Ειδησεογραφικό site

Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα…

94

 Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου

Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα… Κρύο δεν έκανε ποτέ… τραγουδούν εδώ και χρόνια  οι Locomondo. Όμως καμιά φορά κάνει και κρύο και ρίχνει και χιόνια. Τι να κάνουμε, δεν τα ψέκασαν τα σύννεφα, χρησιμοποιήθηκε όλο το αέριο για τα μυαλά… Και όταν ήρθε το κρύο ήρθαν και οι υπερβολές.

Από τη μια βαρεθήκαμε να ακούμε μέρες πριν έρθει ο χιονιάς για την… ετοιμότητα της κρατικής μηχανής να αντιμετωπίσει την… ιστορική κακοκαιρία που θα ερχόταν! Τύφλα να έχει η εποχή των παγετώνων. Το 1, το 2 και το 3 μαζί… Και όταν ήρθε το κύμα της κακοκαιρίας, οι μισοί αλληλοσυγχαίρονταν για την άψογη αντιμετώπιση του φαινομένου και οι άλλοι μισοί εξαπέλυαν «κατηγορώ» για τις ολιγωρίες και την ταλαιπωρία των πολιτών. Τι πραγματικά συνέβη; Ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Ούτε καμία βιβλική κακοκαιρία εκδηλώθηκε, ούτε κανένας μηχανισμός δεν χρειάστηκε να λειτουργήσει υπό πίεση. Και μάλλον τα ψιλοθαλάσσωσε όπου χρειάστηκε…

Πάει, σε αυτή τη χώρα δεν υπάρχει σωτηρία. Δεν βάζουμε μυαλό. Τα πάντα αντιμετωπίζονται στη λογική της δημιουργίας εντυπώσεων χωρίς να δίνεται καμία σημασία στην ουσία, στην πραγματικότητα. Μήπως δεν το βιώνουμε καθημερινά αυτό το θέατρο παραλόγου με την υποτιθέμενη διαπραγμάτευση;  Μήπως το ίδιο δεν συμβαίνει και στην πολιτική;  Με το… φανάρι ψάχνει κανείς να ακούσει έναν σοβαρό διάλογο με επιχειρήματα. Αντ’ αυτού κραυγές και βωμολοχίες. Και την ίδια ώρα ο λαϊκισμός θριαμβεύει, με την τεκμηριωμένη άποψη και κριτική να θεωρείται είτε βαρετή είτε… αναμασημένη τροφή. Κι όμως υπάρχει κι άλλος δρόμος. Και υπάρχουν και πολιτικοί που μπορούν…

Όμως γενικά δεν ευθύνονται μόνο οι κυβερνώντες ή οι πολιτικές δυνάμεις, ή τα media. Φταίνε όλοι. Η πολιτισμική και ηθική κατάπτωση προηγήθηκαν της πολιτικής και οικονομικής κατάπτωσης. Τίποτε δεν έχει γίνει τυχαία. Και στο κάτω κάτω, οι πολιτικοί και ο τρόπος που ασκούν την πολιτική, δεν αποτελεί παρά κάτι που γεννήθηκε μέσα από την κοινωνία και λειτουργεί και ως καθρέφτης της. Μπορεί αυτό να αλλάξει;

Προφανώς και μπορεί. Το ερώτημα είναι αν τελικά θέλουμε να αλλάξει. Οι πολίτες δηλαδή αν θέλουμε να αλλάξει. Γιατί αν πραγματικά το επιθυμούμε τότε δεν είναι και τόσο δύσκολο όσο ίσως φαίνεται. Μάι απόφαση είναι. Δεν μου αρέσει, το αλλάζω. Πώς; Αγωνίζομαι και το αλλάζω. Ποιο όπλο έχει στα χέρια του ο πολίτης για να αγωνιστεί και να επιφέρει αλλαγές; Πρώτα από όλα την ψήφο του. Μόνο που στη γνωστή παροιμία με την… υπογραφή και το κάτι άλλο που θα πρέπει να προσέχεις που το βάζεις, θα έπρεπε να είχε προστεθεί και η ψήφος…

Πέρα όμως από την ψήφο έχει και τη δυνατότητα να φωνάξει, να διαμαρτυρηθεί, να αντιδράσει. Να βγει στον δρόμο, να διαδηλώσει; Το κάνει; Όχι. Γιατί; Επειδή κρυώνει; Προφανώς όχι. Άλλωστε το είπαμε… δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα. Τότε; Γιατί σε κάθε προσπάθεια για διοργάνωση διαμαρτυρίας, για παράδειγμα όταν ψηφίζονται κρίσιμα αντιλαϊκά και σφαγιαστικά για την οικονομία και την κοινωνία νομοσχέδια δεν συμμετέχει κανείς ή μάλλον σχεδόν κανείς;

Είμαστε ως κοινωνία λοβοτομημένοι; Κουρασμένοι; Ταλαιπωρημένοι; Ή μήπως ηττημένοι και συνθηκολογημένοι; Μήπως πάλι λείπει η έμπνευση; Ή ιδέα; Εκείνο που θα εξιτάρει, θα κάνει το αίμα να βράσει και θα δημιουργήσει προσδοκία; Αυτή την εξίσωση οφείλουν να την επιλύσουν εκείνοι που έχουν τη δυνατότητα να προκαλέσουν μία νέα αλλαγή. Που έχουν και την πρόθεση αλλά και τη δυνατότητα. Να σκεφτούν τι είναι εκείνο που χρειάζεται για να αφυπνιστεί η κοινωνία. Ότι βράζει είναι βέβαιο. Όμως δεν κοχλάζει, απλώς σιγοβράζει στο ζουμί της. Θα μου πείτε, τις εξελίξεις δεν μπορεί να τις προκαλέσει η αντιπολίτευση, αλλά η κυβέρνηση. Εκείνη έχει το μαχαίρι και το καρπούζι. Υπό μία έννοια σωστά. Όμως επειδή στα καμένα δέντρα το φρούτο μπορεί αντί να ωριμάσει να σαπίσει, ο καιρός που υπάρχει ακόμη για να διορθωθεί η πορεία της χώρας προς τον γκρεμό δεν είναι πολύς…

*Αναδημοσίευση από το Capital.gr.

Τα σχόλια είναι κλειστά.