Ελένη Φιλίνη: Συντηρώ μόνη τον εαυτό μου από τα 15 μου

 

Η δουλειά που κάνουμε χρειάζεται τη δημοσιότητα. Δεν γίνεται από τη μια να γκρινιάζει και από την άλλη να την «αποζητάς» δηλώνει στο «Κ» η ηθοποιός Ελέ­νη Φιλίνη.

Στην Πέννυ Κροντηρά

 

Έχοντας πρωταγωνιστήσει σε ταινίες όπως η «Μέδουσα» και η «Αποπλη­ρωμή» που πήραν το τρίτο και δεύτερο βραβείο αντίστοιχα στην Αμερική, ανά­μεσα σε 4.500 ταινίες από όλο τον κό­σμο, στην ξένη σειρά ο «Άρχοντας των Βαλκανίων» και στην τουρκική «Δύο όχθες, ένας Ισμαήλ», ξεχωρίζει για τη ζωντάνια και το ταλέντο της.

Έχετε ζήσει μία ζωή με τα φώτα της δη­μοσιότητας στραμμένα πάνω σας! Πώς νιώθετε για αυτό;

Καλά! Δουλεύω από πολύ μικρή, είμαι από τα δεκαπέντε μου στο χώρο συντη­ρώντας τον εαυτό μου και το σπίτι μου. Καμιά φορά δεν μπορώ να διαχωρίσω την Ελένη από τη Φιλίνη. Δεν καταλα­βαίνω ότι ασχολούμαι με κάτι ιδιαίτερο, τα βλέπω όλα απλά.

Κάνω μια δουλειά όπως όλοι οι άνθρω­ποι. Δεν με έχει δυσκολέψει η δημοσι­ότητα. Η δουλειά που κάνουμε χρειάζε­ται τη δημοσιότητα. Δεν γίνεται από τη μια να γκρινιάζεις και από την άλλη να την αποζητάς.

 

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΡΟΛΟΪ…

Χορεύτρια, ηθοποιός, τραγουδίστρια, ποιήτρια. Ποιος τίτλος, σας ταιριάζει κα­λύτερα;

Καλλιτέχνης, γιατί είναι πολυδιάστατος και όχι μονοδιάστατος. Ο άνθρωπος δεν είναι ένα πράγμα. Όλα είναι ρόλοι στη  ζωή, η μάνα, η σύζυγος, η κόρη, η ερω­μένη, η φίλη.

Γίνεται να είμαι ηθοποιός και να μην μπορώ να τραγουδήσω ή να πάρω τα πόδια μου να χορέψω; Δεν νοείται για εμένα.

Αυτό στο εξωτερικό είναι δεδομένο. Εμείς εδώ στην Ελλάδα το έχουμε ως κάτι το ιδιαίτερο. Μα τι κάνω; Δεν είμαι αστροναύτης.

Όλα αυτά απαρτίζουν το αντικείμενο της δουλειάς μου. Απλώς στο θέατρο είμαι πίσω από έναν ρόλο, ενώ στο τρα­γούδι είναι η Ελένη που τραγουδάει πα­ρέα με το κοινό.

Τι θα συμβουλεύατε ένα παιδί που ξεκι­νάει τώρα στο χώρο;

Εγώ όταν ξεκίνησα στα δεκαπέντε, οι δικοί μου δεν το ήθελαν και έκανα επα­νάσταση στο σπίτι. Είπα «Αφήστε με να δοκιμάσω για πέντε χρόνια» και αν δεν τα καταφέρω θα ασχοληθώ με κάτι άλλο.

Πιστεύω ότι όλοι πρέπει να έχουμε ένα χρονικό όριο σε κάποια πράγματα για να φανεί αν έχει φως κάτι ή όχι. Μπο­ρεί να παλεύεις μια ζωή και να μην κά­νεις τίποτα, γι’ αυτό πρέπει να έχεις και εναλλακτική. Θα συμβούλευα λοιπόν να έχουν στα χέρια τους και κάτι άλλο γιατί αισθάνεσαι πιο μεγάλη ασφάλεια. Εγώ πήρα δίπλω­μα γραμματέως στα δεκαπέντε, το lower και έκανα εντατικά μαθήματα Ιταλικών.

Όλα αυτά για να μη στεναχωρηθούν οι γονείς μου. Αν δεν τα κατάφερνα σε πέντε χρόνια θα γινό­μουν γραμματέας όχι καθηγήτρια που ήθελε ο μπαμπάς ή δημόσιος υπάλ­ληλος που έλεγε η μαμά.  Η δου­λειά μας είναι κο­ρεσμένη και ανα­σφαλής, δεν μπορείς να επιβι­ώσεις από το θέα­τρο αυτή τη στιγ­μή. Πρέπει να κάνεις εκατό δου­λειές για να έχεις τη μισή αμοιβή από αυτή που εί­χαμε παλιά. Και πρέπει να αγαπάς αυτό που κάνεις. Εγώ ήμουν ερωτευμένη, δεν μπορού­σα να κάνω κάτι άλλο. Έχω έρθει αρκε­τές φορές στη θέση να τα παρατήσω όλα αλλά είναι πιο μεγάλη η αγάπη μου και νικούσε πάντα.

Ποια τα επαγγελματικά σας σχέδια;

Κάνω διάφορα live και συναυλίες για το καλοκαίρι, κάποια Σάββατα είμαι στις Πόρτες στο Ψυχικό.

Επίσης, τη νέα σεζόν θα κάνω τη ζωή της Σπεράντζας Βρανά, ένα μονόλογο του Κώστα Παπαπέτρου που θα σκηνο­θετήσει ο Φώτης Μεταξόπουλος.

Ακόμα θα συμμετέχω στο «Κύριος Νί­κος ετών 100 – κυρία Μαρίκα ετών 97» στη συνάντηση του Νίκου Γούναρη και της Μαρίκας Νίνου στον Παράδεισο, που θα σκηνοθετήσει και θα παίξει ο Γιώργος Νινιός στο Αγγέλων Βήμα. Ο Παναγιώτης Λάλεζας θα κάνει τον Γού­ναρη.

 

ΤΑ… ΗΝΙΑ ΣΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ

Πώς βλέπετε σήμερα τις προσωπικές σχέσεις των ανθρώπων; Η γυναίκα έχει πάρει τα ηνία στα χέρια της;

Ναι, τα έχει πάρει. Η γυναίκα αντιδρά περίεργα γιατί έχει καταπιεστεί χιλιάδες χρόνια.

Και ο άντρας έχει περάσει σε μια περί­εργη θέση. Έχουν χαθεί κάποιο ρόλοι, έχουν αλλάξει πάρα πολλά πράγματα. Καλό είναι να υπάρχει και λίγο ο ρομα­ντισμός και το παραμύθι και να μην τα ισοπεδώνεις όλα. Σήμερα είναι όλα ωμά.

Τι σας κάνει να χαμογελάτε; Από πού πηγάζει αυτή η λάμψη;

Η ζωή, ο ήλιος, όταν βλέπω τα ματάκια τα αγνά στα παιδιά, τα λουλούδια, τα ζω­άκια, η φύση, το γιασεμί μου. Και προς στιγμή να φωνάξω, δεν κρατάω κακία. Μου λένε ποια είναι τα μυστικά; Δεν υπάρχουν μυστικά.

Η ζωή είναι πολύ μικρή, όπως ένα ταξί­δι που όταν πάω προσπαθώ να περάσω καλά. Δυστυχώς στο βωμό του χρήματος οι άνθρωποι χάσανε το δρόμο τους. Δεν μπορώ να το καταλάβω πώς γίνεται αυτό, γιατί είμαστε περαστικοί.

Με στεναχωρεί γιατί εμείς επιτρέψαμε να συμβούν όλα αυτά. Ο σπόρος για να φυτρώσει, κάποιος πρέπει να τον φυτέ­ψει. Όταν ανοίγεις την πόρτα σου σε κάτι άσχημο είσαι συνυπεύθυνος και εσύ.

 

Μπορείτε να κλείσετε τη συνέντευξη με ένα ποίημά σας;

Μοιάζει με θέατρο η ζωή

Μοιάζει με θέατρο η ζωή/

Εμείς κομπάρσοι στη σκηνή /

Οι θεατές τα όνειρα/

Τα κάναμε παιδιά/

Σε κάθε μια παράσταση λιγότεροι πια μπαίνουν /

Γιατί το μάθαμε καλά πως όνειρα όλα μέ­νουν/

Πρωταγωνίστρια η θλίψη μου σε ρεσι­τάλ παλιάτσου/

Κάθε μου όνειρο κραυγή και ο προβολέ­ας στη σκηνή/

Να μου θυμίζει κάθε αυγή τη μοναξιά που ‘χει η ψυχή