Ειδησεογραφικό site

Αριστερά αδιέξοδα για τον καναπέ του ψυχαναλυτή

67

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου 

Το ζήτημα της ολοκλήρωσης της διαπραγμάτευσης είναι καθαρά πολιτικό. Τι είναι διατεθειμένος να κάνει, μέχρι πού είναι διατεθειμένος να το πάει ο πρωθυπουργός και το κυβερνών κόμμα. Τι πραγματικά επιθυμούν. Γιατί σε ό,τι αφορά τις τεχνικές πλευρές της υπόθεσης η αξιολόγηση θα μπορούσε να κλείσει σε 2-3 ημέρες. Όμως…

Παρά τα όσα κατά καιρούς λέγονται από υπουργούς και τον ίδιο τον κ. Τσίπρα ότι είναι προσανατολισμένοι στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας εντός της Ευρωζώνης, δεν γίνονται απόλυτα πιστευτοί. Γιατί πολύ απλά επιχειρούν να δείξουν ότι είναι οι ίδιοι κάτι εντελώς διαφορετικό από εκείνο που πραγματικά είναι. Αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά δεν θα είχαν ποτέ συμβεί όλα αυτά τα κωμικοτραγικά και ιδιαιτέρως καταστροφικά με τις παλινωδίες και τις χρονοκαθυστερήσεις.

Το πιθανότερο είναι ότι ελάχιστοι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να κλείσει αυτή η διαπραγμάτευση. Απλώς είναι θέμα blame game. Ο κ. Τσακαλώτος δεν φαίνεται να το θέλει γιατί υποψιάζεται -αν όχι είναι βέβαιος…- ότι κάποια στιγμή θα χρησιμοποιηθεί ως εξιλαστήριο θύμα στο οποίο θα φορτωθεί το ανάθεμα της συμφωνίας και των σκληρών μέτρων που τη συνοδεύουν. Το blame της Μνημονιακής αριστεράς… Τώρα το γεγονός ότι ηγείται της διαπραγμάτευσης είναι κάτι που θα χρειαστεί κάποια στιγμή ιδιαίτερης ψυχολογίας ανάλυση.

Η πλειοψηφία των κομματικών – βουλευτών, δεν πιστεύουν ούτως ή άλλως στην αστική Δημοκρατία. Οραματίζονται μία «λαϊκού» τύπου Δημοκρατία. στο πρότυπο ενδεχομένως που περιγράφει ο «Νέος Σοβιετικός Άνθρωπος». Δεν τους ενοχλεί η ισοπέδωση των πολιτών, όχι όμως προς όφελος μίας ευρωπαϊκής αστικής ελίτ. Αισθάνονται λοιπόν εξαιρετικά άβολα που έχουν κληθεί να υπερασπιστούν την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, το ενιαίο νόμισμα, το αστικού τύπου κράτος. Και αντιδρούν. Γιατί τα απεχθάνονται.

Βεβαίως υπάρχει και το δέλεαρ. Οι κυβερνητικές εξουσίες και τα παρελκόμενά τους. Τα θέλουν και τρελαίνονται που αυτά εξασφαλίζονται μόνο μέσω των Μνημονίων… Υπάρχει όμως και μία ομάδα, υποκινούμενη και από προσωπικούς λόγους -αποπομπή, αίσθηση αδειάσματος ή πολιτικής προδοσίας- που πιστεύει ίσως ότι από τη στιγμή που θα εξασφαλίζονται για εκείνους τα βουλευτικά προνόμια σε μια επόμενη ημέρα δεν τους ενοχλεί η παράδοση της εξουσίας υπό την προϋπόθεση δε ότι θα συνοδεύεται από συνθήκες χάους. Αυτοί αποτελούν και το κυριότερο εσωκομματικό αντάρτικο και την κυριότερη αντίδραση στον πρωθυπουργό. Σε αυτή την συγκυρία η εσωκομματική αντιπολίτευση δείχνει να συσπειρώνεται γύρω από τον κ. Φίλη.

Τι θέλει όμως ο ίδιος ο πρωθυπουργός; Θέλει πράγματι να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση και να το πάει παρακάτω; Όπου παρακάτω μπορεί και να σημαίνει και μία σταδιακή στροφή προς τη σοσιαλδημοκρατία; Ίσως ναι, ίσως όχι. Αδιευκρίνιστο. Και ο ίδιος θολώνει τα νερά. Ανάλογα και με το ακροατήριο. Από τη μία πρόθυμος αριστερός μεταρρυθμιστής και από την άλλη… μπολσεβίκος. Που θέλει να καταλύσει τη σημερινή αστική Ευρώπη…

Θέλει να κλείσει τη συμφωνία; Εκείνο που σίγουρα θέλει είναι να κερδίσει χρόνο. Να παραμείνει στην εξουσία. Αντιλαμβάνεται ότι αν αυτή χαθεί δεν θα έχει άλλη ευκαιρία. Αν χάσει την εξουσία αυτό θα συμβεί. Με γδούπο, με αποκαθήλωση. Γι’ αυτό και μάλλον κλίνει προς το κλείσιμο της αξιολόγησης. Για να έχει χρόνο να διασώσει ό,τι μπορεί πολιτικά. Ιδιαίτερα αν μετά την αξιολόγηση υπάρξει μία θετική αντίδραση, μία ανάκαμψη που λόγω της ιδιαίτερης πίεσης που έχει δεχθεί η οικονομία και η χώρα, αυτή μπορεί να γίνει με «φαινόμενο ελατηρίου». Αλλά δεν δείχνει πλέον να πατά και τόσο γερά στα πόδια του. Δεν νιώθει σίγουρος και ασφαλής. Και αυτό μπορεί να τον οδηγήσει σε απονενοημένα διαβήματα.

Στο πλαίσιο αυτό κολλάνε και οι εκλογικές φήμες. Όχι όμως τώρα. Υπάρχουν κοινοβουλευτικοί λόγοι που συνδέονται με την παραγραφή ευθυνών που μεταθέτουν τον εκλογικό χρόνο για μετά τον Ιούνιο. Σε κάθε περίπτωση λοιπόν εκλογές θα μπορούσαν να γίνουν από το καλοκαίρι και μετά. Τώρα ή σε… δύο χρόνια… Είναι πάντως βέβαιο ότι αν ο κ. Τσίπρας τελικά αποφασίσει να ενδυθεί τον επαναστατικό μανδύα δεν θα πάρει πάνω του την ευθύνη της αποτυχίας της διαπραγμάτευσης. Θα φταίνε όλοι οι άλλοι. Οι Γερμανοί, το ΔΝΤ, ο Τσακαλώτος…

Πού οδηγούν όλα αυτά; Μάλλον στον καναπέ του ψυχαναλυτή όλους όσους προσπαθούν να ερμηνεύσουν με όρους μέσης λογικής τις εξελίξεις. Αφήστε που μάλλον θα καταλήξουν στον ψυχαναλυτή έτσι όπως πάνε και οι ακραιφνείς Συριζαίοι… Τι θα κάνει λοιπόν ο πρωθυπουργός; Ας ελπίσουμε στο λιγότερο οδυνηρό. Στο κλείσιμο μίας συμφωνίας με δυσμενείς όρους, ίσως αβάσταχτους, που όμως θα αφήνει περιθώριο να υπάρξει κάποια στιγμή μία νέα αρχή. Έστω και από τις στάχτες…

ΠΗΓΗ: capital.gr

Τα σχόλια είναι κλειστά.