Χάρης Ρώμας: Ο μεγαλύτερος εφιάλτης μου είναι το συναίσθημα ‘’λατρεύω να μισώ’’

«Ήταν πρόκληση να κάνω επανεκκίνηση σε ένα μικρό κανάλι», δηλώνει στο «Κ» ο ηθοποιός Χάρης Ρώμας για τη νέα του τηλεοπτική στέγη στο κανάλι Epsilon με το σήριαλ «Του κακού πεθερού».

Στην Πέννυ Κροντηρά

Έχοντας στο ενεργητικό του τις μεγαλύτερες τηλεοπτικές επιτυχίες με έξυπνο και πηγαίο χιούμορ που προκύπτει αβίαστα μέσα από τους καλογραμμένους ρόλους του κατέχει επάξια τη θέση του αγαπημένου ηθοποιού στην προτίμηση του κόσμου.

Τι σας τράβηξε στην τέχνη της υποκριτικής;

Το προφανές. Ότι μπορούσα να ζω τις ζωές πολλών ανθρώπων. Έχοντας, μάλιστα, τη δυνατότητα να κατεβάζω το διακόπτη όταν οι ζωές αυτές γίνονται πολύ επώδυνες.

Ηθοποιός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος, στιχουργός.. τι απολαμβάνετε περισσότερο;

Το καθένα έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες αλλά και όλα είναι συμπληρωματικά. Στη δική μου περίπτωση ίσως το πιο διασκεδαστικό (αλλά οπωσδήποτε επίπονο) είναι η υποκριτική, ενώ το δυσκολότερο και βασανιστικότερο είναι η συγγραφή.

Στην υποκριτική και στην σκηνοθεσία ακολουθείτε κάποιους «κανόνες»-νόρμες;

Ναι, ακολουθώ κανόνες όχι αναγκαστικά αυτούς που έχω διδαχθεί ή μελετήσει, αλλά κανόνες που έχω θεσπίσει ο ίδιος και έχουν να κάνουν με την παιδεία μου, τα πιστεύω μου, τις ευκολίες μου, τον τρόπο που προσλαμβάνω τα πράγματα και τον τρόπου που μεταδίδω τα πράγματα.

Ρόλοι ιδιαίτεροι και όχι τόσο συμπαθείς εξ αρχής όπως του Δάγκα και του Πώποτα έχετε καταφέρει να αγαπηθούν πολύ. Πως το εξηγείτε;

Γιατί φωτίζω τελικά και την ευάλωτη πλευρά αυτών των παθογενών ανθρώπων.

Όλοι οι χαρακτήρες σας ακόμα και οι φαινομενικά σκληροί κρύβουν μία ευαισθησία. Τι ρόλο έχει το συναίσθημα στη ζωή σας;

Πιστεύω ότι είμαι βαθιά συναισθηματικός άνθρωπος αλλά δε θεωρώ απαραίτητο ούτε να το προβάλω ιδιαίτερα ούτε να το διαφημίζω. Αντίθετα το ότι κλαίω τόσο εύκολα πολλές φορές με εκνευρίζει. Σας διαβεβαιώ, όμως, ότι τις περισσότερες φορές στεναχωριέμαι για δεινά που συμβαίνουν σε άλλους και όχι στον εαυτό μου. Θέλω και προσπαθώ να συμπάσχω.

Ποια τα επαγγελματικά σας σχέδια; Πείτε μας λίγα λόγια την παράσταση «Ο Μαγικός Κόσμος του Σκρουτζ».

Ο ‘’Μαγικός Κόσμος του Σκρουτζ’’ δημιουργήθηκε για να κάνει 20 παραστάσεις και με την προοπτική να κάνω την παρθενική και πιθανώς τελευταία μου εμφάνιση στο παιδικό θέατρο. Το αποτέλεσμα ήταν πάνω από 150 παραστάσεις και συνεχίζω ακόμα γιατί η απήχηση είναι πολύ μεγάλη και το αποτέλεσμα της συνεργασίας μου με τους υπόλοιπους συντελεστές πολύ ικανοποιητικό καλλιτεχνικά. Η παράσταση ταξιδεύει παντού εντός και εκτός Ελλάδος.

 

«Του κακού πεθερού»: Νέο κανάλι, νέα σειρά.. πείτε μας κάποιες λεπτομέρειες για το νέο σήριαλ και αυτή την μεταγραφή. Πως εμπνευστήκατε το σενάριο;

Πρώτα από όλα ένα σενάριο (ή μάλλον πολλά σενάρια, εφ’όσον πρόκειται για τηλεοπτική σειρά) δεν είναι και δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μιας στιγμιαίας έμπνευσης. Συσσωρεύτηκε ένας όγκος πληροφοριών που με ιντρίγκαραν και ήθελα να τις επεξεργαστώ με τον ιδιαίτερο τρόπο μου και τελικά να τις επικοινωνήσω στο πλατύ κοινό ως ψυχαγωγία και τέχνη. Να κάνω τη δουλειά μου, δηλαδή. Τη δουλειά που αγαπάω και την τέχνη που λατρεύω. Το σήριαλ ανήκει στη κατηγορία sitcom, είναι συμπαγές, σε λίγους χώρους, με σχετικά μικρό καστ και διαπραγματεύεται τις ανθρώπινες σχέσεις, φυσικά. Είτε αυτές είναι οικογενειακές, είτε εργασιακές,  αλλά πάντα  μέσα από τη δική μου σουρεαλιστική οπτική. Η κωμωδία χρειάζεται υπέρβαση. Προσέξτε, υπέρβαση, όχι άκομψη και χοντροειδή υπερβολή. Σε σχέση με την επιλογή του καναλιού, επέλεξα ένα κανάλι που αισθάνθηκα ότι με χρειάζεται περισσότερο. Από τη στιγμή που έχω ζήσει το μεγαλύτερο κανάλι από τη γέννησή του και κάναμε μαζί πολύ μεγάλες επιτυχίες ήταν πρόκληση να κάνω επανεκκίνηση σε ένα μικρό κανάλι.

Ποια στιγμή της καριέρας σας ξεχωρίζετε;

Τις τρεις εμφανίσεις μου στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου. Εκεί αισθάνεσαι τον σύνδεσμό σου με την ιστορία. Τα νήματα που μας κρατούν συνδεδεμένους υπάρχουν. Αρκεί να μπορούμε εμείς να τα ψηλαφήσουμε.

Ποια η πηγή δημιουργίας;

Η ζωή οφείλει να είναι πηγή δημιουργίας. Δυστυχώς για πολλούς συνανθρώπους είναι απλή διεκπεραίωση. Ορισμένοι είναι δικαιολογημένοι. Πώς να τους μιλήσεις για τη χαρά της δημιουργίας όταν καταναλώνονται στο σκληρό αγώνα της επιβίωσης;

Πως βλέπετε τον χώρο των τεχνών και τον πολιτισμό της χώρας τη δεδομένη χρονική περίοδο;

Τον βλέπω παραμελημένο όπως και οτιδήποτε άλλο στη χώρα. Υπάρχει, όμως, ευτυχώς σημαντικό καλλιτεχνικό δυναμικό, όλων των ειδών που λειτουργεί ερήμην της κρατικής αδιαφορίας.

Υπάρχουν κοινά ανάμεσα στην ιατρική και την υποκριτική;

Ο καλός γιατρός αλλά και ο καλός ηθοποιός πρέπει να έχει φοβερή πειθαρχία. Το δεύτερο κοινό που μπορώ να σκεφτώ, επειδή θα έκανα ειδικότητα στη ψυχιατρική, είναι ότι κάνοντας θέατρο δεν έφυγα πολύ μακριά από τους αρχικούς στόχους μου. Διότι πάλι κάνω αγωγή της ψυχής.

Υπάρχει κάτι που δεν ξέρει ο κόσμος για εσάς και θα θέλατε να το μοιραστείτε;

Όχι. Να σου πω την αλήθεια θα προτιμούσα να έχω μοιραστεί ακόμη λιγότερα από ότι έχω μοιραστεί σε σχέση με την προσωπική μου ζωή, αλλά αυτό ήταν και είναι αδύνατον. Είναι το τίμημα της αναγνωρισημότητάς μας.

Τι αγαπάτε και τι μισείτε στο χώρο της τηλεόρασης; Θεωρείτε ότι το τηλεοπτικό κοινό έχει μάθει να ξεχωρίζει μία ποιοτική σειρά;

Ομολογώ ότι αγαπάω την τηλεόραση ως καλλιτεχνικό τρόπο έκφρασης και της οφείλω πολλά γιατί με έφερε σε επαφή με το πλατύ κοινό. Όμως δεν είναι πολλά τα προϊόντα που μπορώ να δω ως θεατής και να μην εκνευριστώ. Γνωρίζω, πάντως, ότι είναι ένα πλουραλιστικό είδος όπου ο καθένας μπορεί να βρει κάτι, έστω και λίγο που να τον αφορά. Τα υπόλοιπα απλά δεν πρέπει να τα βλέπει και να εκνευρίζεται τσάμπα. Ο μεγαλύτερος εφιάλτης για εμένα είναι αυτό το συναίσθημα ‘’λατρεύω να μισώ’’ (love to hate). Δεν θέλω να είμαι κολλημένος σε μια οθόνη για να βρίζω αυτό που βλέπω.

Ποιοι οι φόβοι σας;

Ο Ίρβιν Γιάλομ λέει ότι πίσω από οτιδήποτε κάνουμε και πίσω από όποια συμπεριφορά μας κρύβεται πάντα ο φόβος του θανάτου. Αυτόν προσπαθούμε να ξορκίσουμε στο σύντομο πέρασμά μας από αυτόν τον πλανήτη.

Αναλογιζόμενος την πορεία σας πως νιώθετε;

Ότι είμαι κάπου στη μέση!