Έχει αρχίσει να κυλά αίμα…

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου

Στα χρόνια της ύφεσης υπήρξαν πολλά τραγικά συμβάντα με συμπολίτες μας που δεν άντεξαν την καταστροφή, βρέθηκαν σε απόγνωση και οδηγήθηκαν στην αφαίρεση της ζωής τους. Και πλήθος άλλων υπέστησαν τραγική επιβάρυνση της υγείας τους. Γιατί αυτό δεν συγκλόνισε όσο θα έπρεπε; Ίσως και λόγω ανωνυμίας. Με την υπόθεση Μαμιδάκη όμως το δράμα αποκτά αναγνωρίσιμο ονοματεπώνυμο.

Θα πείτε ίσως: μα έπρεπε να βρεθεί νεκρός γνωστός επιχειρηματίας για να ταρακουνηθούν τα ύδατα; Δυστυχώς αυτή είναι η οδυνηρή πραγματικότητα. Το ειδικό βάρος της περίπτωσης αυτής ασφαλώς την καθιστά ως ιδιαίτερα σημαντική. Πραγματικά σοκάρει ο ψυχισμός ενός περήφανου ανθρώπου που προφανώς δεν άντεξε -ό,τι ακριβώς και να συνέβη- να γραφεί με αποτυχία και καταστροφή ο επίλογος μίας δημιουργικής καριέρας.

Το πώς ή το πόσο διαχειρίζεται καθένας το προσωπικό του δράμα και το σε ποιο βαθμό μπορεί η ευθιξία ή η αξιοπρέπεια να του υπαγορεύσουν κινήσεις, ποικίλλει ασφαλώς. Αλίμονο άλλωστε! Όμως η σοκαριστική υπόθεση Μαμιδάκη έρχεται να αναδείξει -έστω και λόγω αναγνωρισιμότητας- μία κατάσταση ενός ντόμινο καταστροφής, ενός σπιράλ επιχειρηματικού και οικονομικού θανάτου. Η οποία αποκτά πλέον έναν ανεξέλεγκτο βηματισμό. Καθώς ασφαλώς και οι περιπτώσεις του Μαρινόπουλου ή της Jetoil δεν είναι οι μοναδικές τρανταχτές επιχειρηματικές υποθέσεις. Τουλάχιστον άλλα 3-4 πολύ μεγάλα «ονόματα» βρίσκονται σε επίσης πολύ δυσμενή θέση. Και πολλά άλλα ακόμα…

Και με τα δεδομένα που διαμορφώνονται στην αγορά με την έξ ανάγκης πλέον σκλήρυνση της στάσης των τραπεζών, τα αδιέξοδα ρευστότητας, το πνίξιμο από τα χρέη και την υπερφορολόγηση, σε ένα περιβάλλον «εχθρικό» προς την επιχειρηματικότητα και με την πραγματική ύφεση (όχι των αριθμών, αλλά στην πραγματική ζωή) να βαθαίνει, οι πτωχεύσεις και τα ηχηρά κανόνια υπάρχει κίνδυνος να γίνουν «καθημερινό» φαινόμενο.

Επαναλαμβάνω, ότι το σοκ από την υπόθεση Μαμιδάκη δεν διαγράφει τη σημαντικότητα ή την τραγικότητα των δεκάδων χιλιάδων περιπτώσεων οικονομικής καταστροφής και των δραματικών συνεπειών που είχαν. Αντίθετα, τις αναδεικνύει. Όμως κάπου το πράγμα φτάνει σε έναν γκρεμό! Αρχίζουν να «σκάνε» ακόμη και όσοι κρατήθηκαν με νύχια και με δόντια. Έστω και αν έμειναν όρθιοι λόγω εσφαλμένης, για την υγιή ανταγωνιστικότητα, ανοχής. Η ουσία δεν αλλάζει. Ο κόμπος έφτασε στο χτένι.

Η κυβέρνηση οφείλει να αντιμετωπίσει την κατάρρευση της επιχειρηματικότητας με εξαιρετική προσοχή. Έχει έρθει η ώρα να αναθεωρήσει ορισμένες από τις ιδεοληψίες της που καταστρέφουν και ό,τι έχει απομείνει από την επιχειρηματικότητα. Να ξαναδεί με άλλο μάτι το πώς θα στηρίξει την αγορά και τις επιχειρήσεις, αντί να αναμασούν ορισμένα στελέχη της τις αρλούμπες περί ταξικού πολέμου…

Το επιχειρηματικό αίμα μεταφορικά αλλά και πραγματικά, κυλά και δημιουργεί ένα ιδιαίτερα δραματικό περιβάλλον. Ας προσπαθήσουμε όλοι να σταματήσει προτού γίνει ποτάμι…