Εκ βαθέων συνέντευξη του Αλέξη στο «Καρφί»

Του Κούτα μάρες
Η συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στο «Βελλίδειο» προς τους πολυπληθείς Έλληνες δημοσιογράφους (γι’ αυτό ο Τζανακόπουλος δεν έδωσε τον λόγο σε όλους, γιατί είχε κουραστεί ο ηγέτης) είχε τεράστιο ειδησεογραφικό ενδιαφέρον. Στην ΕΡΤ, η ακροαματικότητα ξεπέρασε σε ποσοστό το 2% όσων βλέπουν τηλεόραση και αυτό οφείλεται -εν μέρει- και στο γεγονός ότι η κρατική τηλεόραση ενοικίασε 3 βαν για να εκπέμπει εικόνα HD -δηλαδή υψηλής ευκρίνειας-, για να φαίνεται πιο ωραίος ο πρωθυπουργός μας, ακόμα και στο τελευταίο χωριό, όπου οι κάτοικοι κρέμονται από τα χείλη του και δεν προκάνουν ούτε τις κατσίκες να αρμέξουν. Η συνέντευξη, ενώ σε διάρκεια ήταν όσο και η ταινία του Μπεν Χουρ, δηλαδή 3,5 ώρες, άφησε εν τούτοις αδιευκρίνιστα κάποια σοβαρά ζητήματα γιατί προφανέστατα οι δημοσιογράφοι που υπέβαλαν ερωτήσεις δεν ήθελαν να φέρουν σε δύσκολη θέση τον πρωθυπουργό, για διάφορους λόγους αλλά έναν πάρα πολύ σοβαρό. Ο Αλέξης ήταν ελαφρώς ταλαιπωρημένος, καθώς το προηγούμενο βράδυ είχε ανήσυχο ύπνο στο «Μακεδονία Παλλάς» του Σαββίδη από τα χημικά που έριξαν εναντίον των διαδηλωτών τα ΜΑΤ. Την εντολή είχαν δώσει οι «κυρίες της Αυλής… στην Κατεχάκη», Όλγα και Κατερίνα, προκειμένου να προστατευθούν οι φίλοι Αμερικανοί που είχαν κάνει απόβαση στον Θερμαϊκό. Τούτων δοθέντων, στο «Καρφί» μάς ήρθε η φαεινή ιδέα να προσεγγίσουμε τον πρωθυπουργό για να διευκρινίσουμε ορισμένες απορίες. Βέβαια, το εγχείρημα ήταν δύσκολο όμως τη λύση μας την έδωσε ο μέντορας του πρωθυπουργού Αλέκος Φλαμπουράρης (να είναι πάντα καλά), ο οποίος τον έπεισε ότι πρέπει να μιλάει και σε άλλα ΜΜΕ και όχι μόνο στην ΕΡΤ, στο ΑΠΕ, στην «Αυγή», στην «Εφ. Συν.» ή στο «Ντοκουμέντο».

-Ο συντάκτης του «Καρφιού», Κούτα Μάρες, διάσημος για τις συνεντεύξεις που έχει πάρει από μεγάλους πολιτικούς και άλλα ιστορικά πρόσωπα από τους χώρους του θεάματος, του ακροάματος, του Διαστήματος και κάθε είδους συστήματος, άδραξε την ευκαιρία και βρέθηκε τετ-α-τετ με τον Τσίπρα. Με τη συστολή που τον διακρίνει, ο Κ.Μ. υπέβαλε λίγες «καφτερές» ερωτήσεις προς τον πρωθυπουργό, ο οποίος απάντησε αγόγγυστα με την παρρησία και τη γλώσσα της αλήθειας που τον διακρίνει αλλά και την ευρυμάθειά του, η οποία του επιτρέπει να χειρίζεται άψογα πολλές και δύσκολες λέξεις στην Ελληνική και στη Μακεδονική.
Η πρώτη ερώτηση, όπως ήταν φυσικό, αφορούσε το Μακεδονικό.

-Κύριε πρόεδρε, ήταν πολύ δύσκολο να πείσετε τον Ζάεφ να υπογράψει τη Συμφωνία που ζαχάρωνε εδώ και 40 χρόνια;

-Τρομερά δύσκολο. Εγώ και ο Νίκος (Κοτζιάς) μέρα-νύχτα αναζητούσαμε τρόπους να πείσουμε τον Ζόραν να βάλει την υπογραφή του ώστε η Κεντρική, Δυτική και Ανατολική Μακεδονία να μην μπερδεύονται με τη σκέτη Μακεδονία, όπως θέλει να τη λέει ο Ζάεφ. Τον καλέσαμε στις Πρέσ-πες και πες, πες, πες, τον πείσαμε. Γι’ αυτό και μετά μας πήγε απέναντι στο ταβερνάκι και μας τάισε ψαράκι.

-Πέρα όμως από το όνομα, δώσατε και τη μακεδονική εθνότητα και τη μακεδονική γλώσσα.

-Σιγά τα λάχανα! Δεν κάναμε κάτι σπουδαίο. Οι κάτοικοι της Μακεδονίας είναι απόγονοι του Μεγαλέξανδρου. Οι στρατηλάτης, που έφτασε μέχρι την Ινδία, ήταν δυνατόν να μην πάει για ψώνια μέχρι τα Σκόπια; Πού θα πήγαινα τα Σαββατοκύριακα για week-end; Στα καζίνο της περιοχής. Μαζί του κουβαλούσε και τους δασκάλους του, οι οποίοι δίδαξαν τη γλώσσα στους ντόπιους για να συνεννοούνται με τον Αλέξανδρο. Γι’ αυτό ξέρουν μακεδονικά, μια γλώσσα που δεν μιλάει ούτε ο Βούτσης.

-Για το «Μάτι» τι έχετε να πείτε, κύριε πρόεδρε; Γνωρίζετε κάτι γι’ αυτήν την ιστορία;

-Κοίταξε να δεις. Δεν πιστεύω στο μάτιασμα. Μια φορά που ήμουν ματιασμένος, κάτι έκανε η γιαγιά μου και με ξεμάτιασε. Από τότε δεν ένιωσα καμιά απολύτως ενόχληση. Και είναι χαρακτηριστικό ότι δεν δακρύζω εύκολα, για να μην πω ποτέ. Βλέπω πολύ καλά γύρω μου, το μάτι μου παίζει. Και τα καταλαβαίνω όλα. Ασχέτως αν κάνω πως δεν τα βλέπω. Αλλά εμένα δεν θα μου φορέσει κανείς γυαλιά. Σε όλα ρίχνω μια Ματι-ά. Γιατί είμαι ανοιχτό-Μάτι-ς.

-Ποιος θα θέλατε να γράψει τη βιογραφία σας; Για να θυμούνται τα έργα σας οι επόμενες γενιές;

-Αυτό το έργο για να είναι μεγαλόπνοο, πρέπει να το αναλάβουν δύο ή τρεις συγγραφείς. Θα επιθυμούσα ο ένας να είναι ο Πολάκης, ο οποίος με ξέρει πολύ καλά, όπως το πιστό μου σκυλί. Από την άλλη όμως φοβάμαι μήπως ο Παυλής, επειδή είναι λίγο τζόρας και παρορμητικός, αραδιάσει μερικές παπάρες, όπως θα έλεγε και η συντρόφισσα Ελενίτσα Αυλωνίτου. Δύο πέννες, οι οποίες μπορούν να αποτυπώσουν τη μεγαλειώδη πορεία μου, ανήκουν στον Καρτερό και τον Καρανίκα. Και οι δύο είναι πλέρια αντικειμενικοί, γράφουν κείμενα όπως οι ευαγγελιστές, τα οποία είναι εμπνευσμένα από τις ιερές παρακαταθήκες του Μαρξ, του Λένιν, του Στάλιν και άλλων μορφών της Σοβιετικής Επανάστασης που άλλαξαν τα φώτα της Ιστορίας (σ.σ. προφανώς ήθελε να πει τον ρουν αλλά… γλώσσα λανθάνουσα κ.λπ.).

Η επόμενη ερώτηση, που θα υπέβαλα στον κύριο πρωθυπουργό, αφορούσε τις σχέσεις του με τον Ντόναλντ Τραμπ και τη δουλική προσέγγιση ενός πολιτικού που διατείνεται ότι είναι αριστερός αλλά τώρα υποκλίνεται στους «φονιάδες των λαών». Οι συμπτώσεις όμως φαίνεται ότι δεν είναι ποτέ τυχαίες. Γιατί την ώρα εκείνη ακριβώς εμφανίστηκε η γραμματεύς του και του είπε ότι τον ζητούσε στο τηλέφωνο ο Ντόναλντ Τραμπ, ο πρόεδρος των ΗΠΑ. Πετάχτηκε αμέσως επάνω, μου έριξε μια γρήγορη ματιά λέγοντας ότι θα τα πούμε άλλη μέρα, αφού θα με ενημερώσει η γραμματέας του, και ζητώντας συγγνώμη, θέλησε να μείνει μόνος. Αποχώρησα πριν προλάβω να ρωτήσω για τον χρόνο διεξαγωγής των εκλογών, τα μνημόνια, τις επενδύσεις, τα μελλοντικά σχέδια της κυβέρνησης και κάποια άλλα τετριμμένα όπως για τη ζωή του, τις σπουδές του, αν διαβάζει βιβλία ή πώς ονειρεύεται την Ελλάδα που θα ζήσουν τα παιδιά του.

Ελπίζω να πάρω απαντήσεις στην επόμενη συνάντησή μας. Σχετικά με το τηλεφώνημα Τραμπ, πληροφορήθηκα την άλλη μέρα ότι είχε σχέση με τη συμφωνία για τη «Μακεδονία». Και όπως έγραψαν οι εφημερίδες, ο πρόεδρος των ΗΠΑ απαίτησε η συμφωνία να ψηφιστεί από την ελληνική Βουλή πριν από τις 17 Νοεμβρίου, που γίνεται κάθε χρόνο η πορεία από το Πολυτεχνείο προς την Αμερικανική Πρεσβεία. Μετά από αυτό το τηλεφώνημα μπορούν να μπουν και οι μνήμες του Τσίπρα, που έχουν σχέση με τις πορείες, στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.