Μια μεγάλη μορφή των αποδυτηρίων του Ολυμπιακού πέθανε την Παρασκευή, σκορπώντας θλίψη στην «ερυθρόλευκη» οικογένεια.
Ο λόγος για τον Απόστολο Ντούμα, ο οποίος ήταν καθηγητής στην Σχολή Φυσικοθεραπείας που για 20 χρόνια εργάστηκε στον Ολυμπιακό. Πέθανε σε ηλικία 90 ετών στη Βάρη, όπου διέμενε με την οικογένειά του.
Ο Πάνος Γεραμάνης σε ένα αφιέρωμα του στα «Νέα» και με αφορμή μία ραδιοφωνική συνέντευξη που του είχε παραχωρήσει ο εκλιπών είχε γράψει γι’ αυτόν:
«Ο Απόστολος Ντούμας (από τις Καρυές Τρικάλων) υπήρξε η ψυχή της μεγάλης πειραϊκής ομάδας επί 20 συνεχή χρόνια. Από το 1954 έως το 1974! Γυμναστής, μασέρ, φυσικοθεραπευτής. Προετοίμαζε σωματικά και ψυχικά τους παίκτες πριν από κάθε αγώνα είτε πρωταθλήματος είτε φιλικό.
Ήρεμος, νηφάλιος, σοβαρός, ακούραστος, δημιουργούσε πάντα πολύ καλή ψυχολογία στα παιδιά του «θρύλου». Έζησε γεγονότα και καταστάσεις όσο λίγοι άνθρωποι του Ολυμπιακού. Φορτωμένος με διακρίσεις ως αθλητής στίβου του Γ.Σ. Τρικάλων (ρίψεις, δρόμοι, άλμα εις μήκος) αρίστευσε στη Γυμναστική Ακαδημία, από την οποία αποφοίτησε το 1954.
Τότε εκλήθη στο τμήμα στίβου του Ολυμπιακού ως γυμναστής, αλλά για λόγους βιοποριστικούς ο σύλλογος του έδωσε και τη θέση του φυσικοθεραπευτή στο ποδοσφαιρικό τμήμα, όπου προπονητές ήταν οι αδελφοί Ευάγγελος και Γιάννης Χέλμης.
Ο Απόστολος Ντούμας ανέλαβε καθήκοντα φυσικοθεραπευτή την καλύτερη ίσως περίοδο του Ολυμπιακού, τότε δηλαδή που είχε δημιουργηθεί η ομάδα – θρύλος (1953 – 1959) με τις κατακτήσεις των έξι συνεχών τίτλων Πρωταθλήματος Ελλάδας και Κυπέλλου Ελλάδας.
Πέρασαν από τα χέρια του τα «χρυσά παιδιά» του «θρύλου», όπως Μουράτης, Ρωσσίδης, Μπέμπης, Μουστακλής, Σούλης, Καραπατής, Ιωάννου, Δαρίβας, Υφαντής, Στεφανάκος, Θεοδωρίδης, Πολυχρονίου, Κοτρίδης, Ψύχος και άλλοι μεγάλοι άσοι.
Ο Απόστολος Ντούμας υπήρξε ο λαοφιλής «άρχων» στα αποδυτήρια του Ολυμπιακού, που έζησε, εκτός από τους θριάμβους και τις χαρές, άσχημες στιγμές και πολλές απογοητεύσεις. Έζησε αντεγκλήσεις, φασαρίες, πολύ συχνές αντικαταστάσεις προπονητών. Ήταν ο άνθρωπος που πολλοί ποδοσφαιριστές όταν θεωρούσαν ότι αδικούνται, τους τόνωνε και τους εμψύχωνε. Ήταν φίλος με παράγοντες, με παίκτες, με προπονητές, αλλά πάντα είχε το θάρρος της γνώμης του και στήριζε αυτούς που είχαν δίκιο.
Το γεγονός ότι στάθηκε 20 συνεχή χρόνια στα αποδυτήρια του Ολυμπιακού μαρτυρά τον ακέραιο χαρακτήρα του. Όλοι οι προπονητές τον εμπιστεύθηκαν, αλλά εκείνοι που αναγνώρισαν τους κόπους του, τη σωστή δουλειά του και τη μεγάλη προσφορά του ήταν οι αδελφοί Χέλμη, οι διάσημοι Ούγγροι Κίμων Τίμπορ (1958), Μάρτον Μπούκοβι και Μίχαλι Λάντος (1965) και ο Γιουγκοσλάβος Λιούμπιζα Σπάιτς (1969)»
Τα σχόλια είναι κλειστά.