνο στις ταινίες. Στην πραγματική ζωή συμβαίνουν όσα έγιναν με το πολυαναμενόμενο ταξίδι του Αλέξη Τσίπρα στην Ουάσινγκτον. Η αλήθεια είναι ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν φιλοδοξούσε να κατακτήσει τις ΗΠΑ ούτε να επιστρέψει στην Αθήνα με πολύτιμα λάφυρα. Του αρκούσε μια θετική φράση του πλανητάρχη σε σχέση με το ελληνικό χρέος και ένα πατρικό χτύπημα στην πλάτη συνοδευόμενο από διαπιστώσεις για επενδυτικές ευκαιρίες που παρουσιάζονται στην Ελλάδα με την Πρώτη Φορά Αριστερά. Οι συμπαθητικές δηλώσεις έγιναν, πιθανότατα θα μείνουν δηλώσεις, αλλά με δυσβάστακτο κόστος που δεν θα μείνει στα χαρτιά. Εκτός από την ικανοποίηση των αμερικανικών απαιτήσεων για τη δυσώνυμη βάση της Σούδας, η υπερχρεωμένη Ελλάδα της συνεχιζόμενης οικονομικής κρίσης συμφώνησε να αναβαθμίσει τα πολεμικά της αεροσκάφη F-16 δαπανώντας 2,4 δισ. δολάρια. Ο κ. Καμμένος πάντως έκανε γενναίο σκόντο, μειώνοντας μονομερώς τη δαπάνη στο 1,1 δισ. κι ας επανέλαβαν τρεις φορές το ακριβές ποσόν οι νέοι υπερατλαντικοί «φίλοι» μας. Προφανώς χρειαζόταν το υπόλοιπο για να το μοιράσει ως κοινωνικό μέρισμα ο κ. Βερναρδάκης.

Ο… ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΠΕΝΔΥΤΗΣ

 

Ο Ντόναλντ Τραμπ ήταν αποκαλυπτικός. «Η συμφωνία», είπε, «θα δημιουργήσει χιλιάδες θέσεις εργασίας στις Ηνωμένες Πολιτείες». Κι έτσι, αντίθετα με τα κέρδη του κινηματογραφικού Μπόμπο, ο πραγματικός Αλέξης για μία μόνο επιτυχία του μπορεί να υπερηφανεύεται: ότι από το υστέρημά μας θα συμβάλουμε στη μείωση της ανεργίας της υπερδύναμης! Η μείωση της ανεργίας στην Ελλάδα μπορεί να περιμένει τα νέα «στοιχεία» που θα ανακοινώσει η κ. Αχτσιόγλου αλλά η κ. Γεροβασίλη δεν θα μπει στον κόπο να υπολογίσει πόσοι παιδικοί σταθμοί θα μπορούσαν να ιδρυθούν με τη δαπάνη για τα αεροσκάφη.

Για έναν παλαίμαχο αντί-Αμερικανό ακτιβιστή το επίτευγμα του κ. Τσίπρα δεν είναι αμελητέο. Αφού ανέπτυξε σχέσεις στοργής με τη Γερμανίδα καγκελάριο, που την απέπεμπε σκαιότατα προ ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ (γκόου μπακ, μαντάμ Μέρκελ), αφού συμμάχησε με τον «άσπονδο εχθρό» (το διαβολικό ΔΝΤ), πρόσθεσε στη συλλογή των έξαλλων πολιτικών του μαιάνδρων και το ειδύλλιο με την αυτοκρατορία του κακού (τις ΗΠΑ). Δεν μπορούσε να είναι σαφέστερος. Αμερικανός δημοσιογράφος τού υπέβαλε την προβοκατόρικη ερώτηση αν εξακολουθεί να πιστεύει, όπως πέρυσι, ότι ο Τραμπ είναι «το άλλο κακό να μη μας βρει». Ο Αμερικανός πρόεδρος πρόλαβε να δηλώσει αινιγματικά ότι θα έπρεπε να το ήξερε αυτό πριν μιλήσει, αλλά ο δικός μας δεν το άφησε να περάσει. Πήρε το αμήχανο υπομειδίαμα του μικρού μαθητή που πιάστηκε να αντιγράφει και είπε κατά λέξη: «… ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει την πολιτική ορισμένες φορές μπορεί να μοιάζει διαβολικός (evil!), αλλά γίνεται για καλό». Έτσι, ο αριστερός Έλληνας πρωθυπουργός απέδωσε στον συντηρητικό Αμερικανό πρόεδρο τα εύσημα, ενώ μεγάλη πλειονότητα των συμπατριωτών του τον χαρακτηρίζει ως τον χειρότερο ηγέτη που διέμεινε στον Λευκό Οίκο.

ΟΤΑΝ «ΔΙΚΑΖΑΝ» ΤΟΝ ΚΛΙΝΤΟΝ

 

Δεν έχει περάσει τόσο πολύς καιρός από την εποχή των λαϊκών δικαστηρίων στην πλατεία Συντάγματος, όπου στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ υποδύονταν τους εισαγγελείς και σφυροκοπούσαν τον Μπιλ Κλίντον για τα εγκλήματά του. Είναι απορίας άξιο πώς αισθάνονται τώρα που ο αρχηγός τους δήλωσε ότι μοιράζεται τις ίδιες αξίες με τον ηγέτη που καταπατά κυνικά όλες σχεδόν τις παλαιότερες συμφωνίες της χώρας του. Όλα δείχνουν ότι ο παραδοσιακός αντιαμερικανισμός, συγκολλητική ουσία της ελληνικής Αριστεράς, πέθανε αν και με ευτελή ανταλλάγματα: Μια δήλωση για «αξιόπιστη ανακούφιση του χρέους» (που εξαρτάται όμως από τους Ευρωπαίους), τα εύσημα ότι η Ελλάδα είναι από τις ελάχιστες χώρες του ΝΑΤΟ που διαθέτει άνω του 2% του ΑΕΠ της για αμυντικές δαπάνες (και μάλιστα εν μέσω κρίσης) και ένα καλό λόγο υπέρ των επενδύσεων (αλλά με παράλληλη ερώτηση για την πορεία της επένδυσης στο Ελληνικό).

Βέβαια, όσοι γνωρίζουν τον Αλέξη Τσίπρα ως λαϊκιστή και διπρόσωπο πολιτικό δεν αποκλείουν να τον δουν να κάνει μία ακόμη kolotoumba (έτσι καθιερώθηκε και διεθνώς η θεαματική κυβίστησή του μετά το ηρωικό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος). Κάποιοι μάλιστα δεν θα εκπλήσσονταν αν στις 17 Νοέμβρη, στη γιορτή για την επέτειο του Πολυτεχνείου, τον έβλεπαν στην κεφαλή του μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ να βαδίζει προς την αμερικανική πρεσβεία  φωνάζοντας το διαχρονικό σύνθημα «φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι».