Δεν έχουν όλοι μνήμη χρυσόψαρου, κύριε Τσίπρα

Τα όσα κατά καιρούς διακηρύσσει ο Τσίπρας ελαφρά τη καρδία και εν συνεχεία αναιρεί ή διαστρεβλώνει και τα ίδια του τα λόγια, ξεπερνούν και την πλέον αχαλίνωτη φαντασία. Είναι περιττό να επαναλάβουμε τα άπειρα ψέματα που διέσπειρε ανενδοίαστα στον δημόσιο βίο.

Δεν θα είχε κανένα νόημα γιατί η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων είναι ήδη κοινωνοί των τερατολογιών που ελέχθησαν αλλά εν τούτοις μια ανάλογη τακτική ακολουθείται ακόμα και σήμερα από τον πρωθυπουργό. Πρόσφατα γεγονότα επιβεβαιώνουν του λόγου το ασφαλές.

Εδώ και πάρα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα η μόνιμη -σχεδόν εμμονική- επωδός του Τσίπρα αφορά το τέλος της μνημονιακής σύμβασης τον Αύγουστο, την οποία ονομάζει «καθαρή έξοδο» υπονοώντας ότι άμα τη λήξη του επαχθούς μνημονίου επανέρχεται η κανονικότητα στην Ελλάδα.

Βέβαια, ο πρωθυπουργός, ψευδόμενος, αποκρύπτει ότι το τρίτο -και πιο επαχθές- μνημόνιο που υπέγραψε η κυβέρνησή του (με τη σύμπραξη του ακροδεξιού συμμάχου) περιλαμβάνει δεκάδες δεσμεύσεις, οι οποίες θα ισχύουν για πάρα πολλά χρόνια μετά τον Αύγουστο του 2018 (περικοπές συντάξεων, μείωση αφορολόγητου κ.λπ.). Επίσης, δεν γίνεται καμία αναφορά στο υπέρ-ταμείο διάρκειας 99 ετών που θα αξιοποιήσει (πουλήσει) τη δημόσια περιουσία ώστε να αποπληρωθεί το χρέος.

Για όλα αυτά τα σοβαρά θέματα ετηρείτο αιδήμων σιωπή επειδή έπρεπε να αξιοποιηθεί επικοινωνιακά το αισιόδοξο αφήγημα του πρωθυπουργού για την απελευθέρωση των Ελλήνων από τα «δεσμά» των μνημονίων ύστερα από τις σκληρές μάχες που έδωσε εναντίον των «τοκογλύφων» (τώρα, πάντως, δεν λέγονται έτσι αλλά δεν έχει σημασία) η μπαρουτοκαπνισμένη κυβέρνησή του.

Όσοι διατηρούσαν επιφυλάξεις για τις υπερφίαλες διακηρύξεις περί «καθαρής εξόδου» λοιδορήθηκαν από τους εντεταλμένους συμβούλους που κατοικοεδρεύουν στα υπόγεια του Μαξίμου και έγιναν δακτυλοδεικτούμενοι από κυβερνητικά φίλια μέσα ενημέρωσης, τα οποία τους περιέβαλαν με τη ρετσινιά του εθνοπροδότη.

Όλο αυτό το γλαφυρό αφήγημα απομυθοποιήθηκε από τον ίδιο τον Τσίπρα, ο οποίος φαίνεται ότι παραμένει ακόμα και σήμερα επιρρεπής στις κυβιστήσεις, γνωστές πλέον με τη διεθνή ορολογία «κωλοτούμπες». Την περασμένη Τρίτη από το βήμα της γενικής συνέλευσης του ΣΕΒ, ο πρωθυπουργός είπε την αλήθεια γιατί προφανώς δεν θα μπορούσε να πει ψέματα μπροστά σε επιχειρηματίες που τουλάχιστον γνωρίζουν από οικονομία.

Ο Αλέξης Τσίπρας, χαμηλώνοντας τον πήχη των προσδοκιών για τη μετά την έξοδο από τα μνημόνια εποχή, τόνισε: «Σε αντίθεση με την είσοδό μας στα μνημόνια, η έξοδος από αυτά δεν θα τα αλλάξει όλα στη ζωή μας απότομα και θεαματικά αλλά οι αλλαγές θα έρχονται βήμα το βήμα. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να γίνει αλλιώς; Όταν βγάζεις έναν ασθενή από την Εντατική, ακόμη κι αν είναι αθλητής, δεν τον βάζεις να τρέξει κατοστάρι. Πρέπει να δώσουμε χρόνο».

Προφανώς ο πρωθυπουργός προσγειώθηκε στην πραγματικότητα γιατί δεν μπορεί να παριστάνει διαρκώς τον Δον Κιχώτη κυνηγώντας τη σκιά του καθώς βαδίζει στο ξέφωτο. Θα πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει να πολιτεύεται παραπλανητικά. Γιατί -πέρα από την οικονομία- μια παρόμοια τακτική ακολουθεί και στο άλλο μείζον θέμα της διαπραγμάτευσης για την ονοματοδοσία στα Σκόπια.

Ο πρωθυπουργός με ελλιπή γνώση των θεμάτων εξωτερικής πολιτικής, όπως πολλές φορές αποκαλύφθηκε στις διεθνείς επαφές του (μνημειώδες το «η θάλασσα δεν έχει σύνορα»), ακολουθεί και μια αμφιλεγόμενη πολιτική έναντι των Σκοπίων, γεγονός που αποδεικνύει και ο αιφνιδιασμός του με την ονομασία «Ίλιντεν».

Αξίζει πάντως να υπομνησθεί ότι ο Τσίπρας έχει ένα βεβαρημένο παρελθόν που αφορά την ονομασία των Σκοπίων γιατί ως αρχηγός της Νεολαίας του Συνασπισμού δεν είχε καμιά αντίρρηση να ονομασθεί η γειτονική χώρα «Μακεδονία». Αυτή ήταν η πάγια θέση όλων εκείνων οι οποίοι εμφορούνται από αντιλήψεις που έχουν αναφορά στον υπαρκτό σοσιαλισμό.

Σε όλη αυτή τη διαδικασία των διαπραγματεύσεων Ελλάδας – Σκοπίων υπάρχει μια κρίσιμη παράμετρος η οποία αφορά τον ρόλο του Νίκου Κοτζιά και τις προσωπικές του πρωτοβουλίες. Πριν από μερικές μέρες ο υπουργός Εξωτερικών κατέλαβε εξ απήνης τον πρωθυπουργό όταν δήλωνε με την οίηση που τον διακρίνει ότι ολοκλήρωσε τις διαπραγματεύσεις με τον Ντιμιτρόφ και τόνισε ότι η συμφωνία επαφίεται πλέον στους δύο πρωθυπουργούς.

Κι εδώ συνέβη ένα ακόμη παράδοξο. Το μέγαρο Μαξίμου με non paper άδειασε τον Κοτζιά (ήταν εκτός Ελλάδος) αναφέροντας με ειρωνεία ότι «ορισμένοι βιάζονται να πούνε χοπ πριν ακόμα τα Σκόπια πηδήξουν το χαντάκι» και συνιστούσε «υπομονή και ψυχραιμία μέχρι τη Σύνοδο Κορυφής τον Ιούνιο».

Δεν είναι η πρώτη φορά κατά την οποία το μέγαρο Μαξίμου και ο υπουργός Εξωτερικών κινούνται προς αντίρροπες κατευθύνσεις. Είναι η πρώτη φορά όμως κατά την οποία στη σύγχρονη Ελλάδα ο πρωθυπουργός (λόγω ανεπάρκειας) παραδίδει εν λευκώ τη διαχείριση των εθνικών θεμάτων σε έναν υπέρ-φιλόδοξο υπουργό. Και επειδή ο αμνήμων Τσίπρας θέλει να μιμηθεί τον Ανδρέα, ας ρωτήσει να μάθει πώς θα αντιδρούσε ο μεγάλος ηγέτης σε ανάλογες περιπτώσεις.

Υπάρχει κι ένα τρίτο γεγονός των τελευταίων ημερών, το οποίο χαρακτηρίζει την υποκριτική συμπεριφορά του Αλέξη Τσίπρα και την ιδιοτελή τακτική του προκειμένου να αλιεύσει ψήφους από χώρους τους οποίους το τελευταίο διάστημα θεωρεί ότι είναι ιδεολογικά όμοροι. Έτσι, ρίχνει το πολιτικό δίχτυ και επιχειρεί να εγκλωβίσει… χρυσόψαρα με ασθενή μνήμη.

Την περασμένη εβδομάδα ο πρωθυπουργός ταξίδεψε στη Θεσσαλονίκη προκειμένου να συμπαρασταθεί στον δήμαρχο Γιάννη Μπουτάρη μετά την -καταδικαστέα από όλους- επίθεση που δέχθηκε. Ήταν μία κίνηση συμβολική, η οποία όμως ενέχει πολιτική ιδιοτέλεια. Και για να μη θεωρηθούμε κακεντρεχείς, θα υπενθυμίσουμε στον πρωθυπουργό ότι ενεργεί με δύο μέτρα και δύο σταθμά.

Ο τέως πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος (με τον οποίο μπορεί να έχει -ενδεχομένως- ιδεολογικές διαφορές ο Τσίπρας αλλά αυτό είναι αδιάφορο) δέχθηκε τρομοκρατική επίθεση και νοσηλεύτηκε για πολλές μέρες στον «Ευαγγελισμό». Η απόσταση του νοσοκομείου από το Μαξίμου είναι μόνο τρία λεπτά. Και όμως ο πρωθυπουργός δεν βρήκε ελάχιστο χρόνο για να τον επισκεφθεί…

Μετά την επίσκεψη στον Μπουτάρη, ο Τσίπρας πήγε στην Καλαμαριά και παραβρέθηκε στην κηδεία του Χάρρυ Κλυνν (Βασίλη Τριανταφυλλίδη). Και πάλι καλώς πήγε γιατί ο εκλιπών ήταν ένας μεγάλος καλλιτέχνης. Όμως ο πρωθυπουργός της χώρας δεν διέθεσε λίγο από τον πολύτιμο χρόνο του για να τιμήσει τον πιλότο Γιώργο Μπαλταδώρο, έναν σμηναγό που θυσιάστηκε στα νερά του Αιγαίου.

Ο πρωθυπουργός ενεργεί επιλεκτικά και εκεί που βλέπει ότι αποκομίζει οφέλη. Μια τέτοια όμως τακτική μπορεί να έχει αντίθετα αποτελέσματα. Γιατί όπως έλεγε ο Βίας ο Πριηνεύς (625-540 π.Χ.), ένας εκ των 7 σοφών: «Νόει το πραττόμενον», δηλαδή «να έχεις συναίσθηση των πράξεών σου»