Αρθρο των New York Times εγκωμιάζει την Μαρίν Λεπέν

Είναι σπάνιο ένα άρθρο των New York Times να αναφέρεται και να αναπαράγεται με ενθουσιασμό στα ακροδεξιά σάιτ.

Αλλά αυτό συνέβη στις 30 Απριλίου, όταν ένα άρθρο του συντηρητικού αρθρογράφου Ross Douthat για την Μαρίν Λεπέν βρέθηκε μεταφρασμένο μετ’επαίνων, στο ακροδεξιό γαλλικό σάιτ Fdesouche.com.
«Ο πολιτικός τον οποίο η Μαρίν Λεπέν προσπάθησε το περισσότερο να μιμηθεί δεν είναι ο πατέρας της ή ο στρατηγός Πετέν, αλλά ο Σαρλ ντε Γκολ», γράφει μεταξύ άλλων το άρθρο των New York Times.
Ο Douthat, είναι γνωστός υπέρμαχος του καθολικισμού αλλά τάχθηκε κατά του Ντόναλντ Τραμπ στις αμερικανικές εκλογές.

«Ακόμη και τα πιο αμφιλεγόμενα λόγια της προεκλογικής εκστρατείας της Λεπέν, το γεγονός δηλαδή ότι αρνείται την συνενοχή των Γάλλων στην σύλληψη των γάλλων Εβραίων, είναι βαθιά γκολικά: επιμένει ότι η πραγματική Γαλλία ήταν αυτή της κυβέρνησης ντε Γκολ και όχι του Πετέν», γράφει.
Ηταν ήδη γνωστό ότι η αμερικανική δεξιά που υποστηρίζει τον Τραμπ, αλλά και ο ίδιος ο Τραμπ, υποστηρίζουν την Μαρίν Λεπέν. Αλλά το γεγονός ότι ένας συντηρητικός δημοσιογράφος, ο οποίος θεωρείται έγκριτος στις ΗΠΑ υπερασπίζεται την γαλλική ακροδεξιά, σε μια τόση μεγάλη εφημερίδα όπως οι New York Times, εξέπληξε πολλούς συναδέλφους του. Δείτε τι έγραψε ο δημοσιογράφος των Financial Times Simon Kuper:
«Θεέ μου, οι @nytimes έχουν έναν πολύ καλό ανταποκριτή στο Παρίσι, τον Adam Nossiter, γιατί λοιπόν επέτρεψαν στον Douthat να γράφει άσχετα πράγματα και να φαντασιώνεται για την Λεπέν».

Ο ιστορικός Justin Vaïsse έγραψε:
«Η Λεπέν είναι καλύτερη από τον Τραμπ και δεν είναι ακροδεξιά, αλλά απλά είναι οπαδός του ντε Γκολ. Ross Douthat, σε παρακαλώ, κάνε τη δουλειά σου».

Το εν λόγω άρθρο έχει τίτλο «Πρέπει να υποστηριχθεί η Μαρίν Λεπέν;» και η απάντηση είναι «ναι». Ο Douthat εξηγεί ότι πρέπει να γίνει διάκριση ανάμεσα σε κόμματα και πρόσωπα και ότι η Μαρίν Λεπέν δεν είναι ρατσίστρια. Περιγράφει τον Εμανουέλ Μακρόν σαν «ένα δημιούργησμα χωρίς εμπειρία, ο οποίος προέρχεται από μια ψευδο-συναίνεση», ενώ βρίσκει ότι η πολιτική της Λεπέν εναντίον των μεταναστών και του Ισλάμ είναι δικαιολογημένη μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο.
Ωστόσο, ο Douthat δεν δείχνει να γνωρίζει καλά τα γεγονότα. Για παράδειγμα, εξηγεί ότι η υπεράσπιση του κοσμικού κράτους από την Λεπέν είναι αυτό που κάνει και η παραδοσιακή Δεξιά στη Γαλλία. Αλλά ξεχνάει να αναφέρει τις ακραίες προτάσεις της ακροδεξιάς υποψήφιας για απαγόρευση καθολική της μαντήλας στο δημόσιο χώρο και την απαγόρευση του κρέατος χαλάλ.