Δεν μας φτύνουν. Βρέχει

Του Δημήτρη Μαρκόπουλου 

Το «έξω πάμε καλά» υπήρξε ένα από τα πολλά αποφθέγματα του αείμνηστου Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Μπορεί για χρόνια η Ελλάδα να είχε τα προβλήματα της, όμως όλο και κάποιο καλό νέο θα «έσκαγε» εκτός συνόρων για τη χώρα μας. Είτε η είσοδος μας στην ΕΟΚ, είτε η ροή ενισχύσεων στην ελληνική οικονομία με τα Πακέτα Ντελόρ, τα ΚΠΣ και το ΕΣΠΑ, είτε η ΟΝΕ, η Ελλάδα κατάφερνε να έχει μια θετική παρουσία ετών στην ευρωπαϊκή οικογένεια.

Δυστυχώς όμως σήμερα ούτε και σε αυτόν τον τομέα τα πηγαίνουμε καλά. Πέρυσι, ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς είχε την φαεινή ιδέα να ζητήσει οικονομική ενίσχυση από τη Ρωσία ως απάντηση στα ευρωπαϊκά μας αδιέξοδα. Αφού ο σύντροφος Πούτιν δεν ενέδωσε στις υποκλίσεις Λαφαζάνη, το σχέδιο τροποποιήθηκε. Ο ΣΥΡΙΖΑ απευθύνθηκε στο Ιράν. Κι εκεί τα αποτελέσματα πενιχρά. Κατόπιν έταξε ο πολυγραφότατος κι αναντικατάστατος όπως πληροφορούμεθα κ. Κοτζιάς βοήθεια από την Κίνα. Ευρώ ή πιο σωστά Γουάν δεν έφθασε ποτέ στην Αθήνα για να οδηγηθούμε στην κάκιστη λύση του δημοψηφίσματος κι εσχάτως στα εξοντωτικά μέτρα – αποτέλεσμα μιας ανερμάτιστης πολιτικής εντός αλλά – κυρίως – εκτός συνόρων.

Με τη σταθεροποίηση στη συνέχεια της κυβέρνησης και έπειτα από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου θα περίμενε κανείς να υπάρξει αλλαγή γραμμής και σοβαρότητα. Κι όμως. Οι εκπλήξεις συνεχίστηκαν. Η περίφημη «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική» συνεχίστηκε, με την ευρισκόμενη σε αδυναμία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ να τρώει τη μια σφαλιάρα πίσω από την άλλη στο μεταναστευτικό από χώρες όπως τα Σκόπια, τη Βουλγαρία και την Τουρκία, ακόμα και τη Σλοβενία ή την Ουγγαρία. Ξαφνικά η Ελλάδα εξελίχθηκε σε παρία και τελικά σε θέατρο μιας τραγωδίας παγκοσμίων διαστάσεων.

Και ποια πιο τραγική διαπίστωση αυτής της νέας κατάστασης με τα δύο απανωτά γεγονότα που προσβάλλουν την εξωτερική μας πολιτική. Το πρώτο ήταν η λανθασμένη επιλογή μετάβασης του κ. Κοτζιά στα Τίρανα παρά τις προκλητικές δηλώσεις του Αλβανού πρωθυπουργού που ανακίνησε θέμα Τσαμουριάς. Αντί να ακυρώσει ο υπουργός την επίσκεψη και να διαμαρτυρηθεί, για λόγους που ο ίδιος μόνο ( ίσως και μερικοί άλλοι;) κατανοεί, επέλεξε να πραγματοποιήσει κανονικά την επίσκεψη και να εκτεθεί διπλά λόγω των διαδηλωτών που του την είχαν στημένη.

Δεύτερο δείγμα του τρόπου με τον οποίο η εξωτερική μας πολιτική εξελίσσεται σε καρπαζοεισπράκτορα των Βαλκανίων ήταν η απίστευτη και εθνικά απαράδεκτη δήλωση του αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών Νίκου Ξυδάκη για τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε χώρο ανάγνωσης του Κορανίου. Ξεχνά ο υπουργός πως μόλις πριν από ένα μήνα οι Τούρκοι και πάλι προκαλούσαν αυτή τη φορά σε ελληνικό έδαφος, τη Χίο κι επέλεξε να επικροτήσει την ακραία ισλαμιστική επιλογή.

Και λογικά έρχεται στο μυαλό μας η απορία: Αυτοί οι υπουργοί, αυτή η κυβέρνηση θα είναι που θα επιδιώξουν να λύσουν ακανθώδη και χρονίζοντα προβλήματα όπως το Μακεδονικό και Κυπριακό που εσχάτως ανακινούνται; Υπουργοί που την ώρα που διεθνώς τους «φτύνουν» και που νομίζουν πως απλά έξω βρέχει θα πάρουν την ευθύνη για ζητήματα που θα βρίσκουμε μπροστά εμείς και τα παιδιά μας; Ο άνθρωπος που μιλούσε για ενίσχυση της χώρας από τις BRICs και που σέρνεται από αποτυχία σε αποτυχία  θα εξακολουθήσει να κάνει λάθη στην πλάτη μας; Και τελικά μήπως βρε παιδιά μας φτύνουν και τελικά αυτά εκεί έξω δεν είναι ψιχάλες;