Δεν υπάρχει χρόνος για… ζαριές

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου 

Κάποια στιγμή θα πρέπει όλοι να μιλήσουν τη γλώσσα της αλήθειας. Δεν αντιμετωπίζουμε κρίση. Γιατί κρίση σημαίνει κάτι το παροδικό, κάτι που μπορεί να αντιμετωπιστεί και να τελειώσει και τα πράγματα να επανέλθουν στην πρωτέρα κατάσταση. Αντίθετα, αυτό που συμβαίνει είναι ότι διαμορφώνεται πλέον μία υποβάθμιση του επιπέδου διαβίωσης χωρίς προϋποθέσεις, τουλάχιστον άμεσα, επαναφοράς.

Αν αυτό δεν γίνει κατανοητό, αν δεν διαμορφωθούν προτάσεις με βάση τη νέα πραγματικότητα και αν παραμένουμε στην αναζήτηση του επόμενου «μάγου» που γνωρίζοντας καλύτερα… ξόρκια από τον προηγούμενο θα επαναφέρει τη χώρα σε συνθήκες ευημερίας, τότε δεν συμβαίνει τίποτε περισσότερο από μία αέναη παραίσθηση… Αν αντίθετα γίνει συνείδηση η νέα κατάσταση, αν ξεκαθαρίσει μέσα μας ότι πιο πιθανό είναι να… ξυπνήσει ο «μαρμαρωμένος βασιλιάς» από το να επιστρέψει η χώρα στις συνθήκες που επικρατούσαν στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90 και το πρώτο μισό της δεκαετίας του 2000, τότε υπάρχει μία πιθανότητα για αναγέννηση από μία νέα αφετηρία. Και, όπου βγάλει…

Δυστυχώς, αυτή είναι η πραγματικότητα. Οι δυνατότητες της χώρας να επιβιώσει με δικές της δυνάμεις είναι αυτή τη στιγμή μηδαμινές. Μπορεί να δημιουργηθούν νέες, όμως αυτό απαιτεί χρόνο, πρόγραμμα, μεγάλη εθνική προσπάθεια, όχι διχασμό και όχι εφήμερο λαϊκισμό. Στο πλαίσιο αυτό, είναι απαραίτητο να σταματήσει η κυβερνητική παλινωδία της υποτιθέμενης σκληρής διαπραγμάτευσης. Τα περιθώρια για διγλωσσία και για νέα χρονοκαθυστέρηση έχουν παρέλθει. Το πράγμα έχει κουράσει και εντός και εκτός συνόρων.

Πολιτική συμφωνία; Προσύμφωνο; Ό,τι μορφή και αν θέλουν να δώσουν, όπως και αν θέλει καθένας να το αποκαλέσει, ανάλογα με τα μικροσυμφέροντα κάθε πλευράς, ας τελειώνουμε. Ας το ελπίσουμε. Να υπάρξει θετική εξέλιξη. Κάθε περαιτέρω καθυστέρηση απλά επιδεινώνει δραματικά την κατάσταση. Να μπει επιτέλους το νερό στο αυλάκι γιατί οποιοσδήποτε άλλος δρόμος δεν θα είναι απλά δύσβατος, αλλά εντελώς κακοτράχαλος. Και η συμφωνία, όποτε τελικά κλείσει, οδυνηρή θα είναι, δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό. Μπορεί όμως να δώσει για μία ακόμη φορά χρόνο…

Χρόνο που αν αξιοποιηθεί με βάση τις σωστές παραδοχές και δεδομένα, μπορεί να βάλει τη χώρα σε ράγες αντίστροφης πορείας από τη σημερινή. Θα πείτε, μπορεί να το κάνει αυτό η συγκεκριμένη κυβέρνηση; Αμφίβολο. Πολύ δύσκολα θα ανατραπούν νοοτροπίες και «βολέματα». Όμως κάποια στιγμή θα πρέπει στην κυβέρνηση να αντιληφθούν ότι έχουν ιστορική ευθύνη τούτη την ώρα και η στάση που θα κρατήσουν και συλλογικά αλλά και καθένας ατομικά θα επηρεάσει καταλυτικά τη μοίρα της χώρας. Και με το βάρος αυτής ακριβώς της ευθύνης θα κριθούν. Και όχι μόνο από την ιστορία…

Για να δούμε λοιπόν. Θα επικρατήσει η κοινή λογική; Απλώς να σημειώσουμε ότι η αξιολόγηση που σήμερα κρίνεται σε ένα σημαντικό βαθμό το μέλλον της χώρας, θα έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί από τον προηγούμενο Νοέμβριο. Και «θύμα» αυτής της καθυστέρησης είναι πρώτα από όλα η οικονομία. Μιλάμε για την πραγματική οικονομία και όχι για τη δημιουργική λογιστική που στηρίζεται σε μία υπεραπόδοση φόρων μη επαναλαμβανόμενη και με καταστροφικές συνέπειες για όλη την αγορά.

Ο «κατήφορος» που οφείλεται ακριβώς στην μικροπολιτικού χαρακτήρα καθυστέρηση που προκαλεί η κυβέρνηση, είναι εκείνος που οδηγεί ολοένα και σε περισσότερα μέτρα, σε νέα πλήγματα στην αξιοπιστία της χώρας, σε επικράτηση αντιεπενδυτικού κλίματος σε διάλυση της κοινωνίας που πλέον έχει εξαντλήσει κάθε απόθεμα… Και κάτι τελευταίο. Δεν μπορεί οι τύχες μιας χώρας να καθορίζονται από… πολιτικές ζαριές, όπως αυτή των ενδεχόμενων αλλαγών στην ευρωπαϊκή πολιτική ως συνέπεια πιθανών εκλογικών αποτελεσμάτων. Θα πρόκειται για ένα πολύ επικίνδυνο καιμκαιροσκοπικό παιχνίδι που μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ με καταστροφικές συνέπειες.

Αναδημοσίευση από το capital.gr