Ειδησεογραφικό site

Διασύρουν τη χώρα. Διαπραγματεύονται πέμπτο μνημόνιο!

44

Του Ανδρέα Ζαμπούκα

Προσπαθώ να βρω κάτι εξαιρετικό μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του ΄04, που να εξυψώνει το ανάστημα της χώρας. Ένα λόγο που να δημιουργεί κάποιες στοιχειώδεις συνθήκες εθνικής ανάτασης, έστω και περιστασιακές.

Τίποτα, απολύτως τίποτα. Βρισκόμαστε στον δέκατο χρόνο της κρίσης και τον έβδομο χρόνο της επιτήρησης. Πορευόμαστε με capital controls, με την ύφεση να συνεχίζει τον διαβρωτικό της ρόλο, με τους Έλληνες καταχρεωμένους και την κοινωνία εγκλωβισμένη σε ένα πολιτικό κλοιό λαϊκισμού, φαντασιώσεων και αδιεξόδου.

Το βράδυ της Δευτέρας άλλο ένα Eurogroup πέρασε χωρίς αποτέλεσμα. Η Ελλάδα βρέθηκε για άλλη μία φορά, ως επαίτης, μεταξύ της προτεσταντικής ηθικής του Σόϊμπλε, των τακτικισμών του ΔΝΤ και της αναρμοδιότητας της ΕΚΤ να παρέμβει σε πολιτικές αποφάσεις.

Από ό τι φαίνεται, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος δεν έκρινε κατάλληλη τη στιγμή να δεχτεί τον συμβιβασμό. Αργά το βράδυ και ενώ υπήρχε στο τραπέζι, κοινό σχέδιο Σόϊμπλε- ΔΝΤ, δέχτηκε τηλέφωνο από τον πρωθυπουργό να το απρρίψει. Ήταν η πρόβλεψη για υπογραφή νέων δεσμεύσεων επιτήρησης της ελληνικής οικονομίας και για μετά την λήξη του προγράμματος, το 2018. Οι δανειστές  απαιτούν πλεονάσματα 3,5% μέχρι το 2022 και η τελική πρόταση συμφωνίας προέβλεπε ότι το ΔΝΤ θα μπει το 2018 με λεφτά και με δικό του Μνημόνιο!

Ας μου πει όμως, κάποιος έστω μία φορά, που οι διεκδικήσεις της ελληνικής κυβέρνησης έφεραν αποτέλεσμα, τα δύο τελευταία χρόνια. Ξεκινώντας από τον «υπερηχητικό» Γιάνη μέχρι τον πάντα «μπερδεμένο» Γιούκλιντ. Αλλά επειδή δεν είμαι από αυτούς που έχουν μνήμη χρυσόψαρου, καλό είναι να θυμόμαστε και κάτι άλλους ανεκδιήγετους ΥΠΟΙΚ, άλλων εποχών που έκαναν λογαριασμούς σε χαρτοπετσέτες.., πριν φτάσουμε στα μνημόνια.

Η χώρα εκπροσωπείται από απίθανους τύπους οι οποίοι την διασύρουν μεθοδικά, χωρίς να έχουν συναίσθηση ή συνείδηση του θεσμικού αντιπροσωπευτικού τους ρόλου. Αντίθετα, φαίνεται να ανταποκρίνονται περισσότερο στην αμοιβαιότητα του εκλογικού σώσματος που τους εκλέγει. Υπερασπίζονται δηλαδή, αυτό που οι ψηφοφόροι τους διαθέτουν ως αξιακό σύστημα στα θέματα της ηθικής, της κοινωνικής ανευθυνότητας και της αξιοπρέπειας.

Ποιο είναι αυτό; Η βαθιά πεποίθηση ότι ο γάϊδαρος πετάει! Η ασάλευτη εμμονή ότι υπάρχουν λεφτόδεντρα, ότι «λύσεις» βρίσκονται άμα θέλουμε… και άλλα τινά κληρονομηθέντα από την εποχή της ανεξέλεγκτης εποχής των «τρελών» παχαίων αγελάδων!

Παλινδρομώντας λοιπόν, μεταξύ αφασίας, φαντασίωσης και φθόνου για την κατσίκα του γείτονα, ο «περιούσιος» και «υπερήφανος» λαός των 3 εκ. συνταξιούχων, του 1 εκ. δημοσίων υπαλλήλων και του 1,5 εκ ανέργων εξουσιοδοτεί τους αυθεντικούς εκπροσώπους του να διεκδικήσουν το ανέφικτο: την χρηματοδότηση της οικονομίας από κάποια μαγική πηγή εσόδων. Τα οποία δεν θα προέρχονται από τα κεφάλαια των καπιταλιστών ούτε από το «ξεπούλημα» της δημόσιας περιουσίας ούτε από την παραγωγή πλούτου χωρίς την άδεια των συνδικαλιστών ούτε και από τη μείωση των δαπανών του κράτους.

Εύκολα λοιπόν, καταλαβαίνει κάθε λογικός άνθρωπος γιατί η χώρα θα βρίσκεται υπό επιτήρηση στα επόμενα 100 χρόνια! Γιατί έχει χαθεί οριστικά και αμετάκλητα η έννοια της συνεκτικής της υπαρξιακής δομής: το ένστικτο της επιβίωσής της!

Οι Έλληνες έχουν χάσει για πάντα την αίσθηση της αυτοσυνειδησίας τους. Και από τη στιγμή που δεν μπορούν να αποφασίσουν για την αυτοδιάθεσή τους, μέσω των ευθυνών, οι κυβερνήσεις τους παραμένουν έρμαια του διασυρμού τους. Και μαζί με τις κυβερνήσεις, όλοι εμείς που διαθέτουμε την ίδια υπηκοότητα, υφιστάμεθα την εθνική κατάθλιψη που αρμόζει σε κάθε τραγικό ηλίθιο που υποδύεται τον ρολίστα ενώ στην ουσία, ζει από τον οίκτο του διαχειριστή του.

Επομένως, μνημόνια και πάλι μνημόνια. Χωρίς καμία επιστροφή στα παλιά. Με μόνη διέξοδο την διχάλα της σκληρής επιλογής: ή την ανάληψη της ευθύνης και της παραδοχής ή την πλήρη υποτέλεια στις αποφάσεις των άλλων. Μέχρι στιγμής συμβαίνει μόνο το δεύτερο…

 

ΠΗΓΗ: liberal.gr

Τα σχόλια είναι κλειστά.