Ένα ακόμα βότσαλο στη λίμνη;

Του Χρήστου Χωμενίδη

Και ξαφνικά, εν τω μέσω του θέρους, κύκλοι προσκείμενοι στον δήμαρχο Αθηναίων ανακοίνωσαν ότι ο Γιώργος Καμίνηςπροτίθεται να διεκδικήσει την ηγεσία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης.

Φαντάζομαι ότι για ένα μεγάλο ποσοστό της κοινής γνώμης η παραπάνω είδηση είναι εξίσου ενδιαφέρουσα με την διαπίστωση ότι η δεκατετράχρονη κόρη τής Κατρίν Ζέτα Τζόουνς και του Μάικλ Ντάγκλας μοιάζει περισσότερο στον μπαμπά της. Σίγουρα δε πιό αδιάφορη από τη έξωση του Μένιου Φουρθιώτη από το κανάλι «Ε».

Αδικώ την Κεντροαριστερά; Η ίδια Κεντροαριστερά έχει κατά την τελευταία επταετία αδικήσει στο μη παρέκει τον εαυτό της. Και έχει κουράσει αφόρητα τους Έλληνες.

Να θυμίσω απλώς ότι στις εκλογές του Μαϊου του 2012, οι ψήφοι του Πασόκ αθροιζόμενες με εκείνες της Δημάρ καθιστούσαν την όλη Κεντροαριστερά πρώτη πολιτική δύναμη. Δυό χρόνια μετά την είσοδο στα Μνημόνια, την οποίαν χρεώθηκε -σωστά ή λάθος- ο Γιώργος Παπανδρέου ως πρωθυπουργός, η Κεντροαριστερά διατηρούσε την ηγεμονική της θέση. Τι επακολούθησε;

Η αξιοθρήνητη πορεία του Φώτη Κουβέλη. Αρχικά εντός της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, με δικούς του ανθρώπους να τοποθετούνται στη δημόσια διοίκηση κατά τον κανόνα 4-2-1, ώσπου τα τίναξε στον αέρα με αφορμή το κλείσιμο της ΕΡΤ (με το οποίο, λένε, είχε προσυμφωνήσει), φλέρταρε αλλά δεν ενέδωσε στην πρόταση να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ανακάλυψε όψιμα το «αριστερό» του φρόνημα και βάλθηκε να σκούζει σαν γάτος τον Γενάρη στο κατώφλι του Σύριζα. Κατάφερε εν ολίγοις ο ίδιος μεν να γίνει καταγέλαστος, το κόμμα του δε να εξαερωθεί.

Οι παλινωδίες του Πασόκ. Αφού άδειασε τον Γιώργο Παπανδρέου και αιμορράγησε ακατάσχετα προς τον Σύριζα, το κόμμα που είχε ιδρύσει ο Ανδρέας Παπανδρέου έδωσε το πηδάλιο στον Βαγγέλη Βενιζέλο. Ο Βενιζέλος συνέβαλε μεν καίρια στην αποτροπή της εθνικής κατάρρευσης, δεν πέτυχε όμως να προσδώσει στη συγκυβέρνησή του με τον Αντώνη Σαμαρά ένα άρωμα σοσιαλδημοκρατίας, έναν πιό φιλολαϊκό χαρακτήρα. Με τη λήξη της θητείας του, ο Βενιζέλος απεχώρησε και τον διαδέχθηκε η Φώφη Γεννηματά, η οποία -περιστοιχισμένη από την παλαιά φρουρά του Πασόκ, Λαλιώτης, Πρωτόπαπας- προχώρησε σε κινήσεις αναπαλαίωσης. Για λόγους -φευ!- καθαρά πρακτικούς, συν τη φιλοδοξία να περιλάβει υπό την αιγίδα της το ΚΙΔΗΣΟ του Γιώργου Παπανδρέου και ό,τι είχε απομείνει από τη Δημάρ, αντί να διατηρήσει τον πράσινο ήλιο (ο οποίος μιλάει στην ψυχή αρκετών γηραιών οπαδών) τον αντικατέστησε με ένα ακαλαίσθητο λογότυπο, που αμ θυμίζει πίνακα του Γιάννη Γαϊτη, αμ το έμβλημα του Σύριζα.

Το άτυχο πείραμα του «Ποταμιού». Παρά την τόλμη και τις ευγενείς προθέσεις του Σταύρου Θεοδωράκη, η κάθοδος του στην πολιτική ενώ φαινόταν ίσως ότι εγκυμονούσε βουνό, γέννησε τελικά ποντίκι. Ευθύνεται ο ίδιος, που αλλοιθώριζε για ένα κρίσιμο χρονικό διάστημα μεταξύ του ευρωπαϊκού τόξου και του Σύριζα, πρόθυμος να στηρίξει -υπό όρους- την πρώτη κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα; Κατάφερε ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της Πλατείας Κουμουνδούρου να του κολλήσει ανεξίτηλα τη ρετσινιά του δούρειου ίππου της διαπλοκής; Στέρεψε σχεδόν το «Ποτάμι» λόγω έλλειψης πεπειραμένων στελεχών και οργανωτικών δομών; Και τα τρία -πιστεύω- έπαιξαν τον ρόλο τους.

Βασικά όμως η Κεντροαριστερά μαστίζεται από υπερσυσσώρευση προσωπικοτήτων. Άνθρωποι αξιοσημείωτης μόρφωσης, με ενδιαφέρουσες ιδέες, απρόθυμοι όμως να κάνουν κομματική λάντζα, να δουλέψουν συντεταγμένα, να υποστείλουν τους εγωισμούς τους προς όφελος της ενότητας του χώρου. Άνθρωποι που συχνά μπερδεύουν την πολιτική σκιά τους με το πολιτικό τους μπόι. Παρέες οι οποίες αναλώνονται σε ατέρμονες συζητήσεις, αναλαμβάνουν την κατάρτιση σχεδίων εθνικής ανάκαμψης δίχως να έχουν ιδιαίτερα στενή επαφή με την κοινωνία. Χωρίς και να τους νοιάζει ακόμη-ακόμα τι σκέπτεται, πώς αισθάνεται ο μέσος Έλληνας.

Το φαινόμενο δεν είναι τωρινό. Και προπολεμικά και μεταπολεμικά, μέχρι την ίδρυση της Ενώσεως Κέντρου υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου και τον Σοφοκλή Βενιζέλο το 1961, ο ενδιάμεσος χώρος παρέμενε κατακερματισμένος και αλληλοσπαρασσόμενος. Κι ας τον υπηρετούσαν ενίοτε στελέχη-διαμάντια. Αξίζει να σημειωθεί ότι το 1945 μέχρι και ο Νίκος Καζαντζάκης ηγήθηκε μίας απόπειρας ενοποίησης του, η οποία έληξε βεβαίως άδοξα.

Για να λέμε την αλήθεια, η Κεντροαριστερά επηρεάστηκε δυσμενώς από το αποτέλεσμα των εσωκομματικών εκλογών της Νέας Δημοκρατίας. Εάν αντί για τον Κυριάκο Μητσοτάκη είχε επικρατήσει κάποιος αμιγώς συντηρητικός υποψήφιος, η αξιωματική αντιπολίτευση θα είχε στρίψει επί τα δεξιά και θα είχε αφήσει μεγαλύτερο χώρο στο κέντρο.

Σήμερα τί συμβαίνει;

Η μεν Φώφη Γεννηματά έχει μια ξεκάθαρη στόχευση. Να καρπωθεί την απογοήτευση από τα κυβερνητικά πεπραγμένα των Συριζανέλ σε συνδυασμό με το αντιδεξιό σύνδρομο μιάς μερίδας του ελληνικού λαού. Να υποδεχθεί πίσω, στο «σπίτι» τους, τους παλιούς ψηφοφόρους του Πασόκ, οι οποίοι -εν μέσω κρίσης- μετακόμισαν στον Σύριζα.

Το σχέδιο είναι απλό και πειστικό. Όσο και ανέμπνευστο. Η «Δημοκρατική Συμπαράταξη» της κυρίας Γεννηματά δεν προτείνει τίποτα το καινοτόμο για τη χώρα, δεν διαθέτει ίχνος νεανικότητας, δεν μοιάζει ικανή να μπολιάσει δημιουργικά κανένα μελλοντικό κυβερνητικό σχήμα. Στις εκλογές θα φαντάζει ως μια συμπαθητική, ανώδυνη επί της ουσίας, επιλογή των πολιτών που έχουν σιχτιρίσει τον Αλέξη Τσίπρα, δεν τους πάει όμως το χέρι να ψηφίσουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Και θα στηρίζεται από τον παντοδύναμο κάποτε, αξιοσημείωτα ισχυρό ακόμα, οργανωτικό ιστό του Πασόκ.

Ο Γιώργος Καμίνης βρίσκεται στους αντίποδες.

Μπορεί ως δήμαρχος να μην διέπρεψε ακριβώς, να μην μεταμόρφωσε -ούτε καν να εξανθρώπισε καίρια- την Αθήνα. Ενέκυψε όμως πάνω από τα ουσιαστικά της προβλήματα. Προσπάθησε φιλότιμα να εξυγιάνει τον δήμο και να φτιάξει δομές, οι οποίες να αναπτυχθούν σε βάθος χρόνου. Σίγουρα δε πόρρω απείχε από τη διακοσμητική -κιτς- αντίληψη των περισσότερων προκατόχων του, με τα καγκελάκια και με τα ψηλότερα χριστουγεννιάτικα δέντρα της Ευρώπης.

Ο Γιώργος Καμίνης δεν έχει δείξει προσώρας πολιτικό διαμέτρημα συγκρίσιμο με του Βαγγέλη Βενιζέλου, ο οποίος ωστόσο ασφυκτιά, στριμωγμένος ανάμεσα σε μία σχεδόν εχθρική του Δημοκρατική Συμπαράταξη και σε μιά ξένη για εκείνον Νέα Δημοκρατία. Του λείπει επίσης την οργανωτική εμπειρία των μυστικοσυμβούλων της Φώφης Γεννηματά. Ως πρόσωπο, τέλος, δεν είναι τόσο χαρισματικός -με επικοινωνιακούς όρους-, ώστε να συναρπάζει τους πολίτες επί τη εμφανίσει του.

Υπό την ηγεσία εντούτοις του Γιώργου Καμίνη, η Κεντροαριστερά θα είχε ελπίδα να βρει έναν σύγχρονο βηματισμό. Να πάψει να επικαλείται αενάως και να στηρίζεται στους προπάτορές της, στον Ανδρέα Παπανδρέου και στον Γιώργο Γεννηματά. Να σταματήσει να λειτουργεί σαν αντικραδασμικό απλώς μαξιλάρι ανάμεσα στον εθνικολαϊκισμό των Συριζανέλ και στη συντηρητική παράταξη. Να διατυπώσει συγκεκριμένες προτάσεις για τα ακανθώδη ζητήματα που ταλανίζουν τους Έλληνες. Να προσελκύσει στους κόλπους της πολίτες που κρατιούνται στην απέξω, αηδιασμένοι από τις κομματικές νομενκλατούρες, απρόθυμοι να βάλουν τα χέρια στη φωτιά. Τυχόν επικράτηση Καμίνη θα ανακάτευε την τράπουλα της πολιτικής. Θα έδινε επίσης νόημα στη συμμετοχή της Κεντροαριστεράς στην επόμενη κυβέρνηση.
Με δύο -αλληλένδετους- όρους.

Να κατέβει, πρώτον, ο Καμίνης με μιά σαφή και ελκυστική ατζέντα. Να μετατρέψει την αναμέτρησή του με την Φώφη Γεννηματά από μάχη προσώπων σε σύγκρουση διαφορετικών πολιτικών φιλοσοφιών.

Να καταφέρει, δεύτερον, να ανανεώσει το ενδιαφέρον των Ελλήνων για τον χώρο του οποίου φιλοδοξεί να αρχηγεύσει. Να ξανακάνει την Κεντροαριστερά ελκυστική. Εάν όχι -σε πρώτη φάση- για να την ψηφίζουν, τουλάχιστον για να την ακούν.

Έτσι και αποτύχει στα παραπάνω, η υποψηφιότητά του θα αποδειχθεί ένα ακόμα βότσαλο στη λίμνη. Τόσα πολλά έχουν πέσει βότσαλα κατά τα τελευταία χρόνια, που ούτε το αυτί των βατράχων δεν ιδρώνει πλέον…

* Ο κ. Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας  

 

ΠΗΓΗ: capital.gr