Αρκετοί οι υποψήφιοι αρχηγοί στην Κεντροαριστερά, θολό ακόμη το πολιτικό στίγμα

Του Γιάννη Σιδέρη

Αυξάνονται και πληθύνονται οι υποψήφιοι για την ηγεσία της Κεντροαριστεράς, αλλά δύσκολα θα… κατακυριεύσουν την πολιτική σκηνή. Μετά την, από πάντα, υποψήφια, Φώφη Γεννηματά, και τον προσφάτως ανακοινώσαντα την υποψηφιότητά του Γιώργο Καμίνη, χθες ανακοίνωσε την ίδια πρόθεση και ο Γιάννης Ραγκούσης, ενώ ως πιθανοί υποψήφιοι φέρονται οι ΠΑΣΟΚικοί Γιάννης Μανιάτης και Νίκος Ανδρουλάκης, ο επικεφαλής της ΔΗΜΑΡ Θανάσης Θεοχαρόπουλος, και ο Σταύρος Θεοδωράκης!

Αρκετά πρωτότυπη διαδικασία, καθώς προώρισται για αρχηγοί σε ένα κόμμα που… δεν υπάρχει, ενώ δεν γνωρίζουν ούτε οι ίδιοι… πως θα είναι! Αν θα είναι συνασπισμός κομμάτων, ενιαίο κόμμα με δικό του καταστατικό, συγκεκριμένο ιδεολογικό προσανατολισμό (οι όροι Κεντροαριστερά ή Προοδευτική Παράταξη δεν αρκούν για να το προσδιορίσουν), αν τα υπάρχοντα κόμματα θα αυτοδιαλυθούν, πότε και πως, ποιες αποφάσεις θα υπερέχουν για τα κόμματα που θα το συναποτελούν, πόσο δεσμευτικές θα είναι οι αποφάσεις του έναντι των δικών τους αποφάσεων, με τι τρόπο θα επιλεγεί το εκλογικό σώμα και ποιοι θα ψηφίσουν.

Σχετικά με το τελευταίο, η ύπαρξη του καθηγητή Αλιβιζάτου εγγυάται την ακεραιότητα της διαδικασίας, αλλά αυτή δεν έχει ακόμη αποφασιστεί. Φυσικά υπάρχουν αυτές οι δυσκολίες και οι τριβές όταν κάτι νέο γεννιέται. Όμως το πόσο νέο θα είναι αυτό, θα το πιστοποιήσει ο χρόνος.

Σαφώς η κ. Γεννηματά εισέρχεται στον αγωνιστικό στίβο με αυξημένες προσδοκίες. Ήδη είναι η εκλεγμένη του μεγαλύτερου κόμματος, έχει πίσω της την ιστορία του ονόματος, αλλά και την παρακαταθήκη της δικής της νομιμόφρονος κομματικής διαδρομής, έχει πρόσβαση στα μεσαία στελέχη και στις κομματικές οργανώσεις, και ως συμπαραστάτες παλιές καραβάνες με πείρα στην οργανωτική διαδικασία και γνώση προσώπων και πραγμάτων στο ΠΑΣΟΚ. Προς το παρόν προβάλει ως το μεγάλο φαβορί, δεδομένου ότι και οι μόνοι  ενεργοί ψηφοφόροι της Κεντροαριστεράς εντοπίζονται στο ΠΑΣΟΚ (και στις δυο οργανωτικές πτυχές του, ΠΑΣΟΚ-ΚΙΔΗΣΟ).

Ο Γιώργος Καμίνης, είναι οικείο πρόσωπο στην Αθήνα. Συγκριτικά με τους δημάρχους που αναδείχτηκαν από τους κόλπους της ΝΔ, λειτούργησε θετικά στον Δήμο, προσπάθησε  κι κατάφερε εν πολλοίς να τον «νοικοκυρέψει», αλλά είχε την ατυχία να είναι ο δήμαρχος των μνημονιακών χρόνων, με άκρως περιορισμένα τα διαθέσιμα κονδύλια, και ως εκ τούτου με σχετικά περιορισμένο έργο – σε σχέση με αυτό που θα ήθελε και θα μπορούσε. Θα προσελκύσει ένα τμήμα του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ και των μη οργανωμένων κοινωνικών στρωμάτων των οποίων το πολιτικό στίγμα ανιχνεύεται στο «μεσαίο χώρο», αλλά πέραν της Αθήνας θαμπώνει το προφίλ του.

Ο Γιάννης Ραγκούσης, πρώην πετυχημένο στέλεχος της Τ.Α., αναδειχθείς σε υψηλές κυβερνητικές θέσεις, στα χρόνια του Γ. Παπανδρέου, επέδειξε κατά τη θητεία του αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα, ενώ δεν τον αποθάρρυνε το πολιτικό κόστος των πεπραγμένων του. Είναι ωστόσο δυσδιάκριτος ο χώρος από τον οποίο αναμένεται να αντλήσει ψήφους δεδομένης της ύπαρξης της κας Γεννηματά. Σε κάθε περίπτωση, μια καλή εμφάνισή του κατά την ψηφοφορία, θα αποτελέσει γι’ αυτόν προσημείωση για το μέλλον.

Πέραν των οργανωτικών, τα οποία δεν είναι καθόλου αμελητέα, αφού υπάρχουν διενέξεις για το ποιο θα είναι το εκλογικό σώμα, πως θα ψηφίσει (με κάλπη, ηλεκτρονική ψηφοφορία ή ακόμη και από το κινητό του τηλέφωνο, πως θα οργανωθεί το μητρώο όσων λάβουν μέρος στην ψηφοφορία, κλπ), η δαμόκλειος σπάθη του νέου(;) φορέα θα είναι οι συμμαχίες.

Θα κληθεί να αποφασίσει από τώρα με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει στην περίπτωση μη αυτοδυναμίας στις επόμενες εκλογές. Η συνεργασία με την ΝΔ αποτελεί ταμπού για τμήμα των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ που έχουν μεγαλώσει με την αντιδεξιά ρητορεία. Φυσικά τα ταμπού είναι για να σπάνε, και σε αυτό βοήθησε με… ζήλο η απύλωτη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ που αφενός δημιούργησε αντιπάθειες, διαχωρισμούς και προσκόμματα, στον πασοκικό χώρο, αφετέρου η  ανεχέγγυα και αναποτελεσματική διακυβέρνησή του, όπως και η ώσμωσή του με τους ΑΝΕΛ, του αποστέρησαν  «προοδευτικά» πρόσημα τα οποία ματαίως προσπαθεί να προβάλει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήδη υιοθέτησε από το συνέδριο το πασοκικό «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά», ο κ. Τσίπρας θα βρεθεί στο τέλος του μήνα στο δείπνο των σοσιαλιστών που οργανώνει αυστριακός καγκελάριος Κέρν, προσπαθώντας να ενισχύσει περαιτέρω τους δεσμούς του με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, αλλά και να πιέσει, δι’ αυτής την εγχώρια πλευρά της, παρουσιαζόμενος ως φίλια συμμαχική δύναμη (με τους προδότες που έλεγε το κόμμα του).

Το μέλλον θα δείξει αν το εγχείρημα της κεντροαριστεράς – ή του «προοδευτικού κέντρου», μικρή σημασία έχουν οι τίτλοι – θα αποδώσει καρπούς. Δεν θα έλεγε κανείς ότι οι διαδικασίες προς ώρας απασχολούν ιδιαίτερα την κοινωνία, ωστόσο υπάρχουν υψιπετείς απαιτήσεις για το ποσοστό των εθνικών εκλογών. Ακούγονται απόψεις, ουσιαστικά με τη μορφή της συγκαλυμμένης απειλής προς τον αυριανό ηγέτη του χώρου, ότι «αν δεν γίνουμε αξιωματική αντιπολίτευση θα διαλυθούμε».

Ως εκ τούτου ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος δύσκολα θα ησυχάσει και στο μέλλον, εάν δεν διαγράψει θεαματική τροχιά στις εκλογές, οψέποτε γίνουν.

 

ΠΗΓΗ: liberal.gr